" လက္ဖက္ရည္တိုက္တဲ့ နတ္သား "

၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွ သူကြယ္လြန္သြားသည့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေမလပိုင္းအထိ လူ႔အသက္ေပါင္း ၁၆၀ ခန္႔ အနည္းဆုံး သူကယ္တင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

သူသည္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဆစ္ဒနီရွိ သူ႔အိမ္ကေလး၏ အျပင္ဘက္မွ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ၏ ရင္သပ္ ႐ႈေမာေလာက္သည့္ ျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ ပင္လယ္၏ အလွတရားကို ခံစားလိုသည့္အတြက္ သက္သက္ေတာ့မဟုတ္။ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ တစ္ခုကလည္း သူ႔ကို ဖမ္းစားထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒြန္ရစ္ခီ ျပတင္းေပါက္မွ ပင္လယ္ဘက္သို႔ ေငးေနရျခင္းတြင္ အျခားရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးသည္။
တကယ့္ကိန္းဂဏန္းက ထိုထက္လည္းမ်ားႏိုင္သည္။
သူကြယ္လြန္ သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အသက္ ၈၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ရွိသြားၿပီျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ ကမ္းပါးေစာင့္နတ္သား ဆိုသည့္ အမည္နာမကို ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံသားမ်ားက ေပးခဲ့ၾကသည္။ သူသည္ ၾသစေၾတးလ်တြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသူမ်ား မ်က္စိက်ၾကသည့္ ခုန္ခ်ခ်င္စရာ ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါးသို႔ လာေရာက္ သတ္ေသၾကသူမ်ားစြာကို လက္လြန္ေျခလြန္ မျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ၾကာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ႏွစ္သိမ့္ျခင္းအားျဖင့္ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကယ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ဆစ္ဒနီ ကမ္း႐ိုးတန္း ပင္လယ္ကမ္းနံေဘး ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံမ်ားသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး ဘဝကို ကိစၥတုံးခ်င္သူမ်ားအဖို႔ သံလိုက္ဓာတ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆြဲေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ထိုကမ္းပါးယံအနီးတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာအသံ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ ေလသံအျပည့္ျဖင့္ နတ္သားတစ္ပါး အၿမဲတမ္း ကိုယ္ထင္ျပေလ့ ရွိသည္။ သူသည္ မစၥတာရစ္ခီ ျဖစ္ပါသည္။
ေသေၾကာင္းႀကံမည့္ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လွ်င္ အၿမဲတမ္း ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး စကားစျမည္ သြားေျပာခဲ့သည္။
ဒြန္ရစ္ခီ၏ ပုံစံက ထည္ထည္ဝါဝါ ခမ္းခမ္းနားနားမဟုတ္၊ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။
ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၀၀ ပတ္ဝန္းက်င္ ကာလမ်ားကတည္းက ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံသားမ်ားက အဆိုပါ ေက်ာက္ေဆာင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးသို႔ လာၿပီး သတ္ေသၾကေလ့ရွိသည္။ အကာအရံကလည္း သုံးေပ ေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိသမို႔ ေက်ာ္ဝင္ၿပီး မႀကံေကာင္း မစည္ရာ လုပ္ႏိုင္သည္။ တစ္ပတ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္း ေလာက္လာၿပီး ေသေၾကာင္းႀကံေနၾကသျဖင့္ ေဒသခံ အရာရွိမ်ားက သံဆူးႀကဳိး ျမင့္ျမင့္ကာရန္၊
လုံၿခံဳေရးမ်ား ခ်ထားရန္ ၾသစေၾတးလ်ေဒၚလာ ၂ ဒသမ ၁ သန္းဖိုး ေဒသေကာင္စီကို ဘတ္ဂ်က္ ေတာင္းထားရသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆုံးေနသူကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ‘က်ဳပ္ဘယ္လို ကူညီလို႔ ရသလဲဗ်’ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိသည္။
အၿမဲတမ္းေတာ့ ထိုခ်ဥ္းကပ္မႈက အလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တစ္ခါတေလမ်ား ကိုယ့္အသက္ အႏၲရာယ္ကိုယ္ စြန္႔စားမႈယူၿပီး သကာလ ဝင္လုံးသင့္ လုံးခဲ့ရဖူးသည္။ ေနာက္ဆုံး ပင္လယ္နားက သူ႔အိမ္ကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရန္ လိုက္ခဲ့ပါလားဟု ဖိတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကသည္။ ထိုလူမ်ား သူ႔အိမ္ကို ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ ျပန္လာလည္ၾကတတ္သည္။ အသက္ကိုကယ္လိုက္ေသာ လက္ဖက္ရည္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကား လာေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသတြင္းက လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သူ တစ္ဦးဆိုလွ်င္ ပန္းခ်ီကားႀကီးတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးထားသည္။ အိန္ဂ်ယ္တစ္ပါးပုံ ျဖစ္သည္။ ေျပာခ်င္သည့္ စကားက ‘ကြၽႏ္ုပ္တို႔အၾကား လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ တမန္ေတာ္နတ္တစ္ပါး’ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္ေတာ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သူတို႔ကို အစြန္ကေန ျပန္လာဖို႔ပဲ။ သူတို႔အခ်ိန္ေလးကို ေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ခင္းမွာ ဘာေတြ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးခ်င္တာပါပဲ” ဟု ဒြန္ရစ္ခီက ခပ္႐ိုး႐ိုးပင္ ဆိုပါသည္။
“ခင္ဗ်ားဆိုလည္း ဒီနားမွာ ထိုင္ေနၿပီး လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ႀကဳိးစားၿပီး ကယ္မွာပဲေလ” ဟု ရစ္ခီက ဆိုပါသည္။
ရစ္ခီ၏ သမီးျဖစ္သူ ဆူးက သူမ၏ဖခင္သည္ ပင္လယ္ကိုေငးျခင္းကို ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡ ေရာက္လာၾကသည့္ စိတ္ဝိညာဥ္ ပိုင္ရွင္မ်ားကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ ဇနီးသည္ျဖစ္သူ မိုယာကလည္း ထိုေနရာမွာ ေနမိသည့္အတြက္ လူေတြကို ကယ္ခြင့္ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။
ရစ္ခီ အၿမဲေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားတစ္ခုရွိသည္။
“အကူအညီေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာက လူေတြကို ဒီဘက္ျပန္လွည့္လာေအာင္ လုပ္ရၿပီးေတာ့ အၾကင္နာစကားနဲ႔ အၿပံဳးတစ္ခ်က္တို႔ရဲ႕ စြမ္းအားႀကီးမားမႈကို ေလွ်ာ့မတြက္မိဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္” ဟူ၍ ျဖစ္ေပသတည္း။

