" မိန္းမလွျမင္ရင္ ေလာကြတ္အေခ်ာ္ ေကာင္းတဲ့ ကိုကို ေခ်ာ္ရင္းေခ်ာ္ရင္း အႏွပ္ခံလိုက္ရမွ ဓျမမွန္းသိသတဲ့ "

 

က်ေနာ့္နာမည္ သန္းထိုက္စိုးပါ

။ တကၠစီေမာင္းပါတယ္။ အင္းစိန္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္းပန္းျခံမွာ ဂိတ္ထိုးပါတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္မွာပဲ ေနထိုင္ပါတယ္။
၂၀၁၁ ေလာက္မွာ နယ္ျမိဳ့တစ္ခုမွာ အိမ္ေထာင္စက်ချဲ့ပီး ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ့အတူ ရန္ကုန္တက္လာျပီး က်ေနာ္က ကားေမာင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးကေတာ့ အိမ္အလုပ္ပဲ လုပ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို့လမ္းထဲက ခပ္ငယ္ငယ္၊ ခပ္လွလွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ က်ေနာ့္ေရွ့ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာတိုင္း ေဖာ္ေရႊစြာ ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္တတ္တယ္။ က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးရဲ့အသိ ထင္ပါတယ္။
တစ္ညေန အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးက ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဖီးလိမ္းျပီး ထြက္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ကားဆီကိုပဲ တည့္တည့္ဦးတည္လာျပီး -
" အကိုေရ၊ က်မ ေအာင္ဆန္းေစ်းမွာ ဆန္အိတ္သြားမယ္မယ္၊ ေစ်းက
ေရႊဆိုင္ကိုလည္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ၀င္မယ္၊ အသြားအျပန္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ "
အသြား ၂၅၀၀၊ အျပန္ ၂၅၀၀ ဆိုေတာ့ ၅၀၀၀ ပဲက်ပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဆန္အိတ္လည္း တင္မယ္၊ ေစာင့္လည္းေစာင့္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ က်မ ၆၀၀၀ ေပးလုိက္ပါမယ္ရွင္။
ဒီလိုနဲ့ သြားၾကပါတယ္။ လမ္းမွာလည္း ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း စသျဖင့္စကားလက္ဆံု ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးက ျမိဳ့သူဆိုေပမယ့္ေဖာ္ေရႊတယ္၊ စကားလည္း ခင္ခင္မင္မင္ ေျပာတတ္တယ္။ ေအာင္ဆန္းေစ်းက နာမည္ၾကီး " ေက်ာ္" ဆန္ဆိုင္ေရွ့မွာ ကားရပ္ျပီး သူက ဆန္၀ယ္တယ္။ က်ေနာ္က ဂ်ာနယ္ဖတ္ျပီး ကားေပၚထိုင္ေစာင့္တယ္။ ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြ ဆန္အိတ္ ၂ အိတ္ ကားေပၚတင္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အစ္ကိုေရ က်မ ေစ်းမွာ ေရႊ၀ယ္ဖို့ ခဏသြားမယ္၊ ဆန္၀ယ္လုိက္လုိ့ ေငြနည္းနည္း လိုေနလို့ ၄ ေသာင္းေလာက္ ခဏေခ်းေပးပါ၊ အိမ္ေရာက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေပးပါမယ့္ဆိုလို့ ေပးလုိက္ပါတယ္။
ေစ်းထဲ၀င္သြားျပီး ၁၀ မိနစ္လည္း ေပၚမလာ၊ ၁၅ မိနစ္လည္း ေပၚမလာ၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာသြားေတာ့ ဆိုင္ကမန္ေနဂ်ာေတြေရာ အလုပ္သမားေတြက က်ေနာ့္ကို ၀ို္င္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း မသကၤာတာနဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာဘာျဖစ္တာလည္း ဆုိျပီး မွန္ၾကည့္တယ္။ အက်ီၤေတြကို ၾကည့္တယ္။ ဘာမ်ားေပက်ံေနသလဲေပါ့။ ညီေလးတုိ့ ဘာျဖစ္လို့ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနၾကတာလဲဆိုေတာ့ အစ္ကို့အမ်ိဳးသမီးက ဆန္အိတ္ဖိုးကို အကိုရွင္းေပးလိမ့္မယ္ဆိုျပီး ေျပာသြားလို့ က်ေနာ္တို့ ေစာင့္ေနတာပါ၊ ေဘာက္ခ်ာျဖတ္ေပးမလို့ပါအကို။
