" ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ အေမ့ခံ ျမန္မာ့မူပုိင္လက္မႈပစၥည္း "

ဓာတ္ပုံမ်ား - ခင္ေအးျမလြင္/ ဧရာ၀တီ

ေအာက္ျပည္ကလူေတြကေတာ့ ဒီအေစ့ေတြကို အေ၀ရာေစ့လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ ဖက္မွာေတာ့ ဒီအေစ့ေလးေတြကို ေဘာစကိုင္းေစ့လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဘာစကိုင္းပင္မ်ားကိုေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္နဲ႔ ရြာေထာင္လမ္းခြဲဖက္ေတြမွာ ေတြ႔နိုင္ပါတယ္။ တီထြင္ႀကံဆအားေကာင္းတဲ့ စစ္ကိုင္းဖက္က ေဒသခံေတြကပဲ ေဘာစကိုင္းေစ့ကေလးေတြကို အသံုးျပဳၿပီး လူ႔အသံုးအေဆာင္လက္မႈပစၥည္းေလးေတြအျဖစ္ စတင္ျပဳလုပ္ ေရာင္းခ်ခဲ့ၾကတာပါ။ အမရပူရၿမိဳ႕ခံေတြကေတာ့ ဒီေဘာစကိုင္းေစ့နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ လက္မႈပစၥည္းေလးေတြကို စစ္ကိုင္း၊ အင္း၀၊ အမရပူရမွာသာမက ပုဂံဖက္မွာလည္း ေတြ႔ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြ အမ်ားဆံုးေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီပစၥည္းေလးေတြကို ေတာင္ႀကီးဖက္မွာေတာင္ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။  ေဒသထြက္ ေဘာစကိုင္းေစ့ကေလးေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးေတြ၊ ဆံထိုးနဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ၊ ေသာ့ခ်ိတ္ေလး ေတြကို ျပဳလုပ္ရတာ လက္၀င္ၿပီး အႏုစိတ္လွေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္ကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္ေအာင္      တန္း၀င္ဖို႔ကေတာ့ မ်ားစြာ လိုအပ္လွပါ ေသးတယ္။

ေဘာစကိုင္းေစ့နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အလွဆင္ပစၥည္းေလးေတြရဲ႕မူလအစက “စစ္ကိုင္းဖက္က လက္မႈသည္ေတြက စတင္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေဒၚတို႔ ဒီမွာ ေစ်းေရာင္းေနတာ (၁၈)ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ဒီဘက္ကို ေဘာစကိုင္းေစ့နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လက္မႈပစၥည္္းေလးေတြ ေရာက္လာတာ (၉)ႏွစ္၀န္းက်င္ပဲ ရွိေသးတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကေလးမေလးေတြက အိတ္ေတြ ထိုးေရာင္းတာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေသ့ာခ်ိတ္ေတြ ထိုးေရာင္းတာ။ အိတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ (၂)နွစ္ (၃)ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္” လို႔  ေဒၚဖက္တီးဆိုတဲ့ ေတာင္သမန္အရပ္ ဦးပိန္ တံတား အဆင္းနားက အေၾကာ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက ဆိုပါတယ္။

“ကၽြန္မတို႔က မုံရြာဖက္ကပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္ေလာက္က အမရပူရကိုေျပာင္းလာၿပီး အိမ္ငွားေနခဲ့ရပါတယ္။ သမီးေက်ာင္းစရိတ္ေလးရေအာင္ ေဘာစကိုင္းေစ့ေတြနဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ထုိးၿပီး ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။  ဒီမွာ အရင္တုန္းကေတာ့ စစ္ကိုင္းသူေတြပဲ ထိုးေရာင္းတာ။ ဒီကို စစ္ကိုင္းက ေစ်းသည္တဦး၊ ႏွစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး
လာေရာင္းၾကတာ။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔က ေပၚတင္ ထိုးမျပဘူး။ ကိုယ္က ေနာက္ဖက္ကေန မသိမသာၾကည့္ၿပီး လိုက္ေလ့လာရတာ။ သူတို႔ထိုးၿပီးသားေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီးမွ နည္းယူရတာ။” လို႔ ေဘာစကိုင္းေစ့လက္မႈမ်ားနဲ႔ အသက္ေမြးေနတဲ့ ေစ်းသည္တစ္ဦးက ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ သူေရာ သူ႔သမီးပါ ပစၥည္းေလးေတြကို အတူတကြေရာင္းခ်ေနၾကပါတယ္။

