" ဥာဏ္စမ္း ပုစၧာဆိုသည္မွာ သိခ်င္ရင္ဖတ္ပါ"

ေရွးလူၾကီးမ်ား ေတာ္ေတာ္ပညာျပခ်င္တတ္သည္။ေႏွာင္းလူေတြကို ဆံုးမခ်င္တာ၊ မွာခဲ့ခ်င္တာရွိတဲ့အခါ တိုက္ရိုက္တည့္တည့္ေျပာလိုက္လွ်င္ ရလ်က္သားႏွင့္ ပေဟဠိစကားထာေတြနဲ႕
ဦးေႏွာက္စားေအာင္ လုပ္တတ္သည္။

သိုက္စာ၊ အတိတ္၊တေဘာင္ေတြ ဆိုလွ်င္ ဘယ္အရပ္ကေန ေျမာက္စူးစူးကို ခရီးတာ ဘယ္ေလာက္သြား၊ ဘာပင္ေတြ႕လိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီကေန အေရွ႕ေတာင္ကို ေျခလွမ္းငါးဆယ္လွမ္း
ေက်ာက္ဂူေတြ႕မယ္။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ရခက္ေအာင္ ကြယ္၀ွက္ျပီးေရးထားေတာ့ ရွာဖို႕ခက္သြားတာေပါ့။ စကတည္းက မေပးခ်င္လည္း ဘာေၾကာင့္ သိုက္ညႊန္းစာ ေရးေနေသးလဲ၊
ေရွးဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေဟာကိန္းထုတ္ခ်င္ရင္လည္း တည့္တည့္ေျပာပါလား။
ဘာျဖစ္လို႕ တေဘာင္ေတ၊ြ စနည္းေတြ လုပ္ေနရတာလဲ။

အဂၢိရတ္မွလည္း ဒီလိုပဲ။ ဓာတုေဗဒပညာလို ပံုေသနည္းေတြ၊ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႕ တိတိက်က်
မေျပာၾက။ လကၤာေတြ စာခ်ိဳးေတြနဲ႕ မ်က္စိလည္ေအာင္လုပ္တတ္သည္။

ေဆးညႊန္းေပးတာေတာင္ စကားထာ၀ွက္သလို လုပ္ခ်င္သည္။ သြားကိုက္ေပ်ာက္ေဆးနည္းတစ္ခုမွာ `ငါးပိလက္ေလးသစ္´ တဲ့။
ဘယ္ႏွယ္ ငါးပိလက္ေလးသစ္ဆိုေတာ့ သြားမွာသိပ္ဖို႕ေနေနသာသာ ပါးစပ္ထဲေတာင္ထည့္ဖို႕မလြယ္။

အမွန္က ပါ၀င္ေသာ ေဆးအမယ္မ်ားမွ ပထမစာလံုးမ်ားျဖင့္ အတိုေကာက္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ င= ငရုတ္ေကာင္း၊ ပိ= ပိတ္ခ်င္း၊ လက္= လက္ခ်ား၊ ေလး=ေလးညွင္း၊ သစ္= သစ္ၾကံပိုးေခါက္ တို႕ျဖစ္သည္။
ဒီေနရာမွာ အဓိပၸါယ္ အေကာက္လြဲသြားႏုိင္သည္။ `င´ ကို ငရုတ္သီး၊ `လက္´ ကုိ လက္ထုတ္ၾကီး၊ `သစ္´ ကို သစ္ဆိမ့္သီး ဆိုျပီး မွားထင္မိလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ကုိယ္မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးေတြလိမ္မာေအာင္၊ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ မွာၾကားဆံုးမရာမွာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ပံုျပင္တစ္ခုေတာင္ရွိေသးတယ္ေလ။
သူေဌးၾကီးေသဆံုးေတာ့ သူ႕သားကို မွာခဲ့တာက...........
.........................ေခါင္းတစ္ရာသား စားပါ။
.........................အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္ပါ။
.........................ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႕ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ။
.........................ဒီေတာ့ ...........သားလုပ္တဲ့ သူက ၾကက္၊ဘဲ၊ သိုး၊ ဆိတ္၊ ၀က္၊ အမဲ စသည္ျဖင့္ အေကာင္တစ္ရာ၀ယ္ျပီးေခါင္းျဖတ္စားသည္။
ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲလဲ ကုန္သည္။

အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းသည္။ဘယ္သူမွ လာမ၀ယ္သျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္ရံႈးသည္။

ေနာက္ဆံုး ေခါင္းသံုးလံုးနဲ႕ ပညာရွိကို လိုက္ရွာသည္။ အသက္အရြယ္အိုမင္းလြန္သျဖင့္ ခါးကိုင္းေနျပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာအခါ ဦးေခါင္းကဒူးႏွစ္လံုးထဲေရာက္ေနေသာ
အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏ ။ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဦးေခါင္းသံုးလံုးဟု ထင္ရ၏။ ထိုအဖိုးအိုကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူအေဖမွာခဲ့သည့္ အခ်က္မ်ား၏ ဆိုလိုရင္းကို သိရေလသည္။

`ေခါင္းတစ္ရာသားကို စားပါ´ ဆိုတာက ေစ်းသက္သာေသာ ငါးေသးငါးဖြဲေတြကို စားခိုင္းျခင္းႏွင့္ ` အိမ္ေနာက္ေဖးေစ်းဆိုင္တည္´ဆိုတာက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ခိုင္းျခင္းျဖစ္ေလ၏။

ေစာေစာစီးစီးက မသိသျဖင့္ သားျဖစ္သူမွာ အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ လူပန္း ဦးေႏွာက္ေျခာက္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ခုလိုေရွးလူၾကီးေတြကို ေ၀ဖန္မိတာကလည္း သူ႕အေဖေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သူအေဖသည္ သူ႕ေခတ္သူအခါကေတာ့ ေခတ္အျမင္ရွိသူျဖစ္၏။ အသက္ၾကီးလာေသာလည္း ေရွးလူၾကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။

သူအေဖဆံုးခါနီးတြင္ သူ႕ကိုစာအိတ္တစ္အိတ္ေပးသြားခဲ့သည္။ အထဲမွာစာတစ္ေစာင္ပါသည္။ စာထဲမွာ လမ္းညႊန္မွာၾကားခ်က္ေတြေရးထားသည္။ ေရွးလူၾကီးမပီသမွာ
စိုးလို႕လားမသိ ပေဟဠိဆန္ဆန္ ေရးထားသည္။

ပထမလမ္းညႊန္ခ်က္က

`ႏို႕ အလံုးတစ္ရာကို စို႕ပါ´
တကယ္ပဲ ႏို႕အလံုးတစ္ရာကို စို႕ခိုင္းျခင္းေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ့္သားကို ပါးအခ်က္တစ္ရာ အရိုက္ခံရေအာင္လို႔ ဘယ္အေဖမွ ေခ်ာက္တြန္းမွာမဟုတ္။
ဒါျဖင့္ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။

သြားစို႕လို႕ ပါးရိုက္မခံရႏိုင္တာက ႏြားမေတြပဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ ခ်ည္းကပ္နည္းမမွန္လွ်င္ အကန္ခံရႏိုင္သည္။ ႏြားမေပါင္းမ်ားစြာက ႏို႕မ်ားကုိ စုေပါင္းျပီးခ်က္ထားေသာ ႏို႕ဆီကိုမ်ား ေျပာတာလား၊မျဖစ္ႏိုင္။
ဟိုအရင္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ေန႕သံုးခြက္ေလာက္ ေသာက္ခဲ့တာပါ၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တိုင္း ႏို႕ဆီပါေနခဲ့တာပဲ။

စဥ္းစားလို႕မရသျဖင့္ ေခါင္းရွင္းသြားေအာင္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အေရးထဲ ေၾကာ္ျငာေတြက မ်ားလိုက္တာ၊ ဒီထဲကမွ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို သတိျပဳမိ၏၊ .... မိုးဒီႏွင့္ စိုးျမတ္နႏၵာတို႕ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ၾကေသာ ေၾကာ္ျငာ ၊ဒီေတာ့မွ ဥာဏ္အလင္းရသြားသည္။

သူသည္ ပဲႏို႕ရည္ကို ၀ယ္ေသာက္ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႕တစ္ပုလင္း မွန္မွန္ေသာက္သည္။ ပဲႏို႕ရည္မွာ ပရိုတင္းေတြ လိုင္စင္းေတြပါေနသျဖင့္ က်န္းမာျပီး ၀ျဖိဴးလာေလေတာ့သည္။

ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့

`အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ဘဏ္တိုက္ေဆာက္ပါ´

သူအိမ္ေနာက္က ကြက္လက္ကေလးမွာ ဘဏ္တိုက္ေနေနသာသာ အေပါင္ဆိိုင္ေဆာက္ဖို႕ေလာက္ေတာင္ က်ယ္၀န္းတာမဟုတ္။ ျပီးေတာ့ သူ၀င္ေငြကလည္း
ဘဏ္မွာအပ္ျပီး စုေဆာင္းထားရေအာင္ပိုလွ်ံေနတာမဟုတ္၊ ၀င္ေငြနဲ႕စားေသာက္စရိတ္မွ်တရံုေလာက္ပဲ ...........စုေဆာင္းစရာဆိုလို႕ အဲ.. ဟုတ္ျပီ ...စားလိုက္တဲ့အစာေတြက ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာမဟုတ္...
အသြင္ေျပာင္းျပီး ျပန္ထြက္လာတာေလ။ ဒါေတြကို စုေဆာင္းထားဖို႕အတြက္ အိမ္ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္မွာ အိမ္သာတစ္လံုးေဆာက္လိုက္သည္။

တတိယအခ်က္မွာ

`ငရဲျပည္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ပါ´
ငရဲျပည္ဆိုတာ လူကိုယ္တိုင္သြၾးဖို႕ကလြဲျပီး ဆက္သြယ္ႏိုင္သည့္ တျခားနည္းလမ္းမရွိ တယ္လီဖုန္းဆက္လို႕ရတာလည္းမဟုတ္။ ဖက္စ္ေတြ ၊ေမလိးေတြပို႕လို႕ရတာလည္းမဟုတ္၊ တစ္နည္းပဲရွိသည္။
ေျမၾကီးကိုေဖာက္ျပီး အ၀ီစိေရာက္ေအာင္တူးဖို႕။

ဒီလိုေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မွ အေျဖေပၚလာသည္။ အ၀ီစီတြင္းတစ္တြင္းတူးလိုက္သည္။ သူတို႕ရပ္ကြက္မွာ ေရရွားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အ၀ီစိတြင္းေရကို ေရာင္းစားေသာအခါ တြက္ေျခကိုက္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏ ။
ကဲ….ေနာက္တစ္ခု

`ေျခေထာက္အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ပါ´
ဒါဟာ ၀က္ေျခေထာက္စြပ္ျပဳပ္ ေရာင္းခိုင္းတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ခ်ိဳင္းေထာက္လုပ္ေရာင္းလို႕လည္း စီးပြားျဖစ္မွာမဟုတ္။
ထိုစဥ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကားေလးႏွင့္ေရာက္လာသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္း သူက ေျပာသည္။
`ဟိုတစ္ခါလာတုန္းက ဒီကားမဟုတ္ပါဘူး´
`ဟိုကားေလးက ျမတ္လို႕ ေရာင္းလိုက္ျပီ၊ ဒီကားကလည္း ေစ်းေခ်ာင္လို႕ဆြဲထားတာ၊၀ယ္ေရာင္းလုပ္တာမဆိုးဘူးကြ၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရင္ ၀င္ေငြလညး္ရတယ္ ၊
ေျခေထာက္လည္းရတာေပါ့´
`ဘာ..ေျခေထာက္ ဟုတ္လား´
`ေအးေလ….. ငါတို႕ေလာကမွာေတာ့ ကား၀ယ္စီးတာကို ေျခေထာက္တပ္တယ္လို႕ေခၚတယ္၊မင္းလည္း ေျခေထာက္တပ္သင့္္တယ္ကြ´
`အင္း….ဟုတ္တယ္၊ ငါ သေဘာေပါက္ျပီ´
သူသည္ ေအာက္ကားေလးတစ္စင္းကိုစ၀ယ္၍ ျပဳျပင္မြမ္းမံျပီး ျပန္ေရာင္းရာ အျမန္ေငြ နည္းနည္းပါးပါရသည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သြားေတာ့ ေအာက္ေစ်းႏွင့္ ရွာ၀ယ္ျပီး
တတ္ေစ်းမွာျပန္ေရာင္းရင္းး စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈရွိလာသည္။

