ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ဆူးေလဘုရားလမ္း ေထာင့္တြင္ရွိ ေသာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္ (ယခု ဆူးေလ ရွန္ဂရီလာ ဟိုတယ္)ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတိုင္း ထူးဆန္းေသာ ခံစားခ်က္တခုကို ကၽြန္ေတာ္အၿမဲ ခံစားရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဘက္မွ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ဟိုတယ္ေဘးသုိ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာလွ်င္ ဟိုတယ္စားေသာက္ခန္းမ အတြင္း၀ယ္ ၀တ္ေကာင္း စားလွ၀တ္ထားၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ား၊ နံနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာမ်ားကို စမတ္က်က် စားေသာက္ေနၾကတာ ကို မွန္ခ်ပ္ႀကီး၏ အတြင္းဘက္၍ ေတြ႕ ျမင္ေနရစၿမဲျဖစ္သည္။ လူသြား လမ္းႏွင့္ ေလးေပေလာက္ပဲ ကြာသည့္ ေနရာတြင္ စားေသာက္ပြဲႀကီးကို တည္ခင္း သံုးေဆာင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
၀တ္စံုျပည့္ႏွင့္သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားထား ေသာ စားပြဲထိုး၀န္ထမ္းမ်ားကလည္း ကၽြမ္းက်င္မႈအျပည့္ျဖင့္ ခန္းလံုးျပည့္ ေကာ္ေဇာခင္းထားေသာ အဲကြန္းအခန္းထဲ၀ယ္ တည္ခင္းဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးေနၾကပါသည္။ ထိုလူကံုထံတုိ႔၏ စားေသာက္ပြဲကိုတခါတရံတြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူမ်ား၊ ဆင္းရဲသားလက္လုပ္လက္စားမ်ားသည္ မွန္ခ်ပ္၏တဖက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေငးၾကည့္ေနၾကတာ မၾကာခဏျမင္ဖူးပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မျမင္ဖူး၍၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း အားက်ေသာအၾကည့္ႏွင့္ အခ်ဳိ႕မွာ စားေသာက္ခ်င္၍ၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ အျခားသူေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနမည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္တိုင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဟိုတယ္စားေသာက္ခန္းထဲတြင္ စားေသာက္ေနၾကသူေတြကို မနာလိုလို႔ေတာ့မဟုတ္။ သူတုိ႔ တတ္ႏိုင္၍ သူတုိ႔ပိုက္ဆံျဖင့္စားေသာက္ျခင္းကို ဘာမွအျပစ္ေျပာစရာ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုးျဖစ္ရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႂကြယ္၀ဆံုးသူမ်ားႏွင့္ အဆင္းရဲဆံုးလူမ်ားသည္ မွန္ခ်ပ္၏ တဖက္တခ်က္တြင္ အနီးကေလးကပ္လ်က္ရပ္တည္ေနၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔သည္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေပအနည္းငယ္သာကြာေသာ္ လည္း သူတုိ႔ဘ၀မ်ားမွာ မိုးႏွင့္ေျမလိုကြာျခားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ (အလုပ္သေဘာျဖင့္)ဟိုတယ္အတြင္းသုိ႔လည္း၀င္၍ ထိုေနရာ တြင္ စားေသာက္ဖူးသည္။ ဟိုတယ္အျပင္ လူသြားလမ္းေဘးမွလည္း အထဲမွလူေတြ စားေသာက္ေနတာကို တေစ့တေစာင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။