ေဘာစကုိင္းေစ့ႏွင့္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကေလးမ်ား 

ဒီလိုေဘာစကိုင္းေစ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ၊ ဆြဲႀကိဳး၊လက္ေကာက္ေတြ၊ ေသာ့ခ်ိတ္ေတြ ျဖစ္လာဖို႔ကိုေတာ့ ေဘာစကိုင္းပင္ကအေစ့မ်ားကို အသံုးျပဳၾကရတာပါ။ ေဘာစကိုင္းပင္ေတြကို စစ္ကိုင္းဖက္မွာပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။  အျခားေနရာမွာေတြ႔ရခဲပါတယ္။ ဆြတ္ခူးစဥ္မွာေတာ့  အေစ့ေတြဟာ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ၿပီး အိုးနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ ေတာ့မွ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ ျဖစ္သြားတာပါ။ ေပါင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ပူပူေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ အေစ့ေတြကို ယူၿပီး လိုရာပစၥည္းကို ထိုးယူရပါတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနလွမ္းရပါတယ္။ ေနလွမ္းၿပီးမွသာ အုန္းဆီသုတ္လိမ္းလို႔ အေရာင္တင္ရတာပါ။ အစိုေတြကို ဆီသုတ္လိုက္ရင္ မႈိတက္သြားတတ္ပါတယ္။ အုန္းဆီကို အသံုးျပဳျခင္းဟာ ပစၥည္းမ်ားရဲ႕အေရာင္ကို စိုေျပေစဖို႔ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ပစၥည္းမ်ားကို ဖုန္နဲ႔ မႈိမတက္ေစဖို႔အတြက္လည္း အသံုးျပဳျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဆံထုိးေလးမ်ား 

“အစ္မက အမရပူရဇာတိပါပဲ။ ဒီပစၥည္းေလးေတြကို စေရာင္းတာေတာ့ (၈)ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)ႏွစ္ေလာက္အထိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထုိးေရာင္းပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ မထိုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေလးေတြက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုးရတာပါ။ မ်က္ရိုးေတြပါကိုက္ေတာ့ မထိုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ စစ္ကိုင္းက မွာေရာင္းပါတယ္။ သူတို႔က ဒီကိုလာပို႔ေပးတယ္ေလ။ လက္ျမန္တဲ့ သူကေတာ့ တစ္ေန႔ကို ပိုက္ဆံအိတ္ (၂) အိတ္ေလာက္ ထိုးၿပီးတယ္။ ထိုးၿပီးတာနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး ျပန္သီၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ရေသးတယ္။ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ ထိုးရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ သူကလည္း အေသးစိတ္လုပ္ရတယ္ေလ။” လို႔ ေစ်းသည္ မနီနီက ဆိုပါတယ္။ ဦးပိန္တံတားအဆင္း အမွတ္တရပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္က မခ်ိဳသဲကေတာ့ “ဒီကို ပစၥည္းလာပို႔ေတာ့ ပစၥည္းအလြတ္ေတြလာပို႔တာ။ ဇစ္ေတြ၊ ခ်ိတ္ေတြက သပ္္သပ္ ျပန္၀ယ္   ၿပီး တပ္ရတယ္။” လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။

ဆက္လက္ၿပီးသူက လုပ္ၿပီးသားကိုေတာ့ အခုတစ္ရာေစ်းနဲ႔ ျပန္၀ယ္ရကာ ယခင္က အေစ့ေတြ ၀ယ္ထိုးခ်ိန္က ဆိုရင္ေတာ့ ေဘာစကိုင္းေစ့တစ္ျပည္ကို (၁၂၀၀) နဲ႔ စစ္ကိုင္းဖက္က ၀ယ္ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေစ်းက်သြားေတာ့ တစ္ျပည္ကို (၇၀၀)၊ (၈၀၀) ျဖစ္သြားတာပါ။ ျပန္ေရာင္းတဲ့အခါမွာ လက္ပတ္ႏွင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ ေတြကို (၅၀၀)ဖိုး သံုးခု၊ တစ္ခုတည္းဆုိရင္ (၂၀၀)၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကိုေတာ့ ဆိုဒ္အႀကီး (၃၅၀၀)၊  အေသး (၂၀၀၀) ေရာင္းပါတယ္။  ဆံထိုး တခု (၅၀၀)နဲ႔ စသျဖင့္ ေရာင္းေစ်းမ်ားကုိ သတ္မွတ္ထားတယ္လုိ႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

