တကိုယ္ထဲႏႊဲတဲ့ တပို႔တြဲ ထမင္းႏွဲ"
မနက္ျဖန္ဆို တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔ ... ။
ဒီလိုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ဟိုေနရာ ဒီေနရာ ထမနဲနံ႔ေတြ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ စိတ္ကူးထဲ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ထမနဲအနံ႔ေလး ရလာသလို ခံစားရတယ္။ အိမ္မွာလဲ အေမ ထမနဲမ်ား ထိုးေနေလမလား၊ အေမတို႔ အေဖတို႔နဲ႔ စကားမေျပာရတာ ေလးငါးရက္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ အေမ့ကို ထမနဲထိုးနည္း ေမးမယ္၊ အေဖ့ကိုေတာ့ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္းပါးပါး ေဟာေျပာ ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ပူဆာမယ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ဆိုတာက ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔ပဲ မဟုတ္လား။
skype ထဲ၀င္ၿပီး ခဏေစာင့္လိုက္ေတာ့ အေမေရာက္လာပါတယ္။ အေမက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ...
"သမီး ... နက္ျဖန္ တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔ေနာ္" ... လို႔ သတိေပးတယ္။
"ဟုတ္ ... သိတယ္အေမ ... အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို ထမနဲထိုးနည္း ေမးမလို႔" ဆိုေတာ့ အေမက ဆက္တိုက္ေျပာေနတာနဲ႔ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပန္ ကမန္းကတန္းယူၿပီး လိုက္ေရးမွတ္ရတယ္။ တခါတုန္းက အေမ့ထမနဲထိုးနည္း ဒီေနရာမွာ တင္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမေျပာတာ ထပ္နားေထာင္ၿပီး မွတ္တယ္၊ သိခ်င္တာ ထပ္ေမးတယ္။
"အိမ္မွာေတာ့ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ပို႔ထားတဲ့ ထမနဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ... အန္တီေထြးတို႔ကလဲ အုပ္နဲ႔ တအုပ္ လာပို႔ထားေသးတယ္၊ မ်ားေနေတာ့ အိမ္မွာ မထိုးေတာ့ဘူးလားလို႔ ... ဒါေပမဲ့ ႏွစ္တိုင္းထိုးေနက်မို႔ ထိုးေတာ့ထိုးလိုက္ပါမယ္"
ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ႏွစ္တိုင္း မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဒယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးတယ္၊ အိမ္ကလဲ ဘယ္ႏွစ္ဒယ္စာ လွဴတယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္တိုင္းလွဴတယ္၊ ထမနဲေတြ ထိုးၿပီးရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က နီးစပ္ရာ အလွဴရွင္ေတြဆီကို ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကိုရင္ေလးေတြကို အပို႔ခိုင္းတယ္။ အရပ္ထဲကလူေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ ထမနဲ ထိုးျဖစ္ၾကရင္လဲ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္း အမ်ဳိးအေဆြေတြကို လိုက္ေ၀ငွပါတယ္။ အင္မတန္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထပါပဲ။
"နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ထိုးေပါ့ အေမရဲ႕ ... အေမ့ထမနဲက သူမ်ားထမနဲနဲ႔ တူမွ မတူတာ"
အဲဒီမွာကေတာ့ အသိုင္းနဲ႔ အ၀ိုင္းနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ လူေတြ တပံုႀကီးဆိုေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္ ၀င္ထုိးဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး၊ စီစဥ္ညႊန္ၾကား႐ံုေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမက သူကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ က်မ ရန္ကုန္မွာရွိတုန္းက အေမထမနဲ ထိုးၿပီဆိုရင္ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပး ႏွမ္းျဖဴးေပးတာကလြဲလို႔ အစအဆံုး တခါမွ မထိုးဖူးပါဘူး။ ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ထိုးတဲ့ ထမနဲကို ဘုရားကပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ တကိုယ္ထဲ တပို႔တြဲမွာ ထမနဲထိုးပါေတာ့မယ္။
