"ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္ တစ္ကယ္ရွိတာလား (၁-၂) "

           

ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုလာေမးရင္ေတာ့ ရွိတယ္ဆိုတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။  ယံုလားဆိုေတာ့ ယံုတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မယံုဘူးလည္းမဟုတ္ဘူး။  သူ႕ဟာသူေနသူ ေနၾကတယ္။  ကိုယ္လည္း ကိုယ္ဟာကိုေနတယ္ေပါ့ေလ။  ဥစၥာေစာင့္ေတြေၾကာင့္ စီးပြားတက္တာ
ဟုတ္လားေမးရင္လည္း ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ျပီး အလုပ္နဲ႕ ရတဲ့ ေငြကိုပဲလိုခ်င္တယ္။  ဘယ္ ပစၥည္းမွ အလကားမရတာ၊ ဥစၥေစာင့္က စီးပြားတက္ေအာင္လုပ္ေပးတယ္ဆိုရင္လည္း သူတစ္ခုခုလိုခ်င္လို႕ လုပ္ေပးတာျဖစ္မွာေပ့ါ။  အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္က သူ႕အတြက္ အလုပ္အပိုေတြလုပ္ေပးရဦးမယ္။  အဲ့ဒီေတာ့ သူ႕ဟာသူေန ကိုယ္ဟာကုိယ္ေနလို႕ပဲ ကြ်န္ေတာ္က ခံယူတယ္။ 

          ဥစၥာေစာင့္တစ္ကယ္ရွိတာလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက မယံုတာပါ။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္က ျမနန္းႏြယ္ဆိုတဲ့ ဥစၥာေစာင့္ အေၾကာင္လည္း ၾကားဖူးပါရဲ႕။  ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြမဟုတ္ေလေတာ့ ယံုရခက္ခက္ၾကီးရယ္။  ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ ၇ တန္းေလာက္မွာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ေလးတစ္ခု ေတြ႕ဖူးပါရဲ႕။  ကိုယ္ေတြ႕ဆိုေပမယ့္ အေမက ကြ်န္ေတာ္ငယ္ေသးတာကို စိုးရိပ္ျပီး ေခၚမသြားလို႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမ့ဆီက ျပန္ၾကားရတာေတြကိုပဲ နားေထာင္ရတာပါ။  အျဖစ္ကဒီလို။

          ကြ်န္ေတာ္ က ပုသိမ္ဇာတိ။  မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အားလံုး ပုသိမ္ကေက်ာင္းေတြမွာပဲ တက္ခဲ့တာ။  အေမကလည္း ပုသိမ္မွာပဲ ေဆးခန္းဖြင့္တယ္။  အေမေဆးခန္းဖြင့္တဲ့ အိမ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တို႕အိမ္နဲ႕ အေတာ္ေလးလွမ္းသဗ်။  တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ပတ္ကို ၁ ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ေတာ့ အေမ့ေဆးခန္းကို လိုက္ျပီး ေဆာ့ေလ့ရွိသဗ်။  ေဆးခန္းက ေဆးဘူးခြံကေလးေတြကို အိမ္ျပန္သယ္လာ၊  အဲ့ဒီေဆးဘူးခြံေလးေတြနဲ႕ အိမ္ေဆာက္တမ္းေဆာ့ အဲ့ဒီလိုေပါ့ေလ။  အေမ့ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့ အိမ္မွာက အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္၊ အပ်ိဳၾကီးရဲ႕အေမနဲ႕ တူမႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။  ဥစၥာေစာင့္အျဖစ္က အဲ့ဒီအိမ္မွာ ျဖစ္တာ။  ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆန္းသား။  အဲ့ဒီတူမႏွစ္ေယာက္မွာ အၾကီးမက တစ္အိမ္လံုး က်န္တဲ့လူေတြနဲ႕ မတူဘူးခင္ဗ်။  အသားအရည္က ေရႊ၀ါေရာင္ ၀င္း၀င္း၊ မ်က္ႏွာကလည္း ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႕ တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းဆိုသလို အေတာ္ေခ်ာသဗ်။  ထားပါေတာ့ေလ မမိုးမိုးလို႕ပဲ ေခၚၾကပါစို႕။ 

          အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မမိုးမိုးက အထက္တန္းတက္ေနတုန္းနဲ႕တူတယ္။  အေမကလည္းထံုးစံအတုိင္း ညေနဆိုရင္ စက္ဘီးေလးစီးျပီးေတာ့ ေဆးခန္းသြား ညပိုင္းက်ေတာ့ ျပန္လာေပါ့ေလ။  ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕က်ေတာ့ ေဆးခန္းပိတ္ျပီး ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ေဆးခန္းေရွ႕၊  အိမ္ေရွ႕ေပ့ါဗ်ာ၊ အဲ့ဒီမွာ ေျမြသူေတာင္ (စပါးအံုး အျဖဴေရာင္ လိုေျမြမ်ိဳး) က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ျပီး ပိတ္ေနပါတယ္။  အေမကလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ေဆးခန္းကလည္း မျပန္ရဲ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ ေရႊလက္စြပ္ကို ေရထဲစိမ္ ေရႊေရေငြေရ ဖ်န္းတယ္ဆိုျပီး ေမြၾကီးကို ေျခာက္ထုတ္၊ ေမြၾကီး အိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားေတာ့မွပဲ အိမ္ျပန္ရဲေတာ့တယ္။  အဲ့ဒီလိုျဖစ္တာက ၾကာသာပေတး ေန႕တုိင္းခင္ဗ်။  ၾကာသာေပးေန႕ ညေရာက္ျပီဆိုရင္ အဲ့ဒီေျမြၾကီးက အခ်ိန္မွန္ပဲ ေဆးခန္းေရွ႕ ပိတ္ပိတ္ျပီးေနတာ။  ပိတ္တုိင္းလည္း ေျခာက္လွန္႕ထုတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။  အဲ့ဒီလိုနဲ႕ တစ္လေလာက္ၾကာလာေတာ့ မမိုးမိုးက အေမ့ကိုလာေျပာတယ္။  သူ တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေလာက္ အိပ္မက္ မက္တယ္တဲ့။  အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕ဆံပင္ေတြက အရွည္ၾကီးပဲ၊ ရွည္တာမွ ေျခမ်က္စိေလာက္နားအထိရွည္ျပီးေတာ့ ဆံပင္အဖ်ားေလးေတြက အေပၚကို ျပန္ေကာ့တက္ေနပါသတဲ့။  ေနာက္ျပီး သူ ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ကို ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႕ တယ္… မဟာဆန္ဆိုပဲ။  ေရႊတိုင္လံုးၾကီးေတြနဲ႕၊  ေရႊေတြ ေငြေတြဆိုတာ ေရႊအိုးေတြနဲ႕ ထည့္ထားတာ တစ္ခန္းလံုး အျပည့္ဆိုပဲ။  ေနာက္ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕ အကို အမေတြနဲ႕ ေတြ႕တယ္ဆုိပဲ။  ဟိုမွာ သူတို႕ ဒန္းစီးျပီးေတာ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတာ တယ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းဆိုပဲ။

          အေမကလည္း အို ညည္းေအ…  အိပ္ေရးပ်က္တာတို႕၊  အားနည္းတာတို႕ ျဖစ္ရင္ ဒီလိုပဲ အိပ္မက္ မက္တယ္ပါတယ္၊  အဟာရညီမွ်တဲ့ အစားအစာ မ်ားမ်ားစားေပး၊  အားေဆးကေတာ့ လိုအပ္မွေသာက္ဆိုျပီးေတာ့ အားေဆးေပးလိုက္ပါသတဲ့။  ဒါေပမယ့္ မမိုးမိုးကေတာ့ ေသာၾကာေန႕ေလာက္ဆိုရင္ အေမ့ဆီလာျပီး သူ႕အိမ္မက္ကို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။  အိမ္မက္ထဲမွာ သူ႕အစ္ကို အမေတြက သူ႕တို႕နဲ႕ လာေနမလားလို႕ ေခၚေနေၾကာင္း။  သူလည္း ဟုိမွာေနရတာ ေပ်ာ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။  အေမက နင့္အိမ္မက္ထဲမွာနဲ႕ အျပင္မွာ ဘယ္ဟာ ပိုေပ်ာ္လည္း ေမးေတာ့ သူက ဟိုမွာေနရတာ ပိုေပ်ာ္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။