မႏၲေလး ဦးပိန္တံတားနားတ၀ိုက္တြင္သာမက ခရီးသည္ကားႀကီးေတြစိုက္လာၿပီဆိုရင္လည္း လက္ေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ၿပီး အေျပးေလး လိုက္ေရာင္းတတ္သူ မနီနီကေတာ့ “ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ပံုေသကားခ်ပ္မရွိဘူး။ ၀ယ္သူအေပၚ မူတည္ၿပီး ေရာင္းရတာပါ။ ထိုင္းတို႔ဘာတို႔ကို ေရာင္းရင္ေတာ့ ေစ်းသိပ္မရဘူးေပ့ါ။ စပိန္တို႔ ၊ အီတလီလူမ်ိဳးေတြကို ေရာင္းရင္ေတာ့ ေစ်းရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေစ်းမေပးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြလည္းပါတာေပါ့ေလ။ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြကေတာ့ တစ္ခုတစ္ေထာင္နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ ေစ်းမရတဲ့ အခါၾကေတာ့လည္း တစ္ေထာင္ဖိုး (၃)ခု၊ တစ္ေထာင္ဖိုး (၅)ခု ေရာင္းရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အိတ္ေတြကေတာ့ အေသးဆို (၃၀၀၀)၊ အႀကီးဆို (၅၀၀၀)လည္း ရတယ္၊ (၆၀၀၀)၊ (၇၀၀၀)နဲ႔ ေရာင္းထြက္သြားတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ အမ်ားဆံုး (၈၀၀၀)နဲ႔ ေရာင္းဖူးပါတယ္။” လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကီးခ်ိန္းႏွင့္ လက္ပတ္ေလးမ်ား 

ခရီးသည္တင္ကားႀကီးေတြ စိုက္လာၿပီဆိုရင္ ေဘာစကိုင္းေစ့ အႏုပညာပစၥည္းေလးေတြကို ေခါင္းမွာရြက္၊ လက္မွာခ်ိတ္ၿပီး လုိက္ေရာင္းရသူေတြအဖို႔ ကားတစ္စီးက ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေစ်းဦးေဖာက္ လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ တျခား ခရီးသည္ေတြကပါ လိုက္၀ယ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကားတစ္စီးက ခရီးသည္တစ္ဦးက စိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်န္ခရီးသည္ေတြကိုပါ ေရာင္းခ်ဖို႔ ခက္သြားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုလည္း မၾကာခဏႀကံဳရတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာ္မရွင္စားနဲ႔ပဲ ယူေရာင္းရတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အ၀ယ္နည္းေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကေတာ့ စိတ္၀င္တစား ၀ယ္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေဖာက္သည္အက်ဆံုးရာသီေတြကေတာ့ ၾသဂုတ္လျဖစ္ၿပီး  အဲဒီလဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ေဖာက္သည္ေတြ အမရပူရဖက္ကို အလာမ်ားၾကပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာမွာလည္း အေရာင္းသြက္တယ္လို႔ ေစ်းသည္မ်ားက ဆိုပါတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲရွိတဲ့ ရာသီေတြဆိုလည္း ေဖာက္သည္ဦးေရ တက္လာတတ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ေဘာစကိုင္းေစ့ေတြနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဒီလက္မႈပစၥည္းေလးေတြဟာ ေနာက္တစ္ခ်ိန္မွာေရာ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သလားလုိ႔ဆုိေတာ့“မကြယ္ေပ်ာက္ပါဘူး။ ခုဆို စစ္ကိုင္းအေနာက္ဖက္မွာ ၿခံေတြနဲ႔ေတာင္ စိုက္ေနၿပီ။ ဒီလိုစိုက္တာက အလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။ တစ္ပင္၀ယ္လိုက္ရံုနဲ႔ အေလ့က် ေပါက္တာ။ တိုးလာတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ဒါေတြရွိလာၿပီ။ အခုဆို ေတာင္ႀကီးမွာေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဟိုတေလာ လာတဲ့ ျပင္သစ္ႀကီး တစ္ေယာက္ဆို သူ႔ဆီမွာလည္း ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ျမန္မာေစ်းနဲ႔ လာ၀ယ္တယ္။ အခ်ိဳ႕ ျမန္မာကေလးမေလးေတြက အဲဒီပစၥည္းေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ စုထားေပးၿပီး တစ္ သိန္းဖိုး နွစ္သိန္းဖို႔ ျပန္ေရာင္းၾကတာလည္း ရွိတယ္” လို႔ ဦးပိန္တံတားေျခရင္းက အေၾကာ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚ ဖက္တီးက ဆိုပါတယ္။