`က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္ စက္တည္ပါ´

အေဖကေတာ့ အေတာ္ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ခိုင္းတာပဲဟု သူေတြးသည္။ အဓိပၸါယ္ေတာ့ေဖာ္လို႕မရ ၊ က်င္ငယ္ရည္ဆိုတာ တစ္ခုခုကို တင္စားထားတာပဲဆိုတာ ရိပ္မိသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စဥ္းစားရခက္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ အာရံုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္လမ္းထြက္ေလ်ာက္သည္။ လမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲက ၀ါရင့္ယမကာသမားၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕သည္။
“ဘယ္သြားမလို႕လလဲကြ”
ဟုေမးသျဖင့္ သူက
“ပ်င္းပ်င္းရွိလို႕ ထြက္လာတာပါ၊ ဘီယာစေတရွင္သြားထိုင္ရေကာင္းမလားလို႕၊လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တိုက္ပါ့မယ္” ေျပာေတာ့ ယမကာသမားၾကီးက
“ေတာ္ပါျပီကြာ ၊ငါက ဘီအီးကလြဲရင္ ဘာမွမၾကိဳက္ဘူး၊ မင္းဘီယာက အမ်ားၾကီးေသာက္ျပီးမွ နည္းနည္းေလးမူးတာ၊ ဆီးခဏခဏသြားရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
သူ႕ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ အၾကံရသြားသည္။ ဘီယာေသာက္လွ်င္ ဆီးရႊင္ေစသည္။ က်င္ငယ္ရည္ထုတ္လုပ္သည့္စက္ဆိုတာဒါပဲကိုး”
သူသည္ စည္ဘီယာဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့
“ဦးေႏွာက္မပါေသာ ပညာရွိကို ဆည္းကပ္ပါ”
ဘယ္လိုလဲ။ပညာရွိပါမွ ဦးေႏွာက္မပါလို႕ ျဖစ္မလား။သာမန္လူျပိန္းေတြေတာင္ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ ပါၾကတာပဲ။
လူမေျပာနဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕တိရစာၦန္ေတြေတာင္ ဦးေႏွာက္ရွိၾကသည္။ လူရယ္လို႕ျဖစ္လာတာလည္း တိရစာၦန္ေတြထက္ပိုျပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ဦးေႏွာက္ကို ပိုင္ဆိုင္လို႕ရခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒီဦးေႏွာက္ကိုိ အားကိုးျပီးေတာ့ပဲ ကမၻာၾကီးကို ေမာင္ပိုင္းစီးခဲ့တာ မဟုတ္လား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ရေအာင္ရွာရမည္။ လူတို႕သည္ ဦးေႏွာက္ရွိေသာေၾကာင့္ ေတြးေတာၾကသည္။ ဒီအခါမွာ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာပါ ေတြးမိသည္။
တရားတာေရာ မတရားတာေရာ ၾကံစည္စိတ္ကူးမိၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ဦးေႏွာက္မရွိတာကမွ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဟုဆိုလိုခ်င္တာလား။
မျဖစ္ႏိုင္၊ ဦးေႏွာက္မရွိလွ်င္ အဆိုးသာမက အေကာင္းကိုပါ ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့။ တီေကာင္ေတြ၊ ပိုးမႊားေတြလို အဆင့္နိမ့္သတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။
ပေဟဠိရဲ့အေျဖကိုရဖို႕ေတာင္ ဦးေႏွာက္ကိုသံုးျပီး စဥ္းစာေနရတာပဲေလ.။
ဒါျဖင့္ ဦးေႏွာက္မပါတဲ့ ပညာရွိဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ။ ဦးေႏွာက္မပါဘူးဆိုလွ်င္ သက္ရွိမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သက္မဲ့ပဲျဖစ္ရမည္။သက္မဲ့အရာ၀တၱဳတစ္ခုက ပညာရွိျဖစ္ႏိုင္သလား၊
သက္မဲ့အရာ၀တၱဳတစ္ခုကို ဆရာတင္ျပီး ဆည္းကပ္သင့္သလား၊ပညာရွိဆိုလွ်င္ ေမးသမွ် ေျဖႏိုင္ရမည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ျခံဳငံု သိရွိနားလည္ရမည္။ ဒါဆိုလွ်င္..........
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုး၀ယ္ဖို႕ပင္ျဖစ္ေလ၏ ။
Credit : nyaalinkarr.blog