အေမနဲ႔ စကားစျဖတ္ အြန္လိုင္းကထြက္ၿပီး ထမနဲထိုးဖို႔ စျပင္ရပါတယ္။ အေမေျပာျပလို႔ လိုက္ေရးထားတဲ့ အညႊန္းစာရြက္ေလးကို ေရခဲေသတၱာမွာ ကပ္၊ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ၿပီး အသင့္ျပင္တယ္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္၊ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ အုန္းသီးဆံ၊ အုန္းႏို႔၊ ခ်င္း (ဂ်င္း)၊ ဆီ ... ရွိရင္ ထမနဲ တဒယ္ ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ခက္တာက အိမ္မွာရွိတဲ့ ေျမပဲက ေလွာ္ၿပီးသား မဟုတ္ဘူး၊ ေျမပဲ အစိမ္း။ ခုနက အေမ့ကိုေမးေတာ့ ေလွာ္ၿပီး အခြံခၽြတ္ ေလးစိတ္ကြဲျဖစ္ေအာင္ ပုလင္းနဲ႔ ႀကိတ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါက အေတာ္လက္၀င္မယ့္ ကိစၥ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္အားထက္သန္ေနေတာ့လဲ ဘယ္ေလာက္ ကရိကထ မ်ားမ်ား လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါတယ္။
ေကာက္ညႇင္း ၄-ခြက္ကို ေရေဆး၊ ဆားနဲ႔ သၾကားထည့္၊ ေရနဲ႔ အုန္းႏို႔ ႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း ၄ ခြက္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်င္ၿပီး ထမင္းေပါင္းအိုးထဲထည့္ တည္လိုက္တယ္။ တည္ထားတုန္း ေျမပဲကို မီးေအးေအးနဲ႔ ေလွာ္ရတယ္၊ ဒါေတာင္ နည္းနည္းတူးသြားလို႔ ေျမပဲတခ်ဳိ႕က ခပ္မဲမဲ၊ ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး၊ ေရာင္းမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ပဲ စားမွာဆိုေတာ့ မဲလဲ ကိုယ္ပဲ တူးလဲ ကိုယ္ပဲ၊ ေ၀ဖန္မယ့္လူ မရွိဘူး။ ေျမပဲေလွာ္ေနတုန္း ထမင္းအိုး ခလုတ္ တက္သြားသံ ၾကားလို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ ေရေတြမခန္းေသးဘဲ ခလုတ္ႀကီးက တက္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ အဖံုးဖြင့္ ေမႊေတာ့ ေအာက္မွာ ကပ္ေနတယ္။ ဒီက အုန္းႏို႔ဗူးက ခရင္မ္လို တအားပ်စ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အုန္းသီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို ညႇစ္ၿပီး ထည့္ခ်က္တဲ့ အုန္းႏို႔လို အရည္သိပ္ မရပါဘူး။ ေရနဲ႔ ေရာတာေတာင္ ထမင္းအိုးက နားမလည္ဘဲ ေအာက္ကကပ္ၿပီး မီးခလုတ္ တက္တက္သြားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာက္ညွင္းအိုးကို အဖံုးဖြင့္လိုက္ ေမႊလိုက္ နပ္မနပ္ ျမည္းလိုက္ လုပ္ရင္း တဖက္မွာလဲ ေလွာ္ၿပီးသား ေျမပဲကို အခြံခၽြတ္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ခ်င္းထိုးၿပီး ေသြ႔ေအာင္ ခဏထားတယ္။ ေျမပဲေတြကို ပုလင္းနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ေလးစိတ္ကြဲ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္၊ တခ်ဳိ႕ကလဲ ေလးစိတ္မကေအာင္ ကြဲ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တျခမ္းေလာက္ပဲ ကြဲတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္ထဲေရာက္ရင္ အကုန္ေၾကသြားမွာပဲ ကြဲခ်င္သေလာက္သာ ကြဲဆိုၿပီး ေျမပဲႀကိတ္ျခင္း ကိစၥ ရပ္နားလိုက္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ဟိုေနရာ ဒီေနရာ ထမနဲနံ႔ေတြ သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ စိတ္ကူးထဲ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ထမနဲအနံ႔ေလး ရလာသလို ခံစားရတယ္။ အိမ္မွာလဲ အေမ ထမနဲမ်ား ထိုးေနေလမလား၊ အေမတို႔ အေဖတို႔နဲ႔ စကားမေျပာရတာ ေလးငါးရက္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ ဒီေန႔ အေမနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ အေမ့ကို ထမနဲထိုးနည္း ေမးမယ္၊ အေဖ့ကိုေတာ့ ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္းပါးပါး ေဟာေျပာ ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ပူဆာမယ္၊ တပို႔တြဲလျပည့္ဆိုတာက ၾသ၀ါဒပါတိေမာက္ အခါေတာ္ေန႔ပဲ မဟုတ္လား။
skype ထဲ၀င္ၿပီး ခဏေစာင့္လိုက္ေတာ့ အေမေရာက္လာပါတယ္။ အေမက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ...
