" လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္က ဘီလူးသံုးႁမႊာပူး အေၾကာင္း "

 

လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္း
 ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်းရြာေလးတစ္ခုတြင္ မခင္ၾကည္ ဆုိသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ (အခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွား ရွိဆဲျဖစ္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ ၎ေက်းရြာမွ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့ေရႊ႕ သြားခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။) ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ ေယာက်္ားျဖစ္သူမွာ ကိုေအာင္ေမာ္ ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

၎တို႕၏ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ၂ ႏွစ္အၾကာတြင္ ပထမဆံုး သား ရတနာ တစ္ဦးကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ခန္႕အၾကာ၊ ၎တုိ႕၏ အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္ခန္႕ အၾကာတြင္မူ မခင္ၾကည္မွာ ထူးျခားသည့္ ကိုယ္ဝန္ကို စတင္ လြယ္ထားခဲ့ရသည္။ ထုိကိုယ္ဝန္ တျဖည္းျဖည္း ရင့္မွည့္လာသည္ႏွင့္အမွ် မခင္ၾကည္မွာ ထူးျခားသည့္ ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားကို ေတာင့္တခဲ့ေလသည္။ ထုိခ်ဥ္ျခင္းမ်ားအား သူမ၏ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ကိုေအာင္ေမာ္ မွတစ္ပါး အျခားသူမ်ားအား မေျပာရဲခဲ့ေပ။


၎ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားမွာ အသားမ်ားကို အစိမ္းလိုက္ စားလုိျခင္း၊ ေသြးတုိ႕ကို ေသာက္လုိျခင္း စသည္တို႕ျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ကိုေအာင္ေမာ္အား တရႈပ္ရႈပ္ နမ္းရင္း ကိုေအာင္ေမာ္အား ” ေအာင္ေမာ္ နင့္အသားေတြက ေမႊးေနတာပဲ။ ငါ စားခ်င္လိုက္တာဟာ ” ဟူ၍ ေျပာတတ္ေလသည္။ ထုိအခါမ်ိဳး၌ကား ကိုေအာင္ေမာ္မွာမူ မ်က္လံုးျပဴး ၊ မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္သြားကာ “ဟာ … နင္ကလည္း” ဟူ၍ ေျပာၿပီး မခင္ၾကည္၏ ေဘးမွ ကမန္းကတန္း ထြက္သြားရတတ္၏။

ထုိကဲ့သုိ႕ ထူးျခားေနေသာ မခင္ၾကည္၏ ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားအား ကိုေအာင္ေမာ္မွာ ရြာထဲရွိ ေခါင္းသံုးလံုး ပညာရွိမ်ားထံသုိ႕ လည္းေကာင္း၊ လူႀကီးသူမမ်ား ထံသုိ႕လည္းေကာင္း သြားေရာက္ ေျပာျပရေလသည္။ မေျပာလို႕လည္း မျဖစ္။ ၎၏ အသားကိုပင္ စားခ်င္ေလာက္ေသာ ခ်ဥ္ျခင္းကို ကိုေအာင္ေမာ္တစ္ေယာက္ လန္႕ေနရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိခ်ဥ္ျခင္းအား ၾကားသိရခ်ိန္မွစ၍ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ မခင္ၾကည္ႏွင့္ မအိပ္ရဲေတာ့ေပ။

ေခါင္းသံုးလံုး ပညာရွိမ်ားႏွင့္ လူႀကီးသူမ မ်ားက ၎တို႕၏ အေတြ႕အႀကံဳ ႏွင့္ ဗဟုသုတ မ်ားအရ ထိုကဲ့သုိ႕ ထူးျခား ၾကမ္းၾကဳပ္ေသာ ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားကို ေထာက္ဆ၍ မခင္ၾကည္မွာ စင္စစ္ ဘီလူးကဲ့သုိ႕ ရက္စက္၊ ၾကမ္းၾကဳပ္မည့္သူကို ကိုယ္ဝန္လြယ္ထားရသည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳၾကေလသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ မခင္ၾကည္၏ ကိုယ္ဝန္မွာ ရင့္မွည့္ရာမွ ေမြးဖြားခ်ိန္သို႕ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++

” အူဝဲ … အူဝဲ … အူဝဲ “

” ေအာင္မေလး ….. “

မခင္ၾကည္အား မီးဖြားေပးေသာ လက္သည္ အေဒၚႀကီး လန္႕ျဖတ္ ေအာ္လိုက္မိသည္။ ထုိေအာ္သံေၾကာင့္ မီးဖြားရာအခန္း၏ ေရွ႕တြင္ မိမိ၏ မိန္းမ မခင္ၾကည္ လြယ္လင့္တကူ မီးဖြားႏိုင္ေစရန္အတြက္ အဂၤုလိမာလသုတ္ကို လည္းေကာင္း၊ လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာသကဲ့သုိ႕ ဘီလူးေလး ေမြးမလာေစရန္ လည္းေကာင္း ဆုေတာင္း ရြတ္ဆိုေနသည့္ ကိုေအာင္ေမာ္မွာလည္း စုိးရိမ္မႈႏွင့္အတူ လန္႕သြားေလသည္။