ေလာကႀကီးတြင္ ငတ္ေနသူအခ်ဳိ႕ကငတ္ေန၍ စားႏိုင္ေသာက္ ႏိုင္သူအခ်ဳိ႕က ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ဟိုတယ္ႀကီးတြင္ စားေသာက္ ေနၾကတာကို အနီးကပ္ျမင္ရတာ ဤဟိုတယ္တခုပဲရွိမည္ထင္သည္။ တခါတရံတြင္ ကေလးခ်ီထားေသာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ေနသည့္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ မိခင္တေယာက္က မွန္နံရံေနာက္ကြယ္မွ ထိုသူမ်ား စားေသာက္ေနျခင္းကို ၾကည့္ေနသည့္ျမင္ကြင္းအားေတြ႕ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာျဖစ္သည္။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သူမ်ားကို မုဒိတာပြားေသာ္လည္း မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ ေငးမိႈင္ၾကည့္ေနရွာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဆင္းရဲသားလုပ္သားျပည္သူ မ်ားအတြက္ေတာ့ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ထပ္တူ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းမွ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ေအာင္မတက္ႏိုင္ၾကသည္ကို အေၾကာင္းရင္းကို ေလ့လာသံုးသပ္မိပါသည္။ ထိုအခါ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ျမန္မာမ်ား ဆင္းရဲၾက ရျခင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရပါသည္။
(၁) ပညာမတတ္သျဖင့္ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ အလုပ္အကိုင္မ်ား မရၾကျခင္း။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကပါသည္။ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕ ရြာမ်ားတြင္ ေက်ာင္း ပင္မရွိ။ အခ်ဳိ႕ရြာႀကီးမ်ားတြင္သာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမ်ားရွိပါသည္။ ေတာရြာမ်ားတြင္ မူလတန္းေအာင္ေသာအခါ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမရွိပါ။ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိ သည့္ၿမိဳ႕သုိ႔လႊတ္၍ ပညာသင္ေစမည္ဆိုလွ်င္ မိဘအတြက္ သာသမီး တုိ႔ေနဖို႔ ေနစရာအိမ္၊ စားစရာထမင္းဖိုး၊ သြားလာရသည့္ခရီးစရိတ္၊ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ စသည္တုိ႔လိုလာပါသည္။ ေတာ္႐ံု၀င္ေငြ မွ်သာရွိေသာ လယ္သမားတေယာက္အေနႏွင့္ သားသမီးကိုၿမိဳ႕သုိ႔ပုိ႔၍ ပညာသင္ၾကားေစေရးမွာ အခြင့္အေရးမရွိသေလာက္ နည္းပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်းလက္မွကေလးမ်ားသည္ စတုတၳတန္းေအာင္သည္ႏွင့္ ဆက္တက္စရာေက်ာင္းမရွိေတာ့၍ ပညာေရးနိဂံုးခ်ဳပ္သြားပါသည္။ သူတုိ႔ သည္ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအရ ၿမိဳ႕မွကေလးမ်ားႏွင့္မွ်တေသာယွဥ္ၿပိဳင္ ခြင့္ကိုမရရွာပါ။ ပညာမတတ္ေသာအခါ ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ လယ္သမား၊ သူရင္းငွား၊ က်ပန္းလုပ္သား စေသာ ဘ၀မွာပဲ က်င္လည္ရျပန္ကာ သူတုိ႔က ေမြးဖြားလာေသာ မ်ဳိးဆက္မ်ားကိုလည္း ပညာအေမြေပးႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ အစိုးရမွ ပညာေရးအသံုးစရိတ္ကို အဆမ်ားစြာျမႇင့္တင္ၿပီး ေတာေက်ာင္းမ်ားတြင္ အထက္တန္းအထိပညာသင္ႏိုင္ခြင့္ကို ဖန္တီး ေပးသင့္ပါသည္။ ယခုအခါ ပညာေရးအတြက္သံုးေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဘတ္ဂ်က္မွာ ယခင္က ၄ ဒသမ ၄ % ပဲရွိရာ ယခုႏွစ္တြင္မွ ၅ ဒသမ ၄၃% ပဲသံုးသည္ဟုဆိုရာ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေငြတရာရမွ ပညာေရးအတြက္ ငါးက်ပ္ေလးဆယ့္သံုးျပား သံုးျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ေတာ့ ဘတ္ဂ်က္၏ (၂၀)ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ကို ပညာေရးအတြက္အသံုးျပဳၾကပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေတာ့ တပ္မေတာ္အတြက္ ဘတ္ဂ်က္၏(၂၀%)ကို အသံုး ျပဳပါသည္။ အာဆီယံတြင္ အဖြံ႕ၿဖိဳးဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ စင္ကာပူသည္ ႏိုင္ငံ့ဘတ္ဂ်က္၏ (၂၀)ရာခိုင္ႏႈန္းကို ပညာေရးအတြက္သံုးပါသည္။ ႏိုင္ငံသားတုိ႔ပညာတတ္ေစရန္ အစိုးရသည္ ပညာေရးအတြက္ ေငြပိုသံုးရပါ မည္။ ဆင္းရဲျခင္းသည္ ပညာမတတ္ျခင္းႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနပါသည္။