"သမီး ... နက္ျဖန္ တပို႔တြဲ လျပည့္ေန႔ေနာ္" ... လို႔ သတိေပးတယ္။
"ဟုတ္ ... သိတယ္အေမ ... အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို ထမနဲထိုးနည္း ေမးမလို႔" ဆိုေတာ့ အေမက ဆက္တိုက္ေျပာေနတာနဲ႔ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပန္ ကမန္းကတန္းယူၿပီး လိုက္ေရးမွတ္ရတယ္။ တခါတုန္းက အေမ့ထမနဲထိုးနည္း ဒီေနရာမွာ တင္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမေျပာတာ ထပ္နားေထာင္ၿပီး မွတ္တယ္၊ သိခ်င္တာ ထပ္ေမးတယ္။
"အိမ္မွာေတာ့ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ပို႔ထားတဲ့ ထမနဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ... အန္တီေထြးတို႔ကလဲ အုပ္နဲ႔ တအုပ္ လာပို႔ထားေသးတယ္၊ မ်ားေနေတာ့ အိမ္မွာ မထိုးေတာ့ဘူးလားလို႔ ... ဒါေပမဲ့ ႏွစ္တိုင္းထိုးေနက်မို႔ ထိုးေတာ့ထိုးလိုက္ပါမယ္"
ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ႏွစ္တိုင္း မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဒယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးတယ္၊ အိမ္ကလဲ ဘယ္ႏွစ္ဒယ္စာ လွဴတယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္တိုင္းလွဴတယ္၊ ထမနဲေတြ ထိုးၿပီးရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္က နီးစပ္ရာ အလွဴရွင္ေတြဆီကို ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကိုရင္ေလးေတြကို အပို႔ခိုင္းတယ္။ အရပ္ထဲကလူေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြ ထမနဲ ထိုးျဖစ္ၾကရင္လဲ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္း အမ်ဳိးအေဆြေတြကို လိုက္ေ၀ငွပါတယ္။ အင္မတန္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထပါပဲ။
"နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ထိုးေပါ့ အေမရဲ႕ ... အေမ့ထမနဲက သူမ်ားထမနဲနဲ႔ တူမွ မတူတာ"
အဲဒီမွာကေတာ့ အသိုင္းနဲ႔ အ၀ိုင္းနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ကိုင္ေပးမယ့္ လူေတြ တပံုႀကီးဆိုေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္ ၀င္ထုိးဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး၊ စီစဥ္ညႊန္ၾကား႐ံုေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမက သူကိုယ္တိုင္ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ က်မ ရန္ကုန္မွာရွိတုန္းက အေမထမနဲ ထိုးၿပီဆိုရင္ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပး ႏွမ္းျဖဴးေပးတာကလြဲလို႔ အစအဆံုး တခါမွ မထိုးဖူးပါဘူး။ ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ထိုးတဲ့ ထမနဲကို ဘုရားကပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ တကိုယ္ထဲ တပို႔တြဲမွာ ထမနဲထိုးပါေတာ့မယ္။
