" ေအာ္ …ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာညရယ္ …."

 

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာျပည္တြင္ အသုဘအိမ္ဆိုလွ်င္ လူေသၿပီး ရက္မလည္ မျခင္း ( ၇ )ရက္ မျပည့္မျခင္း ညတိုင္း ဖဲဝိုင္းရွိတတ္သည္ ။ အသုဘအိမ္တြင္ကစားေသာ ဖဲဝိုင္းကို ရဲမဖမ္းေခ် အိမ္ရွင္ကပင္ လိုလိုလားလားျဖင့္ပင္ ခြင့္ျပဳၿပီးသကာလ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္ပင္ တည္ခင္းဧည့္ခံတတ္ေသးသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖဲကစားတာ ဝါသနာပါသူတို႔က မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ (သို႕) ၿမဳိ႕တြင္း၌ အသုဘအိမ္ရွိမရွိကို လိုက္လံ နားစြန္႔ေနတတ္ၾကသည္ ။ အသုဘအိမ္ရွိပါက ( ၇ ) ရက္မျပည့္မျခင္း ညစဥ္သြား၍ ရိုက္ၾကသူမ်ားလည္းရွိ၏ ။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အသုဘ အိမ္တြင္ ဘာေၾကာင့္ ဖဲဝိုင္းရွိသလဲ ဘယ္တုန္းက စေပၚခဲ့တဲ့ ဓေလ့လဲ ဟုေမးလာပါက တိတိပပ ေျဖနိုင္သူ အင္မတန္ နည္းေပလိမ့္မည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း တိတိပပ မေျဖနိုင္ပါ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အထင္အတိုင္း ခ်ေရးပါမည္ သေဘာမတူနိုင္လွ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါ ။ မိသားစု တစ္စုတြင္ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးဦး ေသခဲ့ပါက ထိုလူေသ အေလာင္းအား အနည္းဆံုးေတာ့ သံုးေလးရက္ ထားတတ္ၾကသည္ ။ ထိုအခါ မိမိတို႔ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ခင္အားကိုးေသာသူ
 ျဖစ္ေစအံုးေတာ့ ညအိပ္သည့္ အခါတြင္ အိမ္၌လူေသအေလာင္းေကာင္ႀကီးရွိေနေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္
ေတာ့ ျဖစ္ၾကေပမည္ ။ ( ေသၿပီးေသာလူေသသည္ ဖုတ္မေကာင္းဆိုးဝါးဝင္ပူးကာ ထ၍စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ယူစားျခင္း လူတို႔အား ႏွိပ္စက္ျခင္း စေသာ ပံုျပင္မ်ားသည္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားထိတိုင္ပင္ ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ ျဖစ္သလို အကယ္၍ အာဠာဝက ၊ ပုဏၰက စေသာ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္း ဆရာတို႔၏ အစီအရင္ျဖင့္ေလာကီေဆးမ်ား စုတ္ထိုးထားေသာ သူေသပါက ၄င္း အေလာင္းအား ေၾကာင္အနက္က ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့လွ်င္ ျပန္ထတတ္သည္ဟူေသာ့ အယူအဆေၾကာင့္ လူေသအား ေသၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသည္ႏွင့္ မေကာင္းဆိုးဝါး ဝင္ပူး၍ ဒုကၡမေပးေစရန္ ေလာကီနည္း အစီအရင္ျဖင့္ လည္းေကာင္း ပရိတ္ႀကိဳးျဖင့္လည္းေကာင္း ေျခမ ျခင္းပူးခ်ည္ထားေသာ အေလ့အထ သည္ယေန႔ထိတိုင္ ရွိေနတတ္ၾကသည္မွာ မျငင္းနိုင္ေခ် ။ ) ယေန႔လို သိပၸံပညာ တိုးတက္ေနေသာ ေခတ္တြင္ပင္ ၄င္း အယူအဆေလးေတြ မစြန္႔ပယ္နိုင္ၾကေသးလွ်င္ ေရွးကဆို ပိုမို၍ အယူသည္းေၾကာက္လန္႔ၾကမည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေခ် ။ ထိုသို႔ေသာ အယူအဆမ်ားေၾကာင့္ အသုဘရွင္မ်ား ေၾကာက္လန္႔အားငယ္ျခင္း မျဖစ္ေစရန္ ရပ္ထဲ ရြာထဲမွ လူမ်ား ညဘက္တြင္ လာေရာက္ ေစာင့္ေပးၾကေပမည္ ။ ထိုအခါ လူတို႔ ညဘက္တြင္ အိပ္ငိုက္ျခင္း မျဖစ္ေစရန္ ေလာင္းကစားရာတြင္ ဝါသနာထံုေလ့ရွိၾကေသာ လူတို႔၏ အက်င့္အရ ဖဲ သို႔မဟုတ္ အျခားေသာ ေလာင္းကစားနည္းျဖင့္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာညကို ျဖတ္သန္းဖို႔ စိတ္ကူးရရွိခဲ့ျဖင္းျဖစ္ေပမည္ ။ ထိုမွတဆင့္ ယေန႔တိုင္ အစဥ္အလာ မပ်က္ အသုဘ အိမ္ဆိုလွ်င္ ဖဲ ဝိုင္းသည္ အလိုအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာတတ္စၿမဲ ျဖစ္ေပမည္ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္တစ္ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္း တစ္ေယာက္
ငယ္ငယ္ရြယ္ႏွင့္ဆံုးပါးသြားရွာေလသည္ ။ ၄င္းမွာ မိခင္အိုႀကီးကို လုပ္ေကၽြးေနသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘဝသာျဖစ္၍ ၄င္းေသဆံုးသြားသည့္ အခါ လုပ္ကိုင္ေပးမည့္သူ မရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾကေသာ နိုင္ထူး ၊ သံလြင္ ၊ မ်ိဳးသက္ပိုင္ ၊ ၾသကာ စည္သူ ၊ ဝင္းမင္းဦး စေသာသူတို႔သည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳေရာက္လာၾကရေတာ့သည္ ။ မိခင္အိုႀကီး တစ္ဦးတည္းရွိေသာအိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစစ အရာရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကပင္ တက္ညီလက္ညီ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ကိုင္ရေလေတာ့သည္ ။ သို႔ႏွင့္ ညခ်မ္းေရာက္လာသည့္အခါ အေလာင္းကို ေစာင့္ရန္အတြက္ ဖဲဝိုင္းစီစဥ္ရေလေတာ့သည္ လွ်ပ္စစ္ ကၽြမ္းက်င္သူ နိုင္ထူးမွာလည္း မီးပ်က္သြားပါက အသင့္သံုးရန္ မီးစက္ ငွားလာခဲ့ကာ မီးဆင္ထားသည္ ။ ရပ္ကြက္ထဲမွ နီးစပ္ရာ လူငယ္ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ခန္႔ လာေရာက္၍ မသာေစာင့္ရင္း ဖဲရိုက္ၾကေလသည္ ။ အိမ္မွာလည္း အနည္းငယ္က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ ဖဲ့ဝိုင္းသံုးဝိုင္းႏွင့္ပင္ အိမ္ဧည့္ခန္း ျပည့္လုနီးျဖစ္သြားသည္ ။ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါေသာ အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေသ အေလာင္းမွာလည္း ခုတင္ မရွိ၍ ၾကမ္းခင္းေပၚမွာပဲ ထားရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ လူေသအေလာင္းရဲ့ မနီးမေဝး အေနအထားတြင္ ဖဲဝိုင္းေထာင္၍ ရိုက္ၾကေလသည္ ။ ေမာင္သံလြင္ ဒိုင္ကိုင္သည့္ ဝိုင္းမွာ အေျခအေနမေကာင္း ထို႕ေၾကာင့္ ည ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ပင္ ပါသမွ် တက္တက္ေျပာင္ေအာင္ ကုန္သြားေလသည္ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္ကိုင္းလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ေျမေပၚက်ေသာ ေမ်ာက္ကို ေမ်ာက္ အသိုင္းအဝိုင္းက ဝိုင္းက်ဥ္သကဲ့သို႔ ဖဲဝိုင္းမွ လူမ်ားလည္း သူ႕အား ဖဲဝိုင္းနားကပ္ခြင့္မေပးေတာ့ေခ် ေမာင္သံလြင္မွာ အိမ္ျပန္ယူရမွာလည္း ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္ တစ္ေခ်ာင္တြင္ ကုပ္၍ ေနရရွာေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ဖဲဝိုင္းတြင္ အားသန္ေနၾက၍ ေမာင္သံလြင္အား မည္သူမွ် ဂရုမျပဳမိၾကေတာ့ေခ် အကယ္၍ ထိုအခ်ိန္ပင္ လူေသအေလာင္းထလာလွ်င္ပင္ ဂရုစိုက္မိမည္မဟုတ္ေခ် မီးကလည္း လင္းထိန္ေနၿပီးလွ်င္ ဖဲဝိုင္းမွာ အားသန္၍ မဲ ေနၾကသည္ကိုး … ။ ဒီလိုႏွင့္ ည ၂ နာရီအေရာက္တြင္ မီးမ်ားပ်က္သြားသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးမည္းသြားေလသည္ ထိုအခါနိုင္ထူးမွာ ဆဲဆို၍ ဖဲဝိုင္းမွ ထ သြားၿပီးလွ်င္ မီးစက္ရွိရာသို႔ထြက္သြားေလသည္ ။ မီးပ်က္ၿပီး ေမွာင္မည္းသြားကာမွ ဖဲစ်ာန္တက္ေနေသာ ကစားသမားမ်ားသည္ ဖဲ စ်ာန္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္ကာ မိမိတို႔လက္ရွိအေျခအေနကို ဂရုစိုက္မိသြားၿပီး လူေသအေလာင္းသာ ဒီအခ်ိန္ထလာခဲ့ရင္ ဆိုေသာ မယံုမရဲ အေတြးေလးကိုယ္စီႏွင့္ ေၾကာက္လန္႔ၿငိမ္သက္စြာ အေမွာင္ထဲတြင္ ထိုင္ေနမိၾကသည္ ။ လ ကမသာေပမယ့္ အလင္းေရာင္ အနည္းငယ္ရွိေသာေၾကာင္ လူေတြ အျခင္းျခင္း လူလံုးမကြဲေပမယ့္ ခပ္ေရးေရးေလးေတာ့ ျမင္ေနရသည္ ။ နိုင္ထူး မီးစက္ႏိုးၿပီး မီးလင္းလာမည့္ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း မသိမသာ အေလာင္းဘက္ကို အာရံုစိုက္ေနမိခိုက္တြင္ အေလာင္းရွိရာ ေနရာမွ ရုတ္တရက္ “ ဟီး … ” ဆိုေသာ ညဥ္းသံေပးကာ ကမန္းကတန္း ထလာသျဖင့္ ရွိသမွ်လူမ်ား ဆံပင္ေမႊးမ်ားေထာင္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔သြားကာ အသံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လ်က္ အိမ္ေပၚမွ ဝရုန္းသုန္းကား ခုန္ခ် ထြက္ေျပးၾကေလသည္ ။ ေအာက္မွ နိုင္ထူးကလည္း ဘုမသိ ဘ မသိျဖင့္လိုက္ေျပးရေလသည္ ။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ပတၱေရာက္လည့္လာေသာ ရဲမ်ားႏွင့္ေတြ႔ကာ ဘာျဖစ္တာလဲ ဟုဝိုင္းေမးသည္ ထိုအခါ မ်ဳိးသက္ပိုင္မွ သတၱိရွိစြာျဖင့္ “ အ အေလာင္းေကာင္ ထလာလို႔ဗ် ” ဟုတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ဝင္ေျဖလိုက္သည္ ။ ေမးျမန္းလာေသာ ရဲ အရာရွိသည္ပင္ အံ့အားသင့္သြားရသည္ ယံုရခက္ မယံုရခက္ျဖစ္ေနသည္ ထိုအခိုက္မွ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ျပန္လင္းလာသျဖင့္ အသုဘ ရွိရာအိမ္သို႔ ျပန္သြားၾကရန္ ရဲအရာရွိမွ တိုက္တြန္းသျဖင့္ အားလံုး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ျပန္လာရေလသည္ ။ အသုဘ အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ အေလာင္းမွာ ေနရာမယြင္း မူလ အေနအထား မပ်က္ ထိုအခါ ရဲအရာရွိမွ “ ဒါဆို မင္းတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္တာပဲ ေနမွာ မင္းတို႔လူတစ္ေတြ ဖဲစရိုက္ကတည္းက ဒီလူေတြပဲလား အဝင္အထြက္ ဘယ္သူရွိသလဲ မသကၤာစရာလူ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္မလဲ ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း ” ဟုဆိုလာသျဖင့္ အားလံုးထဲမွ လူႀကီးျဖစ္ေသာ ကိုဝင္းမင္းဦးမွ ဖဲဝိုင္းမွ ေစာေစာစီးစီးေပ်ာက္သြားေသာ ေမာင္သံလြင္ကို သတိထားမိသြားသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္သံလြင္ကို လိုက္ရွာၾကည့္ရာ ေလွခါးရင္းေတြ ေခြေခြေလးလဲက်ေနကာ ညဥ္းညူေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဝင္းမင္းဦးမွ ေမာင္သံလြင္ကိုေမးလိုက္သည္။ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းဖဲဝိုင္းကေန ေစာေစာစီးစီးထြက္သြားၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဘယ္သြားေနတာလဲ ” ဟုေမးရာ ေမာင္သံလြင္မွ “ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသမွ် ပိုက္ဆံကုန္သြားေတာ့ ဖဲဝိုင္းနားကပ္လို႔ မရေတာ့တာရယ္ ေန႔လည္က အလုပ္ပင္ပန္းေနတာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာရွာၿပီး အိပ္မလို႔ေနရာၾကည့္ေတာ့ အေလာင္းထားတဲ့ေနရာနားမွာပဲ လြတ္တာဆိုေတာ့ အစကေတာ့ ေၾကာက္သြားေသးတယ္ဗ် ေနာက္ေတာ့ ခင္မ်ားတို႔လည္း ရွိေနတာေၾကာင့္ အေလာင္းေဘးမွာပဲ ဝင္အိပ္လိုက္ရတာ အိပ္လို႔ေပ်ာ္သြားၿပီး တေရးနိုးလာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အကုန္လံုးကလည္း မဲေမွာင္ေနတယ္ ခင္မ်ားတို႔ၾကည့္ေတာ့လည္း မျမင္ရေတာ့ဘူးေလ ဒီေတာ့ ဟာ … ငါအေလာင္းေဘးမွာ အိပ္ေနတုန္း ဒီလူေတြ ငါ့ကိုထားခဲ့ၿပီေနမွာလို႔ ေတြးမိၿပီး အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ထထိုင္မိေတာ့ ခင္မ်ားတို႔တစ္ေတြက ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ေအာ္ၿပီး ထေျပးတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔ၿပီးေျပးရတာေပါ့ မျမင္စမ္းဝါးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေလွခါးကေနေခ်ာ္ၾကၿပီး ေျခေထာက္နာသြားၿပီး မထနိုင္လို႔ ဒီမွာ ၿငိမ္ေနရတယ္ဗ် ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္း ” ဟုေျဖလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ စိတ္ထဲကမွာ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားတို႔ လြင့္ပ်ယ္သြားၿပီး မိမိတို႔ အျဖစ္သည္း အသည္းငယ္မိပံုကိုေတြးမိကာ တခြိခြိနဲ႔ က်ိတ္ရယ္ၾကတယ္ ေနာက္ေတာ့မွ အားလံုးပဲ ဝါးလံုးကြဲ ရယ္ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္ ခင္မ်ား …. ။ ေအာ္ …ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာညရယ္ …. ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ အျဖစ္အျပက္ေလးကို ျဖည့္စြပ္ေရးသားလိုက္ပါသည္ … ။ နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ၿပံဳးျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္ဗ်ာ …

Credit : http://thayae.blogspot.co.uk/2015/02/blog-post_11.html?m=1