(၂) ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြမမွ်ျခင္း။
ၿမိဳ႕ေပၚေန ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မိမိလစဥ္ ၀င္ေငြ၏ ထက္၀က္ခန္႔ကို အိမ္ငွားခအတြက္အသံုးျပဳေနရပါသည္။အခ်ဳိ႕မွာရသည့္လခ၏အားလံုးနီးပါးမွာ အိမ္လချဖင့္ပင္ကုန္သြားပါသည္။ အိမ္ေစ်းေျမေစ်းမ်ားမွာ သာမန္တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ႏွင့္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားလ်က္ရွိေနၾကရာ ဘိုးဘြားအေမြအျဖစ္ ရရွိထားေသာ လက္ငုတ္လက္ရင္း အိမ္ၿခံေျမရွိထားသူမ်ားမွတပါး သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ရရွိေသာ လစာေငြျဖင့္ေျမတကြက္၀ယ္ႏိုင္ဖို႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ အစိုးရသည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အ႐ႈံးခံ၍ အိမ္ရာစီမံကိန္းမ်ားကိုခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္ပါသည္။ ၀င္ေငြ၏ထက္၀က္ကို အိမ္ငွားခအတြက္သံုးလိုက္ရေသာ အခါအျခား မရွိမျဖစ္သံုးရမည့္ အစားအေသာက္၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ေဆး၀ါး၊ အပန္းေျဖေရးတုိ႔အတြက္ သံုးရမည့္ေငြသည္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားကာ ေငြပိုေငြလွ်ံမစုေဆာင္းႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲတြင္းသံသရာရွည္ေနေပသည္။ စားေသာက္ကုန္စရိတ္မ်ားႀကီးျမင့္လာျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီတာခမ်ားတုိးေကာက္ ျခင္း၊ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ကုန္က်စရိတ္(ကားခ)မ်ားပိုမိုလာျခင္း စသည္တုိ႔သည္လည္း ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြမေလာက္ငေစေသာအေၾကာင္း မ်ားျဖစ္သည္။
(၃) ထိေရာက္ေသာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္မရွိျခင္း။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ က်င့္သံုးေနေသာ က်န္းမာေရးေစာင့္ ေရွာက္မႈစနစ္မွာ အရွင္းဆံုးေျပာရလွ်င္ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ က်န္းမာေရး စနစ္ျဖစ္သည္။ လူတေယာက္သည္ ေနမေကာင္းလွ်င္ မိမိကိုယ္ပိုင္ေငြ ျဖင့္သာ ေဆးခန္းသြားျပရသည္။ ေရာဂါႀကီးလွ်င္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ပစၥည္းမ်ား ကိုေပါင္ႏွံေရာင္းခ်၍ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုေဆးခန္းမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ကုသ ၾကရသည္။ အလြန္႔အလြန္ဆင္းရဲမြဲေတၾကသူမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုမ်ားမွ အခမဲ့ကုသေစာင့္ေရွာက္မႈေပးသည္ဆို၏။ သုိ႔ေသာ္ ႏိုင္ငံ ေတာ္ေဆး႐ံုမ်ားတြင္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ား၊ ႐ိုင္းျပေသာဆက္ဆံေရးမ်ား၊ ေဆး၀ါးမျပည့္စံုမႈမ်ားက အဓိကျပႆနာျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုသည္ အသက္သာအေသခံမည္၊ အစိုးရေဆး႐ံုသုိ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် မသြားခ်င္ ေၾကာင္း မိမိကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသသြားေသာ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕မွ အူက်ေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္တဦးက သက္ေသျပေနပါသည္။ လူတုိ႔၏၀င္ေငြသည္ မိသားစု အတြင္းမွ တစံုတဦးေဆးကုသမႈခံယူလိုက္ရသည္ႏွင့္ အေႂကြးတင္သည္ အထိ နစ္ျမဳပ္သြားေလ့ရွိသျဖင့္ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ နာလန္မထူႏိုင္ေတာ့ ဘဲ ဆင္းရဲတာရွည္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ က်န္းမာေရးအာမခံစနစ္ တခုထားရွိၿပီး သတ္မွတ္ထားေသာျပင္ပေဆးခန္းမ်ားတြင္ အတိုင္းအတာ တခုအထိ အခမဲ့ကုသခြင့္ျပဳထားျခင္း၊ အစိုးရေဆး႐ံုမ်ားတြင္ တျပား တခ်ပ္မွေပးစရာမလိုဘဲ အဆင့္မီစြာ၊ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာစြာ ကုသမႈေပးျခင္း ကို ျပဳလုပ္ေပးၾကပါသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏အသံုး စရိတ္မွာ ေငြတရာက်ပ္ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ရွိတိုင္း သံုးက်ပ္ဆယ့္ငါးျပား(၃ ဒသမ ၁၅%)ကိုသာ ႏိုင္ငံေတာ္ကသံုးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈသည္ အလြန္နိမ့္က်ေနပါသည္။ လူတုိ႔ဆင္းရဲ ျခင္းမွာ မက်န္းမာမႈ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
( ၄ ) အလုပ္အကိုင္ရွားပါးျခင္း။
ႏိုင္ငံအတြင္း၀ယ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အလြဲမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားမရွိသေလာက္နည္းပါးသြား ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၁၉၆၂ မွ ၁၉၈၈ အထိ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ျဖင့္ တံခါးပိတ္မူ၀ါဒကိုက်င့္သံုးကာ ပုဂၢလိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းခဲ့ရာမွ စီပြားေရးခၽြတ္ၿခံဳက်ခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူပိုင္ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားမွာလည္း မဆိုစေလာက္ အလုပ္အကိုင္မ်ားကိုသာ ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါသည္။ ၁၉၈၈ မွ ၂၀၁၀ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံ ျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ေသာ္လည္း ခိုင္မာေသာဥပေဒမရွိျခင္း၊ မူ၀ါဒ မၾကာခဏေျပာင္းလဲျခင္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထား ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အာဆီယံကုမၸဏီအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ ထိေရာက္ေသာ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမရွိခဲ့။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းလည္း ျပည္သူတုိ႔တြင္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အလုပ္လက္မဲ့ ႏႈန္းကို စစ္အစိုးရသည္ တခါမွ တရား၀င္စာရင္းအင္းမ်ားမေၾကညာသျဖင့္ မသိရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေတြ႕က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာေခတ္ ႀကီးတြင္ လူ ၁၀၀ လွ်င္ အလုပ္မရွိသူမွာ ၄၀ ထက္ေလ်ာ့မည္မဟုတ္ ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ဘိလိယက္ခံုမ်ား၊ အရက္ဆိုင္ မ်ားတြင္ လူတုိ႔အံုခဲေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိသျဖင့္ မေလးရွား၊ ထိုင္း၊ စင္ကာပူႏိုင္ငံမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ကာ ရရာအလုပ္လုပ္ေနရေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ား သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေနတာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္ရွားပါးမႈ ၏ အဓိကသက္ေသျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိသျဖင့္ ၀င္ေငြမရွိ၊ ၀င္ေငြမရွိ သျဖင့္ ဆင္းရဲသည္။ ဤသံသရာကိုအျမစ္ျဖတ္ရန္ အစိုးရသည္ေအာက္ ေျခလူတန္းစားမ်ားကို အလုပ္အကိုင္မ်ား ပို၍ဖန္တီးေပးရမည္။ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႕၊ ေက်ာက္မ်က္၊ လွ်ပ္စစ္၊ သစ္ေတာ စေသာ သဘာ၀သယံ ဇာတမ်ားတူးေဖာ္မည့္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ားထက္ ျမန္မာလူထုကိုအလုပ္ အကိုင္မ်ား ဖန္တီးေပးႏိုင္မည့္ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံု (ဥပမာ ေမာ္ေတာ္ကား စက္႐ံု) စသည္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ေရာက္လာေအာင္ မက္လံုးေပး စည္း႐ံုးသင့္ပါသည္။
