" ေျခေထာက္ေတြကို ၾကပ္ထုပ္စည္းကာ ေသးငယ္ေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ေျခေသး တရုတ္အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ား ဆိုသည္မွာ"

 

အသည္းခိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ၾကာပန္းေျခေထာက္ကေလးမ်ား
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၀ရာစုေလာက္ကေန ၂၀ရာစုေလာက္အထိ တ႐ုတ္ျပည္ အႏံွ႕အပ်ားမွာေရ

ပန္းစားခဲ့တာကေတာ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုခ်ိဳးၿပီးေျခဖဝါးတြင္ကပ္ကာ ေျခေထာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမရွိေအာင္ တင္းေနေအာင္ ၾကပ္စည္းတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းအစဥ္အလာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သမီးမိန္းကေလး ၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ကေန ၅ႏွစ္အ႐ြယ္အတြင္းမွာ ဒီ႐ိုးရာကို စတင္စီမံတာမို႕လို႕ ေျခေသးမိန္းကေလးရဲ႕ ေျခဖဝါး အရွည္ဟာ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သံုးလက္မဝန္းက်င္ေလာက္သာရွိတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။
ေရွးတ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူကုံတန္ အထက္တန္းလႊာ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႕ အလယ္အလတ္တန္းစားမိသားစုမ်ားမွာေတာ့ ထံုးစံအရ အနည္းေလးေတာ့ သမီးဦးမ်ားကို ဒီ႐ိုးရာအစီအမံအတိုင္းမျဖစ္မေနလုပ္ေပး

ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွးတ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေျခေခ်ာင္း႐ိုးေလးေတြခ်ိဳးၿပီး ၾကပ္စည္းခံထားရတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေသးေသးေလးေတြကို အလွတရားတစ္ခု၊ ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ တန္ဖိုးထားလြန္းလို႕ ၾကာပန္းေျခေထာက္ရယ္လို႕ တင္းစာၿပီးေတာ့ေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။ ၾကာပန္းေျခေထာက္ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ဒုကိၡိတ တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ရမယ့္ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႕မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုကပဲ ပေဒသရာဇ္ေခာတ္ လူကံုတန္
အသိုင္းအဝိုင္းမွာ “အလုပ္လုပ္ဖို႕မလိုေအာင္ ျပည့္စံုတယ္” ဆိုတဲ့ သေဘာေပၚလြင္တဲ့ ပကာသန ဂုဏ္ျဒပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
 

ဒီ႐ိုးရာ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံု ယံုတမ္းစကားအဆိုတစ္ခုက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ရွန္းဂ္ မင္းဆက္ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ လြန္စြာမွျမတ္ႏိုးရေသာ မိဖုရားငယ္တစ္ပါးဟာေမြးကတည္းက ေျခေထာက္ႀကီးထြားမႈမရွိတဲ့ ေမြးရာပါ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ဒီမိဖုရားငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕မတူတဲ့ ဒုကၡိတေျခေထာက္ေတြ အတြက္သိမ္ငယ္ မေနရေအာင္ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို သူ႕လိုေျခေထာက္မ်ိဳးရွိေအာင္ၾကပ္စည္းကာမွပဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿပီးျပည့္စံုေသာ စံျပအလွျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူကို ဦးေဏွာက္ေဆးဖို႕ ဘုရင္ကိုတိုက္တြန္းခဲ့ရာက စခဲ့တယ္လို႕ အဆိုရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းသာ တကယ္မွန္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတည္းတစ္ေယာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လို႕ဆိုရမလိုပါပဲ။
ၾကာပန္းေျခေထာက္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ သမီးငယ္ေလးမ်ားဟာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ကစားတတ္တဲ့ ကေလးအ႐ြယ္ကေန မီးေကာင္ေပါက္အ႐ြယ္ျဖစ္တဲ့အထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကယိကထအလြန္မ်ားၿပီး အင္မတန္ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့ အစီအမံနဲ႕ေနၾကရရွာပါတယ္။ အ႐ိုးအခ်ိဳးခံထားရတဲ့ဒါဏ္ရာေျခေထာက္ကို တတ္ႏိုင္သူ လူခ်မ္းသာမ်ားကေတာ့ ေန႕စဥ္ပံုမွန္ ေဆးဖက္ဝင္သစ္ဥ သစ္ဖု တိရိစာၦန္ေသြး စတာေတြနဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့႐ိုးရာခပ္ဆန္ဆန္ေဆးေၾကာသန္႕စင္ေပးတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ေန႕စဥ္ အ႐ိုးက်ိဳးဒါဏ္ရာကို ကလိေနသလိုလို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ိဳးခံေနရသလိုလိုျမင္မိတာေၾကာင့္ နာက်င္မႈေဝဒနာ အတိုင္းအတာဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းၾကည့္မိပါတယ္။ ေျခသည္းရွည္လာရင္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ကပ္လ်က္ အသားႏုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေျခဖဝါးကိုထိုးမိတဲ့အခါမွာ ပိုးဝင္ၿပီး ဒါဏ္ရာႀကီးတတ္တာေၾကာင့္ ေျခသည္းခြံေတာ္႐ံုနဲ႕ျပန္မေပါက္ရေလေအာင္ ခြာပစ္ရတဲ့ သေဘာမ်ိဳးအထိ ေျခသည္းလွီးရတယ္လို႕လည္းဆိုတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္းကပ္ေနတဲ့ၾကားေတြရယ္၊ ေျခဖဝါးနဲ႕ က်ိဳးေနတဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြျပားကပ္ေန ၾကားေနရာေတြကို ပံုမွန္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ျခင္းမရွိပါက အနံ႕အသက္မ်ား မခံမရပ္ႏ္ုင္ေအာင္ ဆိုးဝါးတတ္တယ္လို႕လည္းသိရပါတယ္။ အလည္အလတ္ လူတန္းစားမ်ားမွာေတာ့ ေျခေထာက္ကို တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္သာ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ျခင္းအမႈကို လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဆင္းရဲသား နင္းျပား လူတန္းစားချမာမွာေတာ ေျခေသးဖို႕အခြင့္အလမ္းမသာခဲ့ၾကရွာလို႕ သူတို႕အရွင္သခင္မမ်ားရဲ႕ၾကာပန္းေျခေထာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးအားက် အိပ္မက္မက္ၾကရရွာပါသတဲ့။
ေျခေထာက္ေသးလြန္းလို႕ ေျခဖ်ားေထာက္သြားသလို ဟန္ခ်က္ထိန္းၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့သြားေနရတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္ဟာ ေရွးတ႐ုတ္ ပုရိသေတြအတြက္ေတာ့ အထူးရင္ခုန္စရာျဖစ္ရပါတယ္လို႕လဲသိရတယ္။