အေမနဲ႔ စကားစျဖတ္ အြန္လိုင္းကထြက္ၿပီး ထမနဲထိုးဖို႔ စျပင္ရပါတယ္။ အေမေျပာျပလို႔ လိုက္ေရးထားတဲ့ အညႊန္းစာရြက္ေလးကို ေရခဲေသတၱာမွာ ကပ္၊ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုတ္ၿပီး အသင့္ျပင္တယ္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္၊ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ အုန္းသီးဆံ၊ အုန္းႏို႔၊ ခ်င္း (ဂ်င္း)၊ ဆီ ... ရွိရင္ ထမနဲ တဒယ္ ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ခက္တာက အိမ္မွာရွိတဲ့ ေျမပဲက ေလွာ္ၿပီးသား မဟုတ္ဘူး၊ ေျမပဲ အစိမ္း။ ခုနက အေမ့ကိုေမးေတာ့ ေလွာ္ၿပီး အခြံခၽြတ္ ေလးစိတ္ကြဲျဖစ္ေအာင္ ပုလင္းနဲ႔ ႀကိတ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါက အေတာ္လက္၀င္မယ့္ ကိစၥ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္အားထက္သန္ေနေတာ့လဲ ဘယ္ေလာက္ ကရိကထ မ်ားမ်ား လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားပါတယ္။
ေကာက္ညႇင္း ၄-ခြက္ကို ေရေဆး၊ ဆားနဲ႔ သၾကားထည့္၊ ေရနဲ႔ အုန္းႏို႔ ႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း ၄ ခြက္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်င္ၿပီး ထမင္းေပါင္းအိုးထဲထည့္ တည္လိုက္တယ္။ တည္ထားတုန္း ေျမပဲကို မီးေအးေအးနဲ႔ ေလွာ္ရတယ္၊ ဒါေတာင္ နည္းနည္းတူးသြားလို႔ ေျမပဲတခ်ဳိ႕က ခပ္မဲမဲ၊ ကိစၥေတာ့မရွိပါဘူး၊ ေရာင္းမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ပဲ စားမွာဆိုေတာ့ မဲလဲ ကိုယ္ပဲ တူးလဲ ကိုယ္ပဲ၊ ေ၀ဖန္မယ့္လူ မရွိဘူး။ ေျမပဲေလွာ္ေနတုန္း ထမင္းအိုး ခလုတ္ တက္သြားသံ ၾကားလို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ ေရေတြမခန္းေသးဘဲ ခလုတ္ႀကီးက တက္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ အဖံုးဖြင့္ ေမႊေတာ့ ေအာက္မွာ ကပ္ေနတယ္။ ဒီက အုန္းႏို႔ဗူးက ခရင္မ္လို တအားပ်စ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အုန္းသီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို ညႇစ္ၿပီး ထည့္ခ်က္တဲ့ အုန္းႏို႔လို အရည္သိပ္ မရပါဘူး။ ေရနဲ႔ ေရာတာေတာင္ ထမင္းအိုးက နားမလည္ဘဲ ေအာက္ကကပ္ၿပီး မီးခလုတ္ တက္တက္သြားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာက္ညွင္းအိုးကို အဖံုးဖြင့္လိုက္ ေမႊလိုက္ နပ္မနပ္ ျမည္းလိုက္ လုပ္ရင္း တဖက္မွာလဲ ေလွာ္ၿပီးသား ေျမပဲကို အခြံခၽြတ္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ခ်င္းထိုးၿပီး ေသြ႔ေအာင္ ခဏထားတယ္။ ေျမပဲေတြကို ပုလင္းနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ေလးစိတ္ကြဲ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္၊ တခ်ဳိ႕ကလဲ ေလးစိတ္မကေအာင္ ကြဲ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တျခမ္းေလာက္ပဲ ကြဲတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္ထဲေရာက္ရင္ အကုန္ေၾကသြားမွာပဲ ကြဲခ်င္သေလာက္သာ ကြဲဆိုၿပီး ေျမပဲႀကိတ္ျခင္း ကိစၥ ရပ္နားလိုက္တယ္။