(၅) သယံဇာတေရာင္းခ်ရာမွမွရေသာ၀င္ေငြသည္ ျပည္သူလူထုထံသုိ႔ ေရာက္ရွိမလာျခင္း။
ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာဘီလ်ံႏွင့္ခ်ီေသာ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေရာင္းရေငြမ်ား၊ ေက်ာက္မ်က္ေရာင္းရေငြမ်ား၊ ကၽြန္းသစ္ႏွင့္ သစ္မာေရာင္းရေငြမ်ား၊ ေရသယံဇာတေရာင္းရေငြမ်ား၊ ေၾကးနီ၊ နီကယ္၊ ေရႊသတ္ၲဳတူးေဖာ္ေရး စေသာ သဘာ၀သယံဇာတေရာင္းခ်ရာမွရရွိေသာ၀င္ေငြမ်ားသည္ ေဒသခံ ျပည္သူလူထုထံသုိ႔ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိးအျမတ္ခြဲေ၀ မႈပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ေဒသခံျပည္သူတုိ႔ ရပိုင္ခြင့္ရွိပါသည္။ ဥပမာ အာရပ္ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕တြင္ ေရနံေရာင္းခ်ျခင္းမွရရွိေသာ ၀င္ေငြကိုႏိုင္ငံသားမ်ားအား ခြဲေ၀ေပးသျဖင့္ ယူေအအီး၊ ကာတာစေသာ ေရနံထြက္ေသာ အာရပ္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ၀င္ေငြအလြန္ေကာင္းကာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏လူေန မႈအဆင့္ျမင့္လာၾကပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ား လယ္ေျမယာေျမမ်ားကို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံခဲ့ရေသာ္လည္း အက်ဳိးအျမတ္ကို ျမန္မာ-၀မ္ေပါင္ကုမၸဏီ၊ အစိုးရႏွင့္ စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမိတက္တုိ႔သာ ေ၀ျခမ္းယူခဲ့ၾကေလသည္။ ေဒသခံ တုိ႔အတြက္ ဘာမွမရသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔၊ မိုးကုတ္၊ မိုင္း႐ွဴး ရခိုင္ျပည္နယ္ စသည့္ေဒသမ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ျဖစ္သည္။ ေဒသခံတုိ႔သည္ သူတို႔ထံမွ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားကိုေပးလိုက္ရေသာ္လည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရျပန္မရသျဖင့္ ဆင္းရဲၿမဲဆင္းရဲကာ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ေခတ္သစ္ကၽြန္သြားခံကာ ေအာက္က်ေသာအလုပ္မ်ားကို လုပ္ေန ၾကရဆဲျဖစ္သည္။ သယံဇာတမွရေသာ တႏွစ္၀င္ေငြအနက္ တရက္၀င္ေငြ ကိုသာ ေဒသခံတုိ႔အား ရွယ္ယာအျဖစ္ခြဲေ၀ေပးလွ်င္ပင္ မရွိဆင္းရဲသား မ်ားအတြက္ အေတာ္အေထာက္ အကူရေပလိမ့္မည္။
( ၆ ) စစ္အသံုးစရိတ္ေထာင္းေနျခင္း။
တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ေျပာပါက မႀကိဳက္ၾကေပ။ေဒသတြင္း တပ္မေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ေခတ္မီတပ္မေတာ္တခု အတြက္ လိုအပ္ေသာအနိမ့္ဆံုး စစ္စရိတ္ကိုသာသံုးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အၿမဲတမ္းကာကြယ္ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ သံုးေငြပမာဏခ်င္းယွဥ္လွ်င္ ျမန္မာတပ္မေတာ္၏အသံုးစရိတ္မွာ ထိုင္း တုိ႔၊ စင္ကာပူတုိ႔ထက္နည္းေကာင္းနည္းပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏိုင္ငံ၏ ၀င္ေငြ၊ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတုိ႔၏၀င္ေငြႏွင့္ အခ်ဳိးခ်ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ဘတ္ဂ်က္အသံုးစရိတ္မ်ားတြင္ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္မွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ တလသိန္းတရာ၀င္ေငြရွိေသာ သူေဌးတေယာက္သည္ သူ႔အိမ္လံုၿခံဳေရးအတြက္ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ မ်ားငွားျခင္း၊ စီစီတီဗီ စသည့္ ကိရိယာမ်ားတပ္ဆင္ျခင္းအတြင္ တလ ဆယ္သိန္းသံုးသည္ဆိုပါစို႔။ သူ႔ေဘးအိမ္မွ တလလွ်င္ ႏွစ္သိန္းသာ၀င္ေငြ ရွိေသာ ဆင္းရဲသားမိသားစုသည္ ေဘးအိမ္ကိုအားက်၍ လံုၿခံဳေရးစရိတ္ တလေလးေသာင္းသံုးၿပီး သူ႔အသံုးစရိတ္မွာ ေဘးအိမ္ႏွင့္စာလွ်င္ အလြန္ နည္းပါသည္ဟု ေျပာေနသလိုျဖစ္ေပသည္။ သူထည့္မတြက္ေသာအခ်က္ မွာ ေဘးအိမ္သည္ လံုၿခဳံေရးအတြက္ တလဆယ္သိန္းသံုးသလို ပညာ ေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ တလသိန္းႏွစ္ဆယ္သံုးေနျခင္းဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်သံုးသည္ ဆိုျခင္းမွာ ပဓာနမဟုတ္။ ၀င္ေငြ၏ ဘယ္ေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္းကို သံုးပစ္ေနသည္ ဆိုျခင္းကျပႆနာျဖစ္သည္။ တေန႔သံုးေထာင္သာ၀င္ေငြရွိေသာ ဆိုက္ၠား သမားက ေငြတေထာင္ဖိုး သူ႔အတြက္သံုးလိုက္ျခင္းသည္ မိသားစုတစု လံုးအတြက္ ႏွစ္ေထာင္သာက်န္ေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္မႈရွိပါသည္။ တေန႔တေသာင္း၀င္ေငြရွိသူက ႏွစ္ေထာင္ဖိုးသံုးျခင္းႏွင့္သြား၍ မႏႈိင္း ယွဥ္သင့္ေပ။
(၇) အခြန္စနစ္မေကာင္းျခင္း။
ႏိုင္ငံတကာတြင္ ေကာက္ခံေသာအခြန္စနစ္မွာ လူမ်ားမ်ားထံမွ နည္းနည္းစီ တိတိက်က်ေကာက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အခြန္ ေကာက္ခံေသာစနစ္မွာ လူအနည္းငယ္ကို မ်ားမ်ားေကာက္ခံျခင္းျဖစ္ သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အခြန္မေပးသူ၊ အခြန္ဦးစီးမွဴးႏွင့္ေပါင္းကာ ေလွ်ာ့ ေပးသူ၊ လံုး၀မေပးဘဲ အခြန္ေရွာင္ေနသူ အခြန္လိမ္ေနသူ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားစြာရွိပါသည္။ ထိုသူတုိ႔ေပးရမည့္ေငြမ်ားကို သာမန္ စီးပြားေရးသမား အလတ္စားႏွင့္ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ျပည္သူ မ်ားက ၀န္ပိုထမ္းေနရသလိုျဖစ္သည္။ ဤစနစ္က တိုင္းျပည္၀င္ေငြ ေလ်ာ့နည္းကာ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပၿပီး ေငြစက္ၠဴမ်ား အသစ္ထပ္မံ႐ိုက္ ႏွိပ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေဖာင္းပြကာ ျပည္သူလူထုကို ပို၍ဆင္းရဲေစပါ သည္။ ေခါင္ကမလံု၍ မိုးယိုေသာကိစၥျဖစ္ပါသည္။
(၈) အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား။
ျမန္မာျပည္သူမ်ားဆင္းရဲရေသာ အျခားအေၾကာင္းတခုမွာ အစိုးရ ကခ်ေပးလိုက္ေသာ အသံုးစရိတ္ဘတ္ဂ်က္ေငြမ်ားသည္ ေအာက္ေျခ ျပည္သူလူထုထံ မွန္မွန္ကန္ကန္ေရာက္ရွိမလာဘဲ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္သူမ်ား ၀ိုင္း၀န္းခိုး၀ွက္ၾကျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာေငြမ်ား အေဟာသိကံျဖစ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုကိစ္ၥကို အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ကပင္ ဆီးသီးဗန္းေမွာက္က်ေသာ ဥပမာ ေပးခဲ့ေလသည္။ ျပႆနာကား ဆီးသီးဗန္း မၾကာခဏေမွာက္ေနေသာ္ လည္း တမင္ေမွာက္သူကိုေရာ၊ ေကာက္စားၾကသူမ်ားကိုေရာ အေရး မယူဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူ လူထုသည္ အစိုးရကိုအားကိုး၍မရဘဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေဖာက္လုပ္ ေရးတုိ႔၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရပ္ရြာမီးလင္းေရးတုိ႔၊ စရိတ္မွ်ေပးက်န္းမာ ေရးတုိ႔မွာ မလိုအပ္ဘဲ အခ်ိန္မ်ား၊ ေငြမ်ားအကုန္အက်မ်ားေနကာ ဆင္းရဲ တြင္းမွ မတက္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