” ေဒၚေဒၚတင္ ဘာျဖစ္တာလဲ … “

” ဘာျဖစ္လို႕ အလန္႕တၾကား ေအာ္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိရေအာင္ ေျပာပါဦး”

ကိုေအာင္ေမာ္က ထုိသုိ႕ စုိးရိမ္တႀကီး လွမ္းေမးလိုက္သည့္အခါ -

” ဘာ … ဘာ … ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေအာင္ေမာ္၊ ခဏေနရင္ မင္းလည္း ဝင္ၾကည့္လို႕ ရၿပီပဲ”

ဟူ၍ မီးဖြားခန္းထဲမွ ေဒၚတင္က ကိုေအာင္ေမာ္အား လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ ေဒၚတင္၏ စကားထစ္သြားပံုကို ေထာက္ဆ၍ မခင္ၾကည္မွာ အမွန္ပင္ ဘီလူးေလးကို ေမြးဖြားလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္လိုက္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ မိမိ၏ မူရင္းစိတ္မွ လက္ခံ နားလည္လိုက္သည့္ အေၾကာင္းအရာအား ဖံုးကြယ္ပစ္ရန္အတြက္ မ်က္စိကို စံုမွိတ္၍ လက္အုပ္ခ်ီကာ ” မဟုတ္ပါေစနဲ႕ ..၊ မဟုတ္ပါေစနဲ႕ ..၊ သမၺဳေဒၶ x x x ၊ ဣတိပိေတာ x x x …” စသည္ျဖင့္ တသြင္သြင္ ရြတ္ဆိုေနေတာ့သည္။

” ေအာင္ေမာ္ .. ၊ ေအာင္ေမာ္ ..”

” ေဟ့ … ေအာင္ေမာ္ “

” အမေလးဗ် … ဘီလူးေလး မဟုတ္ပါေစနဲ႕ ၊ ဣတိပိေတာ …”

မီးဖြားခန္းမွ ထြက္လာေသာ ေဒၚတင္မွာ ကိုေအာင္ေမာ္အား ျဖည္းျဖည္း သက္သာ ေခၚမရသည့္အဆံုး ကိုေအာင္ေမာ္၏ ေက်ာကို အသာရုိက္၍ ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း စိုးရိမ္ၿပီး အေၾကာက္လြန္ေနသည့္ ကုိေအာင္ေမာ္မွာ လန္႕သြားကာ ဆုိမိဆိုရာ ရြတ္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

” ေဒၚေဒၚတင္ … ဘာေလးလဲဗ် …၊ က်ဳပ္ကို ျမန္ျမန္ေျပာစမ္းပါ …”

” မင္းဟာမင္းပဲ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ေအာင္ေမာ္၊ ေဒၚေဒၚတင္ မေျပာခ်င္ဘူး “

ေဒၚတင္၏ မ်က္ႏွာမွာ မေကာင္းေပ။ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ တံခါးသဖြယ္ ပိတ္ကာထားသည့္ ခန္းစီးစကို ကိုင္၍ အတန္ငယ္ တြန္႕ဆုတ္ေနေလသည္။ ယခင္ သားႀကီး ေကာင္းေက်ာ္ အား ေမြးဖြားခဲ့စဥ္က လက္သည္ အေဒၚႀကီး ေဒၚေဒၚတင္၏ မီးဖြားခန္းမွ အထြက္ကိုပင္ မေစာင့္။ ေဒၚတင္မွ ” ေအာင္ေမာ္ေရ ၊ ဝင္လာလို႕ရၿပီ ” ဟု ဆုိကာမွရွိေသး။ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ အခန္းတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိေနေပၿပီ။ ယခုမူ မိမိ မျမင္ေတြ႕ခ်င္သည့္ ျမင္ကြင္းအား ျမင္ေတြ႕ရမည္ကို သိေနသည့္အတြက္ အတန္ငယ္ တြန္႕ဆုတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ” အို … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ရင္ေသြးပဲ ” ဟူေသာ ဖခင္စိတ္ကို ျဖစ္ေစၿပီး ခန္းစီးစကို မတင္ကာ အခန္းတြင္းသုိ႕ ဝင္သြားေလသည္။

” ေအာင္ေမာ္လား …”

” ဟုတ္တယ္ ခင္ၾကည္ … ငါပဲ”

ေမာဟိုက္ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ မခင္ၾကည္၏ အသံတြင္ ဝမ္းနည္းေနသည့္ ဓာတ္တို႕ပါေနသည္ကို ေအာင္ေမာ္ သိသည္။

” ကေလးေရာ ခင္ၾကည္ …”

ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးကို မျမင္၍ ကိုေအာင္ေမာ္ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

” ကေလးေတြက ငါ့ ေစာင္ေအာက္မွာ၊ နင္ ျမင္သြားရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕ ေစာင္နဲ႕ ဖံုးထားတာ”

” ခင္ၾကည္ရယ္ … ငါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ကေလး မြန္းၿပီး အသက္ရွဴၾကပ္ေနပါ့မယ္”