 
မန္ခ်ဴးမင္းဆက္လက္ထက္မွာ ဒီ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္းကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္တနံ တလ်ားမွာ ဟတ္ခါးလို႕ေခၚတဲ့ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ဒီၾကာပန္းေျခေထာက္ထံုးတမ္းအစဥ္အလာကို လက္မခံ မက်င့္သံုးတဲ့အရပ္ေဒသရယ္လို႕ သီးျခားေဖာ္ျပထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဟတ္ခါးဆိုတာ ျမန္မာအေခၚ တ႐ုတ္ လက္တိုမ်ိဳး ဆိုလိုတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္တို႕ ပေဒသရာဇ္စံနစ္ကို အျပဳတ္တိုက္ၿပီး သမၼတႏိုင္ငံတည္ေထာင္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ကေန ၾကာပန္းေျခေထာက္႐ိုးရာတေျဖးေျဖးခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ယေန႕ေခာတ္အခ်ိန္မွာေတာ့ လြန္စြာေရွးက်တဲ့ ေဒသအနည္းငယ္မွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ အ႐ြယ္ ၾကာပန္းေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားကိုႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားသာေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္တဲ့။
လူတစ္ေယာက္ကို ေမြးခါစ အ႐ြယ္ကစလို႕ ဘယ္သူနဲ႕မွမေတြ႕ေစပဲ ဘာဆိုဘာမွမရွိေအာင္ ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ အခန္းငယ္တစ္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ အလံုပိတ္ၿပီး အသက္ဆက္ရွင္ေစမယ္ဆိုရင္ ဒီလူဟာ အလွတရားဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္ၿပီး ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမွာပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။
ရဲထက္လႈိင္

 
(စာေရးသူ၏မွတ္ခ်က္ – စာေရးသူသည္ အထက္ပါစာစုကို ၂၀၁၄ ေဖေဖာ္၀ါရီလက ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး မိမိ၏ ေဖ့စ္ဘြခ္ေ၀ါလ္ေပၚသို႔ တင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အျခားေပ့ခ်္တခုမွ ဤစာစုႏွင့္ ‘၏၊ သည္’ မလြဲ တူသည့္ ပို႔စ္တခုကို အံ့အားသင့္စြာ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ၎ပို႔စ္တင္သည့္ ရက္စြဲသည္ မိမိ ပို႔စ္ထက္ပင္ လအနည္းငယ္ အေနာက္သို႔ ျပန္ေရႊ႕ထားသည္ကိုလည္း သတိျပဳခဲ့မိသည္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနႏွင့္ ဤစာစုကို တေနရာတြင္ ဖတ္ရႈျပီးျဖစ္ပါက မူရင္းေရးသားသူမွာ မိမိသာျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။)

 

.
 

Credit -       SearchMyanmar