          ဒီလိုနဲ႕ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထင္တယ္  အဲ့ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္ သတိလစ္သြားပါေတာ့တယ္။  အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေခၚေတာ့ အေမကလည္း အဲ ဒီေကာင္မေလး စိတ္ညစ္စရာေတြရွိလား၊ ရည္းစားသညာေတြ ရျပီးေတာ့မ်ား တစ္ခုခုျဖစ္ေလသလားဆိုျပီး ေန႕ခင္းၾကီး ေဆးခန္းကေလးကို သြားပါတယ္။  ဟိုေရာက္ေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္၊ မ်က္ခြံလွန္ၾကည့္၊စသည္အားျဖင့္ သူ စစ္ေဆးၾကည့္ပါတယ္။  အားလံုးက ပံုမွန္၊  သို႕ေပမယ့္ သတိကေတာ့ လစ္ေနတာပါပဲ။  အစက သတိလစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ထင္ေပမယ့္ တစ္ကယ္သတိလစ္ေနေလေတာ့ ဘာရယ္ေၾကာင့္ သတိလစ္ရတယ္ဆိုတာကို သူလည္း ေရေရရာရာမသိပါဘူး။  ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ မမုိးမိုးလည္း ျပန္သတိရလာေတာ့ ရိႈက္ၾကီး တစ္ငင္ကို ငိုေတာ့တာပဲ။  သူ႕ကို သူ႕အစ္ကိုနဲ႕ အမေတြက ဟိုမွာ အျပီးလိုက္ေနဖို႕ေခၚေၾကာင္း။  သူတို႕မွာ စုစုေပါင္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွစ္မ ငါးေယာက္ရွိေၾကာင္း။  အစ္ကိုက တစ္ေယာက္၊ အမက ၃ ေယာက္ရွိျပီး သူက အငယ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း။  အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို အားလံုးက ခ်စ္ၾကေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း အိမ္ကလူၾကီးေတြ စိတ္ပူမွာစိုးလို႕ အိမ္ခဏ ျပန္ဦးမယ္ဆိုျပီးေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ခုလို သတိရလာတာျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ငိုငို တစ္ယိုယုိနဲ႕ ေျပာပါတယ္။ 

          ဘယ္သူက သူေျပာတာ ယံုမွာတုန္း။  ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္လို႕ပဲ ထင္တာပါပဲ။  ဒီလိုနဲ႕ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ သံုး နာရီေလာက္ သတိလစ္သြားလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ရက္ေလာက္ သတိလစ္သြားလိုက္၊ ႏိုးလာရင္ တစ္မိႈင္မိႈင္း တစ္ေတြေတြနဲ႕ သူ ေရြးရခက္ေနေၾကာင္း ဟိုမွာလည္း ေပ်ာ္ေပမယ့္ ဒီမွာလည္း ေပ်ာ္ေၾကာင္း စတဲ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေျပေနပါတယ္။  အဲ့ဒီကစျပီး အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးခန္းမေခၚေတာ့တာနဲ႕ပဲ အိမ္ကေနျပီး အေမျပန္လာတုိင္း ျပန္ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကိုပဲ ေစာင့္ျပီး နားေထာင္ရတာပါပဲ။

          ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ကရင္ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုလာလည္ပါသတဲ့။  အဲ့ဒီဆရာမက သိုက္တို႕ ဥစၥာေစာင့္တို႕နဲ႕ဆိုရင္ စကားေတြဘာေတြ ေျပာဆိုပဲ။  ေျပာတယ္ဆိုတာက သူကလည္း အဆက္ပါဆိုပဲ။  အဆက္ဆိုတာက သိုက္နဲ႕ အဆက္ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ကြ်န္ေတာ္သံသယျဖစ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီဆရာမနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ တစ္သက္လံုး ဗမာစကားေျပာေနတဲ့ မမိုးမိုးဟာ ကရင္လို ထျပီးေရာေတာ့တာပါဘဲ။  အေမတို႕လည္း မ်က္လံုး အေၾကာင္သားနဲ႕ ထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခုက အသံေန အသံထားနဲ႕ စကားေျပာပံုက ခဏေန တစ္ေယာက္၊ ခဏေန တစ္ေယာက္က ေျပာေနသလို မမိုးမိုးရဲ႕ အသံေတြက ေျပာင္းေနပါတယ္တဲ့။  သူတို႕ဟာ သူတို႕ ပတြတ္ ပတြတ္နဲ႕ ေျပာလို႕လဲ၀ေရာ မမိုးမိုးလည္း သတိျပန္လစ္သြားေရာတဲ့။  ကရင္ဆရာမက သူဟာ မမိုးမိုးရဲ႕ အမသံုးေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

          အဲ့ဒီေက်ာင္းဆရာမ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ မမိုးမိုးဟာ ခုခ်ိန္အထိ သိုက္ထဲမွာပဲရွိေနေၾကာင္း၊ ေစာေစာက သူေျပာသြားတာေတြဟာ သူ႕အစ္မ သံုးေယာက္က သူ႕ကိုယ္ထဲ ၀င္ျပီး ပူေျပာတာျဖစ္ေၾကာင္း။  သူတို႕ ညီမေလးကို အျပီးေခၚထားခ်င္ေၾကာင္း။  သိုက္ေစာင့္ ဘုိးဘိုးၾကီးနဲ႕ ေဆြးေႏြးဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။  ေနာက္ျပီး သူတို႕ သိုက္က ပုသိမ္ ေရႊမုေ႒ာ ဘုရားေအာက္မွာ ရွိေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။  ဒီလိုနဲ႕ အဲ့ဒါ ျပီးကထဲက မမိုးမိုးလည္း သတိလစ္သြားတာ သတိကို ျပန္လည္မလာေတာ့ပါဘူး။  ၾကံရာမရတဲ့ အဆံုး ၾကံခင္း က သိုက္ႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ကို အိမ္သားေတြ သြားပင့္ၾကပါတယ္။  
          အဲ့ဒီလိုနဲ႕ ၾကံခင္းက ဆရာေတာ္ ေရာက္လာေရာဆိုပါဆို႕ဗ်ာ။  ဆရာေတာ္ေရာက္လာေတာ့လည္း မမိုးမိုးက သတိလစ္ေနတုန္းခင္ဗ်ာ့။  ဆရာေတာ္က ေရမန္းေတြဘာေတြဖ်န္းျပီး ဖေနာင့္နဲ႕ ၾကမ္းျပင္လည္း ေဆာင့္လိုက္ေရာ မမိုးမိုးလဲ ငုတ္တုတ္ထ ထုိင္ဆိုပဲ။  ငုတ္တုတ္လည္း ထုိင္ျပီးေရာ ဆရာေတာ္နဲ႕ ကရင္လို ေရာၾကေလရဲ႕။  ကရင္လိုေရာရင္း ေရာရင္းကေန ေနာက္ပိုင္း ဘာသာစကားေျပာင္းသြားတာ ေဘးကလူေတြလည္း နားမလည္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။  ဟို ကရင္ေက်ာင္းဆရာမလည္း နားမလည္ေတာ့ဘူး။  ထင္တာကေတာ့ ေရွးေဟာင္း ဘာသာစကား တစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။  