“အေဖဟာ အသိအမွတ္ျပဳမႈ တစ္စုံတစ္ရာကို မလိုခ်င္ဘဲနဲ႔ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ေန႔စဥ္အသက္ ကယ္ဖို႔ ႀကဳိးစားေနခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အားအင္ႀကီးမားမႈနဲ႔ က႐ုဏာတရားကို ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့ရွင္” ဟု ရစ္ခီ ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ သမီးျဖစ္သူက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ရစ္ခီသည္ ဒုတိယကမာၻစစ္ျပန္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ၾသစေၾတးလ် ေတာ္ဝင္ ေရတပ္မေတာ္တြင္ ေရတပ္သားတစ္ဦးအျဖစ္ စစ္မႈထမ္းခဲ့သည္။ တိုက်ဳိပင္လယ္ေအာ္တြင္ ဂ်ပန္ လက္နက္ခ်သြားသည္ကို ၁၉၄၅ က မ်က္ျမင္ ေတြ႕ခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ စစ္ၿပီးလို႔ ဆစ္ဒနီကို ျပန္လာေသာအခါ အာမခံလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္သည္။ အာမခံအေရာင္းသမား အလုပ္ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ္က အေရာင္းသမားေလ။ အသက္ေတြ ေရာင္းရတယ္” ဟု သူကယ္တင္လိုက္ၿပီးမွ ခင္မင္သြားသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
မစၥတာဒြန္ရစ္ခီက မည္မွ်ပင္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ပါေစ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း လူသိမ်ားသြားခဲ့သည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ၾသစေၾတးလ် ဆုတံဆိပ္၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဇနီးသည္ႏွင့္အတူ တစ္ႏွစ္တာ၏ ႏိုင္ငံသားဆု၊ ၂၀၁၁ တြင္ ျပည္တြင္း သူရဲေကာင္းဆု စသည္တို႔ကို ရရွိခဲ့သည္။
သူတစ္ပါးကို စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ဖိစီးမႈတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးေနရင္းက သူ႔ဘဝသည္လည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါသည္။ သမီးသုံးဦး၊ ေျမးသုံးဦးႏွင့္ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း။
ဇနီးျဖစ္သူ မိုယာႏွင့္အတူ ကမာၻအႏွံ႔ခရီးေတြလည္း ထြက္ၾကသည္။ သူ႔ဘဝ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မ်ားအထိ အလြန္အလုပ္မ်ားေသာ လူမႈကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေပးေနရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြဖိတ္ၿပီး ထမင္းစားလည္း မပ်က္ခဲ့ေပ။
၂၀၁၂ တြင္ ကင္ဆာေဝဒနာျဖင့္ ကြယ္လြန္မသြားခင္ အခ်ိန္အထိ စာဖတ္ရင္း ဘဝကို ေအးေအးလူလူ ျဖတ္သန္းေနခဲ့သည္။
ထိုႏွစ္ပိုင္းက သူဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္က ဒလိုင္းလားမား၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အႏုပညာဆိုသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

သန္႔ဇင္စိုး

Credit : http://www.thevoicemyanmar.com/index.php/society/item/1825-lfy