(၉) ေလာင္းကစားႏွင့္ အရက္
ျမန္မာအေယာက္ ၁၀၀ တြင္ ႏွစ္လံုးထီ စြဲေနသူ (၈၀)ခန္႔ရွိမည္ ထင္သည္။ လူတုိ႔သည္ မိမိပင္မစီးပြားေရးအလုပ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္မလုပ္ ႏိုင္ၾကေတာ့ပဲ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ႏွစ္လံုးထီတြက္ျခင္း၊ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေငြမ်ားကို ေခ်းငွားကာ ေန႔စဥ္ေလာင္းကစားျခင္း၊ ႏွစ္လံုးထီထြက္မည့္အခ်ိန္တြင္ အျခားအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ တေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ထိုင္း ႏိုင္ငံ၏ရွယ္ယာဂဏန္း (ခ်ဲေပါက္မဲ)မ်ားကို သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈရျခင္း၊ မေပါက္ေသာအခါ စိတ္ဓာတ္က်၍ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ျခင္း၊ စိတ္ေလ ျခင္း၊ စားေသာက္စရာပိုက္ဆံမရွိေတာ့၍ မ႐ိုးသားမႈမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ လာၾကျခင္းတုိ႔ျဖစ္ေပၚကာ ဆင္းရဲမႈသံသရာမွမလြတ္ႏိုင္ၾကေပ။ ေဘာလံုး ေလာင္းကစားသူမ်ားမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ လူႀကီးလူငယ္ ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာလည္း လမ္းတိုင္းတြင္ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ဖြင့္လွစ္ေနၾကေသာ ယမကာဆိုင္မ်ားမွာ အခ်ိန္ကုန္ကာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေဖာေရွာဇာတ္လမ္း အတိုင္း ေသမင္းေခၚရာေနာက္သုိ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ လိုက္ၾကရေတာ့ သည္။ မေသမီလည္း အလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ က်န္းမာေရးထိခိုက္ကာ မိသားစုအတြက္ ၀င္ေငြရွာေဖြရာတြင္ထိခိုက္လာေလသည္။ ဆင္းရဲတြင္းမွ မည္သုိ႔မွ် တက္ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္ေပ။
(၁၀) စီးပြားေရးလုပ္ကြက္မွန္သမွ် ခ႐ိုနီတုိ႔လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ထားျခင္း။
ဤအခ်က္ကို အေသးစိတ္ထပ္မေျပာလိုေတာ့ပါ။ တႏိုင္ငံလံုး သိၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။
ဤသည္တုိ႔ကား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လက္ငင္းျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပည္သူမ်ား ဆင္းရဲတြင္းနက္ေစေသာအေၾကာင္းရင္းမ်ားျဖစ္သည္။ အစိုးရ က ေျဖရွင္းရမည္မ်ားရွိသလို ျပည္သူလူထုက မိမိအသိျဖင့္ ႐ုန္းထရမည့္ အရာမ်ားလည္း ရွိေပသည္။ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာျခင္းၾကားတြင္ ခပ္ပါးပါးေလးျခားထားေသာ မွန္တခ်ပ္ရွိသည္ျဖစ္ရာ ထိုမွန္ခ်ပ္ႀကီးကို တကယ္ေကာင္းမြန္ေသာ အစိုးရ၊ တကယ္သန္႔ရွင္းေသာအစိုးရႏွင့္ ကိုယ္ တိုင္႐ုန္းထလိုေသာျပည္သူမ်ားက ပူးေပါင္းၿဖိဳခြင္းရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ထိုသုိ႔ ညီညာျဖျဖေဆာင္ရြက္ၾကလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေခတ္ သစ္ကၽြန္လူမ်ဳိးမ်ား၊ ေခတ္သစ္အိမ္ေဖာ္လူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားလာ ေနျခင္းကိုပယ္ဖ်က္၍ လူမွန္ေနရာမွန္ ေရႊမွန္ကင္းစစ္လွ်င္ နန္းေတာ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
သရ၀ဏ္(ျပည္)
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
mgsoemin1995@gmail.com
အဆင္ေျပရင္ ေၾကာ္ျငာကလစ္ေလတစ္ခ်က္ေလာက္ပါလုိ႔
No comments:
Post a Comment