အေၾကာ္ဆံ ေၾကာ္မယ္။ဆီက်က္ရင္ အုန္းသီးဆံထည့္ေၾကာ္၊ ေျမပဲႀကိတ္ထားတာ ဆက္ထည့္၊ ေျမပဲေလး အေရာင္ေျပာင္းလာမွ ႏွမ္းထည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း အိုးကိုခ်။ ႏွမ္းထည့္တာ မနည္းရဘူးဆိုလို႔ မနည္းေအာင္ ထည့္လိုက္တာ မ်ားသြားတယ္။ ဆီကလည္းမ်ား ႏွမ္းကလည္းမ်ား ... ဘာနဲ႔တူမွန္းမသိတဲ့ အေၾကာ္ဆံ။
ကဲ ထမနဲ စထိုးေတာ့မယ္။
ဒယ္အိုးထဲ ဆီထည့္၊ ဆီက်က္ရင္ ခ်င္းထည့္၊ ခ်င္းေတြ အေရာင္ေျပာင္းၿပီး ေမႊးလာရင္ ခ်က္ထားတဲ့ ေကာက္ညႇင္းကိုထည့္၊ အားရပါးရ ေမႊ။
ေမႊရင္းနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေတြ ႏူးႏူးနပ္နပ္ ျဖစ္လာမွ ေျမပဲကိုထည့္ေမႊ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွမ္းထည့္ေမႊ၊ ေမႊ ... ေမႊ ... ေမႊ ... ဆက္တိုက္ ေမႊ၊ သေ၀ထိုး မ ၀ဆြဲ ဟထိုးေမႊ ... ေမႊရလြန္းလို႔ လက္ေမာင္းေတြ ေညာင္း လက္အံေတြေသတဲ့ အထိ ေမႊ ... ။ ေမႊရင္းနဲ႔ ေမႊးလာတယ္၊ ခ်င္းနံ႔ကေလး ေျမပဲနံ႔ကေလး သင္းလာတယ္၊ စိတ္ကူးထဲက ထမနဲအနံ႔ တကယ္ လက္ေတြ႔ရလာပါလား ... လို႔ အနံ႔ေတြ ႐ွဴလိုက္ ဆားသၾကား ျမည္းလိုက္ ျပန္ေမႊလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အနံ႔အရသာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ထမနဲေလး တဒယ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ေၾသာ္ သူမ်ားေတြ တပို႔တြဲလမွာ ထမနဲထိုးၾကတယ္ဆိုတာ လူအင္အား စံုစံုညီညီ
တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾက လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ စုေပါင္း
ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ ပြဲေလးပါ။ က်မတကိုယ္ထဲႏႊဲရတဲ့ ထမနဲထိုးပြဲကေလးကေတာ့
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး ေျခာက္ေသြ႔စြာနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။
ပင္ပင္ပန္းပန္း ထမနဲ ထိုးအၿပီးမွာ ကိုယ့္ကို ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔ ပေစၥကဗုဒၶါေတြ
ဘာေတြမ်ား ႂကြလာေလမလားလို႔ စိတ္ထဲ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေတြးေနမိေသးတယ္။
ဘိလပ္မွာ ပေစၥကဗုဒၶါရွိဟန္ မတူပါဘူး။ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီလဲ ေက်ာ္ေနၿပီမို႔
ရွိလဲ ဘယ္သူမွ ဆြမ္းလာခံေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ နက္ျဖန္မနက္ အ႐ုဏ္တက္မွပဲ
ျမတ္စြာဘုရားကို ထမနဲဆြမ္း ကပ္လွဴၿပီး ကိုးပါးဥပုသ္ သီလ ေဆာက္တည္ပါမယ္။
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပဳလုပ္ရတဲ့ ေကာက္ဦး ႏွမ္းဦး ထမနဲ အလွဴေၾကာင့္ တရားဦး
နာရပါေစ ... ဆုေတာင္းရင္ ေကာင္းေလမလား ... စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၁
၁၆း၁၅ နာရီ
ေမဓာ၀ီ
၁၇၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၁
၁၆း၁၅ နာရီ
တပို႕တြဲလ ကုန္ဆံုးသြားေပမယ့္....ထမင္းႏွဲ ရာသီမေရြး ထမင္းႏွဲ စားခ်င္သူေတြအတြက္ လုပ္နည္းေလးအျဖစ္
တင္ဆက္ထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္......
(( ေရာေရာသမေမႊ))
No comments:
Post a Comment