ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာက်ပ္က်ပ္၊ ကားက်ပ္က်ပ္ မစီးခ်င္လို႔ ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ ဘူတာႀကီးကုိသြားၿပီး ရထားစီးၿပီး အိမ္ျပန္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ကာ ဘူတာ႐ံုဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ခ်ဳပ္စ ေႏြဦးည ခုနစ္နာရီခန္႔ေပါ့။ ကုိယ္က ေတာကလာတာဆုိေတာ့ ကားစီးရတာလည္း မကၽြမ္းသလို ရထားထြက္ခ်ိန္ေတြလည္း တိတိက်က်သိသူမဟုတ္ပါဘူး။ တိတိက်က်သိပါတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ရထားဆိုက္ခ်ိန္ထြက္ခ်ိန္က မမွန္ ေတာ့လည္း မသိတာနဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူးဗ်ာ။ပန္းဆုိးတန္းခံုးေက်ာ္တံတားႀကီးေပၚက ၿမိဳ႕ပတ္ရထားထြက္တဲ့ စႀကႍ ဆီ ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႕တဲ့လက္မွတ္အေရာင္းဌာနမွာRBEအဲကြန္းရထားရွိလားေမးၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ လက္မွတ္ ေရာင္းသူက သူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့႐ံုကေလးဆီ လက္ညႇိဳးထုိးျပရွာပါတယ္ဗ်ာ။ ေနရာကေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းခံုးေက်ာ္တံတား ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ အနည္းငယ္လွမ္းသေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လက္မွတRBEတေစာင္ ၀ယ္ၿပီး ကုိယ့္ဆရာေရ ဘယ္စႀကႍမွာ စီးရမလဲဆိုေတာ့ ေစာေစာက လက္မွတ္၀ယ္တဲ့ဘက္ဆီ လက္ညႇိဳးထုိးျပပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ေသခ်ာ ၾကည့္ပါရဲ႕ ဘူတာ႐ံုမွာလည္း မီးေတြ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းရွိပါရဲ႕ ဒါကုိ ကုိယ္ပဲအျမင္အာ႐ံုခၽြတ္ယြင္းသလားဆိုေတာ့ ဘယ္မွာထပ္ေမးရမယ္မသိ။
ျမင္သာတဲ့အသိေပးဆုိင္းဘုတ္ကလည္း ခ်ိတ္မထား၊ အသံနဲ႔ ေၾကညာတဲ့ စနစ္ကလည္း ဒိန္ခ်ဥ္သည္ရဲ႕ ေလာ္စပီကာေလာက္ေတာင္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာက အင္းစိန္-ေအာင္ဆန္း ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေ၀ါဟာရနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ လက္ယာရစ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ သြားမယ့္ လက္ယာရစ္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ရထားတစီးကလည္း ၀င္လာပါ ေလေရာ။ ရထားေပၚက ဆင္းလာသူ အခ်ဳိ႕ကုိ အင္းစိန္-ေအာင္ဆန္းကုိ ဘယ္ဟာစီးရမလဲလုိ႔ေမးေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း မသိဘူးတဲ့။ ဘယ္သိမလဲ သူလိုကုိယ္လို ခရီးသြားေတြကုိ ေနာက္ဆံုး မီးရထားရဲတေယာက္ကိုေတြ႕ ေတာ့ေမးမွ ဟုိးမွာရပ္ထားတဲ့ ရထားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတာက ပန္းဆုိး တန္းခံုးေက်ာ္တံတား၊ စီးရမယ့္ရထားက ဆူးေလခံုးေက်ာ္တံတားေအာက္မွာ။ ဘယ္ႏွယ့္ ဘူတာမွာမရပ္ဘဲ အဲသေလာက္ အေ၀းႀကီးရပ္ထားရသလဲ လုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္က မစဥ္းစားအားပါဘူးဗ်ာ။ ရထားဆီ သုတ္ေျခတင္ အား ကုန္ေျပးရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလိုေျပးေနရင္း ရထားဘီးလွိမ့္တာ ျမင္ရပါ ေတာ့တယ္။ သူက ဘီးစလွိမ့္ေလ ကုိယ္က ပုိေျပးေလပဲဗ်ဳိ႕။ အဲဒီရထား ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က မမီေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႔ဆိုတာကုိ က်န္တေယာက္က သူေျပးပံုနဲ႔ မီမွာပါတဲ့။ ဒါန႔ဲ ရထား ေပၚေရာက္မွ အနားယူမယ္ဆုိၿပီး ပုိေျပးလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ ရထားက ပုိအရွိန္နဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ရထားမမီလုိက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက မဆံုးေသးဘူးဗ်။ ေနာက္ထြက္မယ့္ရထားလက္မွတ္၀ယ္မလို႔ ပထမဦးဆံုး လက္မွတ္၀ယ္ဖုိ႔ ေမးတဲ့ လက္မွတ္႐ံုဆီသြားခဲ့ပါတယ္။ လက္မွတ္ေရာင္းသူကုိ ကၽြန္ေတာ္ က ေစာေစာက အဲကြန္းရထားမမီွလိုက္ဘူး။ အဲဒီလက္မွတ္နဲ႔ ထပ္စီးလို႔ ရေသးလားဆိုေတာ့ လက္မွတ္အသစ္၀ယ္ရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ လက္မွတ္ ၂၀၀ တန္ ၀ယ္ၿပီး ရထားထပ္ေစာင့္တာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ဥု ၿပီဆုိၿပီး ရထားေပၚတက္စီးလာခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီရထား ကလည္း စီးလာလိုက္တာ အင္းစိန္မွာ ဂိတ္ဆံုးတယ္တဲ့ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမွာက ေအာင္ဆန္းဘူတာ။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက မီးရထားလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ေမးလိုက္ရင္ ေျဖခ်င္သလိုလို၊ မေျဖခ်င္သလိုလုိ၊ ရထား ထြက္ခ်ိန္ကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မမွန္ဖူးဘူး။ ီငါငအေူ ႀသေမိ နဲ႔ ေၾကာ္ျငာတာလည္း ကုိယ္နဲ႔မဆိုင္တာေတြဘဲ ထပ္ဖန္တလဲလဲျပေနတယ္။ အသံနဲ႔ ေၾကညာေတာ့လည္း ဗလံုးဗေထြးနဲ႔။ ရထားစီးသူက ဘယ္အရာကုိ အားကုိးရမလဲ။ ေန႔စဥ္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားစီးၿပီး ခရီးသြားတဲ့သူ ရွစ္ေသာင္း ေလာက္ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီရွစ္ေသာင္းက ေန႔စဥ္ ဒီဒုက္ၡေတြကုိ ခံစားေနရတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။
မီးရထားစီးလို႔ အဲဒီဒုက္ၡေတြမ်ားတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးမယ္ဆိုရင္ သူ႔ထက္ပုိတဲ့ဒုက္ၡေတြက အမ်ားႀကီး ေစာင့္ႀကိဳလုိ႔ေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕စြန္က ေန ၿမိဳ႕ထဲကုိသြားဖို႔ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ရွိတဲ့ခရီးကုိ ၂ နာရီေလာက္ ၾကာမွ ေရာက္တယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ၿပီဆိုကတည္းက စပယ္ယာ ေတြရဲ႕ တြန္းထုိးတင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ဆူပူေအာ္ဟစ္မႈနဲ႔ စီးရပါတယ္။ ကားေပၚမွာ စပယ္ယာေတြက လူေတြကုိ အုတ္စီသလို အထပ္ထပ္စီၿပီး ၂ နာရီ ေလာက္ က်ပ္သိပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ မတ္တတ္ရပ္ရပါတယ္။
ထုိင္ခံုရလို႔ ထုိင္မယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးသူ၊ အားႏြဲ႕တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ေတြကုိ မ်က္ႏွာလႊဲမ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး လိပ္ျပာမလံုစြာနဲ႔ စီးေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ေန႔စဥ္ ဘတ္စ္ကားစီး ခရီးသြားေနတဲ့ ၂ ဒသမ ၂ သန္းခန္႔ရဲ႕ ဒုက္ၡမ်ား စြာထဲက တခုပါ။ တကယ္ကုိ လူေတြက လူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔အညီ လူပီသ စြာ စီးနင္းခြင့္မရၾကရွာပါဘူး။ ေန႔စဥ္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရပါ တယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ေန႔စဥ္ဒီေလာက္ဒုက္ၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရး အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရတဲ့ ရန္ကုန္ကမ္ၻာ ေလးထဲက ျပည္သူေတြအတြက္ မီးရထားက တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ မထသ တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ သက္ဆုိင္ရာကလူေတြကုိ ယာဥ္ေမာင္းေတြ၊ စပယ္ယာ ေတြ၊ ယာဥ္ပုိင္ရွင္ေတြကုိ လူ႔အခြင့္အေရး အခ်ဳိးေဖာက္ဆံုးလူေတြအျဖစ္ ၀ုိင္း၀န္း႐ႈတ္ခ်ျခင္းအျပင္ တရားစြဲဆိုသင့္ေနပါၿပီ။ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားက ေရာ ဘယ္ေတာ့မ်ား လူသားဆန္စြာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔အညီ ဘယ္ေတာ့ ခရီးသြားခြင့္ရၾကမလဲ။
ကုိခက္
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္
No comments:
Post a Comment