“အခု စစ္ကိုင္းဖက္က အိမ္ေတြမွာဆို အေစ့ေတြကို ဂိုေဒါင္ေတြနဲ႔ ေလွာင္ထားတာ။ ၿပီးေတာ့ အေစ့ေတြကို ထိုးသားေတြကို အပ္ၿပီး ထိုးခိုင္းတယ္။ လုပ္ၿပီးသားေတြကို တရုတ္ျပည္ကိုပို႔တာ။ အခုဆို အ၀ယ္တအား လိုက္တယ္။ အရင္က အစ္မတို႔ အိတ္ေတြဆို မယူဘူး။ အခုဆိုယူလာတယ္။ လက္ရာလည္း ပိုၿပီး သပ္ရပ္ လာတယ္။ ၀ယ္လိုအားလည္း တိုးတက္လာတယ္။”လို႔  ဦးပိန္တံတားတ၀ိုက္ ေဘာစကိုင္းေစ့ ပစၥည္းေလး မ်ားကို ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ေစ်းသည္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးကလည္း ဆိုပါတယ္။

အလွပုိက္ဆံအိတ္ေလးေတြ

ေဘာစကိုင္းေစ့နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ လက္မႈအႏုပညာ ပစၥည္းေလးမ်ားကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ကေတာ့     စိတ္၀င္စားမႈ အားနည္းေပမယ့္ နုိင္ငံျခားသားပရိတ္သတ္ေတြကုိေတာ့ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းတခုလုိ႔ သတ္မွတ္ရမွာပါ။ လက္ရာေသသပ္မႈ၊ အရည္အေသြးကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္မႈ၊ ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ ေရာင္းခ်ႏိုင္မႈ၊   ေၾကာ္ျငာအားေကာင္းမႈမ်ားသာ ရွိလာရင္ေတာ့ အမွတ္တရပစၥည္းတစ္ခုမွသည္ ကမာၻနဲ႔အ၀ွမ္းမွာရွိတဲ့ ဧည့္ခန္းမ်ားထဲမွာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေနရာယူလာႏိုင္မယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာက်တဲ့ အေစ့ေလးမ်ားဟာ ကမာၻ႔ေျမေပၚမွာ အဆင့္အတန္း ျမင့္ျမင့္ ေနရာယူႏိုင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အေနနဲ႔လည္း မိမိေဒသထြက္ကုန္ကို ျမတ္နိုးဖို႔၊ စိတ္၀င္စားဖို႔၊ အစဥ္အၿမဲ တိုး   တက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ တီထြင္ႀကံဆႏိုင္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဘာစကိုင္းေစ့လက္မႈပစၥည္ေလးဟာ ယခုထိတုိင္ ျမန္မာ့မူပိုင္ျဖစ္ေနဆဲမ႔ို ျမန္မာ့ အမွတ္တံဆိပ္ကို ထာ၀ရကတ္ခ်ိတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆက္ လက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။


ခင္ေအးျမလြင္ 

Credit : http://blog.irrawaddy.org/2015/09/blog-post_64.html?m=1