                      ဆရာေတာ္လည္း ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႕ ေဒါသေတြ ထြက္လာျပီးေတာ့ မမိုးမိုးကို ၾကိမ္နဲ႕ ေဆာ္ပါေတာ့တယ္။  မမိုးမိုးလည္း လူးလွမ့္ ေနတာေပါ့ေလ။  အဲ့ဒါနဲ႕ သိပ္မၾကာပါဘူး မမိုးမိုး အသံက ေယာက်ၤား သံၾကီးလိုေျပာင္းသြားျပီးေတာ့ ဆရာေတာ့နဲ႕ အတင္အခ် ေျပာေတာ့တာပါဘဲ။  ေနာက္မွ သိရတာက ဆရာေတာ္နဲ႕ ပထမ ေျပာတာက အစ္မ အၾကီးဆံုး နဲ႕ ေျပာတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။  သူတို႕ ရဲ႕ အေထြးကေလးကို လူ႕ျပည္ျပန္မပို႕ေတာ့ဘူး ျပန္ေခၚထားမယ္ဆိုလို႕ ဆရာေတာ္က သေဘာမတူေၾကာင္း၊  လာျပီးမွေတာ့ သက္တမ္းေစ့ေနျပီးမွ ျပန္ေခၚရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလို ခုလႊတ္ ခုျပန္ေခၚ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ရေအာင္ မင္းတို႕ကိုယ္ မင္းတို႕ ဘာထင္ေနသလဲ လို႕ ျပန္ေျပာေၾကာင္း။ ဟိုက ဘူးခံေနတာနဲ႕ ဆရာေတာ္လည္း တင္းျပီးေတာ့ ၾကိမ္နဲ႕ သမတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  သူ႕ညီမ ၾကိမ္ သမခံေနရတာကို အစ္ကိုကေတြ႕ေတာ့ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ျပီး အမအစား အစ္ကိုၾကီးက ၾကိမ္ဒဏ္၀င္ခံရင္း ဆရာေတာ္နဲ႕ စကားမ်ားၾကတယ္လို႕ ဆရာေတာ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။ 

          ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးေသာ ဘာေသာ နားမလည္ဘူး သမ မယ္ဆိုျပီး ၾကိမ္နဲ႕ ထပ္ေဆာ္ျပန္ပါတယ္။  မမိုးမိုးက လူးလွမ့္ေနတာပါဘဲ။  ၾကိမ္လံုးရာေတြလည္း တစ္ကိုယ္လံုးမြေနတာေပါ့ေလ။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူၾကီးသံ လိုမ်ိဳး မမိုးမိုး ဆီက အသံထြက္လာပါတယ္။  ဆရာေတာ္ေျပာတာကေတာ့ အဲ့ဒါဟာ သိုက္ ေစာင့္ ဘုိးဘိုးၾကီးလို႕ ဆိုပါတယ္။  ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႕ သိုက္ေစာင့္ ဘုိးဘိုးၾကီးနဲ႕ စကားေတြ အတင္အခ် ေျပာလိုက္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါသတဲ့။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လို ညွိလိုက္တယ္မသိပါဘူး ဆရာေတာ္က မင္းတို႕လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လုိ႕ရမယ္ ထင္ေနသလား။ ငါ သုိက္ေက်ာျဖတ္မယ္ဆိုျပီးေတာ့ ၾကံခင္းကို မမိုးမိုးကို ေခၚသြားဖို႕ ျပင္ပါတယ္။