ဟမ္ ဘယ္လိုဘယ္လုိ၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး။
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ၊ အလုပ္သမား၊ ဆိုင္ရွင္တုိ့နဲ့ စကားေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဟာမ လူလိမ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားပါျပီ။ လက္စတတ္ေတာ့ ငါ့မိန္းမရဲ့သူငယ္ခ်င္းလို့ ထင္သြားေအာင္ ငါ့ေရွ့ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ျပံဳးျပျပီး လမ္းထဲ ၀င္ျပသြားတာကိုး။ သြားျပီ။ ငါ့ပိုက္ဆံကေတာ့ ဆံုးျပီ။ ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုင္ရွင္က က်ေနာ္တို့ ဧရာ၀တီတိုင္းထဲက ျမိဳ့အတူတူ
ျဖစ္ေနလို့။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း နားလည္ေပးလို့ ဆန္အိတ္ကို ကားေပၚကေန ျပန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။
" လူတစ္ေယာက္ဟာ ပံုမွန္ထက္ပိုျပီး သေဘာေကာင္းေနျပီဆိုရင္ သတိသာ ထားေပေတာ့ " ဆိုတဲ့ ေရွးလူေတြေျပာခဲ့စကား တယ္မွန္ေနေပါ့လား။ တစ္လမ္းလံုး စကားေျပာလာတာ လက္စတတ္ေတာ့ ငါ့ဆီက ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလာတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာေအာင္ စကားႏွိဳက္ေနတာကိုး။ ေတာ္ေသးတယ္ ေရွ့ခံုမွာ မထိုင္ခုိင္းပဲ ေနာက္ခံုကေန လုိက္လာလို့။ တို့ေဆးသာ အတို့ခံရရင္ ခုေလာက္ဆို ဆြဲၾကိဳး၊ လက္စြပ္ေတြကလည္း ပါသြားမွာ က်ိန္းေသပဲ။ ေအာ္ မိန္းမလည္သိန္းၾကြယ္နဲ့ လာေတြ့ေနပါေပါ့လား။
_________
အဲဒါပဲအကိုေရ။ က်ေနာ္တို့တကၠစီသမားေတြလည္း လူေပါင္းစံုနဲ့ ေန့စဥ္ ထိေတြ့ဆက္ဆံေနရေတာ့ အႏၱရာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ ဒါက တကၠစီစေမာင္းခဲ့တုန္းက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ့ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေတြ့အၾကံဳေတြထဲက တစ္ခုပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီလို ကိုယ္ေတြ့ျဖစ္ရပ္ေတြကို ေနာက္ထပ္ၾကံဳရင္
ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္လူေတြလည္း အလိမ္မခံရေအာင္ေပါ။ အကို့စာေတြကို လူဖတ္မ်ားေတာ့ ဖတ္မိသူတိုင္း သတိထားႏိုင္ၾကဖို့ မွ်ေ၀ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
__________
လွည္းတန္းမွ ရန္ကင္းသို့သြားစဥ္ တကၠစီကားေပၚမွာ သူ့အေတြ့အၾကံဳကို စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ကိုသန္းထိုက္စိုး၏ ေျပာျပခ်က္ကို သူကိုယ္တိုင္ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဒီလို လိမ္နည္းတစ္ခုကို လူေတြ အလိမ္မခံရေအာင္
ျပန္လည္ေရးသားမွ်ေ၀ေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အလိမ္အညာခံရျခင္းမွ ကင္းေ၀းႏုိင္ၾကပါေစ။
ေစာႏြဲ ့ေနဆိုင္(ပူတာအို)

 

 

Credit : အလွအပခံစားတတ္သူမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့အလွ