          ၾကားထဲမွာ ရထားစီးတာ၊ ကားစီးတာေတြကို ခ်န္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၾကီးေဒၚရယ္၊ မမိုးမိုးရယ္၊ ဆရာေတာ္ရယ္ ၾကံခင္းကို ေရာက္ပါေလေရာေပါ့ေလ။  ဟုိေရာက္ေတာ့ ျမစ္ကူးျပီး ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကို သြားရမယ့္ ခရီးပါ။  ဆရာေတာ္က သိုက္က အစ္ကိုၾကီးေရာ၊ အစ္မ ၃ ေယာက္ေရာပါ ေခၚလာပါသတဲ့။  ျမစ္ကူးခါနီးက်ေတာ့ ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ တက္ခုိင္းပါသတဲ့။  အဲ့ဒီက အေဒၚၾကီး ေျပာျပတာကေတာ့ ေလွက တစ္ေယာက္တက္လိုက္တုိင္း တစ္ေယာက္စား ျမဳတ္ျမဳတ္သြားတယ္ဆိုပဲ။  ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။  အဲ့ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အစ္ကို ၾကီး အလွည့္က်ေတာ့ အစ္ကိုၾကီး က ေပကပ္ျပီး ေလွေပၚမတက္ဘူး လုပ္ေနပါသတဲ့။  အဲ့ဒါနဲ႕ ဆရာေတာ္လည္း အတင္းၾကိမ္းေမာင္းျပီး တက္ခုိင္းေတာ့မွ ေလွေပၚေရာက္ပါသတဲ့။  ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က အဲ့ဒီ မမိုးမိုးရဲ႕ အေဒၚကို ဟဲ့ဒကမၾကီး ဟိုဘက္တုိးလိုက္ ဒီမွာ အစ္ကို အၾကီးဆံုးက ထုိင္စရာေနရာ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္လို႕ ဆိုေလေတာ့ အေဒၚလည္း လန္႕ဖ်န္႕ျပီး အမေလး အတူတူေတာ့ မထုိင္ပါရေစနဲ႕ရွင္ ဆိုျပီး ေနာက္တစ္တန္း ဆုတ္ထုိင္တယ္လို႕ ဆုိပါတယ္။  ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ကဲ ငါ့ေက်ာင္းအပိုင္ေရာက္ျပီ၊ နင္တို႕ ေမာင္ႏွစ္မေတြ ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့ လမ္းမွာ ေလွကို ေမွာက္ပစ္မယ္ မက်န္နဲ႕ သိုက္ျပန္မေရာက္ဘူး ျဖစ္သြားမယ္လို႕ ၾကိမ္းပါသတဲ့”။ 

          ဆရာေတာ္ေက်ာင္း၀င္ခါနီးေတာ့ ေလွေပၚက ပါလာတဲ့ ေမာတဲ့ေမာင္ႏွမ ၄ ေယာက္ကို ဆရာေတာ္က မွာပါသတဲ့ “နင္တို႕ ဟုိေရာက္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းက ဟာေတြနဲ႕ တည့္ေအာင္ေန ရန္မျဖစ္နဲ႕တဲ့”။  ၾကီးေဒၚ ျပန္ေျပာတာကေတာ့ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွာလည္း ဥစၥာေစာင့္ေတြရွိသတဲ့ဗ်။  ေနာက္ျပီး ဆရာ့ေတာ့္ ဗီဒိုထဲမွာလည္း အရုပ္ေတြမွ အမ်ားၾကီး ထူျခားတာက ကြ်ဲညီေနာက္ရုပ္တဲ့ခင္ဗ်။  လျပည့္ညေရာက္လို႕ အဲဒီ ကြ်ဲညီေနာင္ကိုမွ ဗီဒိုထဲက မထုတ္ဖူးဆိုရင္ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုး ေျဗာင္းကုိ ဆန္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ထား စိတ္ေတာ့ ၀င္စားစရာေပါ့ဗ်ာ။

          အဲ့ဒီလိုနဲ႕ ဆရာ့ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ မမိုးမိုးကို ထား၊  ျပီးေတာ့ ဥပုတ္ေစာင့္ခုိင္း၊ ၈ ပါးသီလယူ၊ ေယာဂီ၀တ္ျပီးေတာ့ သိုက္ေက်ာ ျဖတ္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။  မည္သို႕ပင္ဆိုေစ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္ သတိလည္း မလစ္ေတာ့သလို၊ အိပ္မက္လည္း မမက္ေတာ့ပါဘူး။  ထူးဆန္းတာတစ္ခုက မမိုးမိုးဟာ ျမန္မာစကား တစ္မ်ိဳးသာ ေျပာတတ္သူ (အဂၤလိပ္စကားကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ သင္တယ္၊ ဒါကို ထားလိုက္ပါေတာ့) တစ္ေယာက္ပါ။  ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ကရင္စကားေရာ၊  တစ္ျခားစကားကိုပါ ေဒသခံတစ္ေယာက္လို မႊတ္ေနေအာင္ေျပာေပမယ့္၊  အခုဆိုရင္ သူဟာ အဲ့ဒီ ဘာသာစကားေတြကို လံုး၀ ျပန္မေျပာႏုိင္တာပါ။  အဲ့ဒီေတာ့ ယံုရ ခက္ခက္ၾကီးရယ္။  လက္ေတြ႕ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္ဆိုေလေတာ့ ဥစၥာေစာင့္ဆိုတာ တစ္ကယ္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာ ေျပာရမွာ မလြယ္လွဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။  ခုေတာ့ မမိုးမိုးတစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြက်ျပီးေတာ့ ကေလးေတြေတာင္ ထြန္းကားေနျပီထင္ပါရဲ႕။

ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။  ကြ်န္ေတာ္ အေဖရဲ႕ ဇာတိျမိဳ႕က ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕ပါ။  ကန္ၾကီးေထာင့္ျမိဳ႕ဆိုတာ ဘယ္ကေန နာမည္တြင္လာလည္းမသိေပမယ့္၊  အေဒၚရဲ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ ကန္ၾကီး တစ္ကန္ရွိပါတယ္။  အခုေတာ့ အိမ္တုိင္းက ေက်ာေပးျပီး အိမ္သာလွည့္ေဆာက္ထားေလရဲ႕။  အဲ့ဒီမွာလည္း သိုက္ရွိတယ္ဆိုပါတယ္။  အဲ့ဒီသိုက္က ေနာက္ပိုင္း လူေတြ က အိမ္သာလွည့္ေဆာက္ပါမ်ားလာလို႕ ကန္ၾကီးေဒါင့္ ေရႊလိပ္ျပာ ဘုရားဘက္ကို သိုက္ေျပာင္းတယ္ဆိုပါတယ္။  သိုက္ေျပာင္းတဲ့ေန႕ကေတာ့ ညေန၀င္ရီတေလွ်ာမွာ ေရႊေလွေတြ မိုးေပၚပ်ံျပီးေတာ့ ေရႊလိပ္ပါဘုရားဆီကို ဆည္းလည္းသံ တစ္ခြ်င္ခြ်င္နဲ႕ ေျပာင္းၾကတယ္လို႕ လူေတြဆိုၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္လို႕ မယံုပါဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကန္ၾကီးေဒါင့္ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး တည္ထားခဲ့တဲ့ ေလးမ်က္ႏွာ ေစတီေတာ္ရဲ႕ မုဒ္ဦးတစ္ခုကေတာ့ အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ ဥစၥာေစာင့္တစ္ေယာက္က ဆရာေတာ္ၾကီးထံ ေရႊေတြလာေပးျပီးေတာ့ ဘုရားတည္ဖို႕ လႈဒါန္းသြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။  ယခုအခ်ိန္အထိ အဆိုပါမုဒ္ဦးမွာ ထိုကျဗည္းစာတမ္းကို ဖတ္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း ကန္ၾကီးေဒါင့္ျမိဳ႕ကို အလည္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ သြားေရာက္ၾကည့္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ ဥစၥာေစာင့္ တစ္ကယ္ရွိသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို စဥ္းစားဖို႕ ပိုစ္တစ္ခုအေနနဲ႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

 Credit to   AH (aunghtut.blogspot.com)

AH ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... 

*****         *****          *****