” ေစာင္ကို ခပ္ဖြဖြေလးပဲ ဖံုးထားတာပါ၊ ၿပီးေတာ့ နင္ထင္သလုိ …… “

” ကေလး မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးေတြ … ၊ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး ေအာင္ေမာ္၊ သံုးေယာက္ေတာင္ ေမြးတာ”

” ဟင္ …. သံုးေယာက္ေတာင္ …”

ကိုေအာင္ေမာ္ အလန္႕တၾကား ေရရြတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကိုေအာင္ေမာ္သည္ မိမိ၏စိတ္ကိုတင္းကာ

” အို … ငါက ဘာကိုေၾကာက္ေနရမွာလဲ၊ ဒါ ငါ့ရဲ႕ကေလးေတြပဲ” ဟူ၍ စိတ္တြင္းမွ ေရရြတ္ရင္း ကေလးမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ ေစာင္အား အသာအယာ ဆြဲဖယ္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ မခင္ၾကည္မွာမူ မ်က္စိကို အသာပိတ္၍ သက္ျပင္းကို အသာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။

” ဟာ …….”

ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ကိုေအာင္ေမာ္ကို မ်က္လံုးျပဴးသြား ေစသည့္အျပင္ ပါးစပ္ပါ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေစသည္။ ကိုေအာင္ေမာ္ ျမင္လိုက္ရသည္မွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလံုးခန္႕ရွိေသာ မ်က္လံုးေျခာက္လံုးပင္ ျဖစ္ေလသည္။

” ခင္ၾကည္ရယ္ … ကေလးေတြ မ်က္လံုးက ႀကီးလွခ်ည္လား၊ ၿပီးေတာ့လည္း မ်က္လံုးက နီစပ္စပ္နဲ႕ …”

ထုိသုိ႕ ကိုေအာင္ေမာ္မွ ေျပာလိုက္သည့္အခါ မခင္ၾကည္သည္ -

” ကေလးေတြကို အႏွီးနဲ႕ပတ္ထားလို႕ နင္က မ်က္လံုးကိုပဲ ျမင္ရေသးတာ …”

” က်န္တဲ့ ေနရာေတြကေရာ ဘာလိုျဖစ္ေနတုန္း၊ ငါ့ကို ေျပာပါဦး ခင္ၾကည္”

” သူတို႕ လက္သည္း၊ ေျခသည္းေတြကလည္း အရွည္ႀကီးေတြပဲ ေအာင္ေက်ာ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကလည္း အဖ်ားရႈးသြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြ …”

ဤသုိ႕ ကေလးေမြးၿပီးစ မခင္ၾကည္မွ အားနည္းေသာ ေလသံျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာလိုက္သည့္ အခါ ကိုေအာင္ေမာ္မွာ ကေလးမ်ားကို အႏွီးျဖည္၍ ထပ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ထို႕ေနာက္ ၎၏ မိန္းမျဖစ္သူ မခင္ၾကည္အား -

” ခင္ၾကည္ရယ္ … ဘာမွစိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ဟာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကေလးေတြက ငါတို႕ရဲ႕ ကေလးေတြပဲ၊ နင္ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ဝန္လြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ နင္လည္း ကေလးေမြးထားရလို႕ ပင္ပန္းေနၿပီ၊ အနားယူလိုက္ဦးေနာ္”

” ဒီကိစၥကို ငါ လူႀကီးေတြနဲ႕ သြားၿပီးတိုင္ပင္လိုက္ဦးမယ္ …”

” အင္း ………….“

+++++++++++++++++++++++++++++++

” အခု ကိစၥက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားလို႕ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး ေအာင္ေမာ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး လုပ္သင့္တာကိုေတာ့ လုပ္ရလိမ့္မယ္ “

ရြာသူႀကီး ျဖစ္သူ ဦးသာေအးမွ ကိုေအာင္ေမာ္အား ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

” ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီး၊ သူႀကီးတို႕က လုပ္သင့္တာကို လုပ္ၾကပါ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္လုိက္နာဖုိ႕ အသင့္ပါပဲ”

” ေအးကြယ္ …၊ ငါ ေျပာတဲ့အတိုင္း မင္းတုိ႕ လုိက္နာမယ္ဆိုတာ ငါလည္း သိၿပီးသားပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက ငါ တစ္ေယာက္တည္း ဆံုးျဖတ္လို႕ ၿပီးမယ့္ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ရြာက လူႀကီးေတြကို ေခၚၿပီး စည္းေဝးရတာေပါ့ကြယ္၊ ဒီဘက္က ဦးႀကီးတင္ျမက ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္ ထင္သလဲဆုိတာ ေျပာပါဦး”

သူႀကီးဦးသာေအးသည္ ၎၏ ညာဘက္၌ ထုိင္ေနေသာ ဦးႀကီးတင္ျမအား လွမ္း၍ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဦးႀကီးတင္ျမက -

” ခင္ၾကည္ ေမြးလာတာ ဘီလူးေလးေတြလို႕ပဲ ဦးႀကီးကေတာ့ ေျပာရလိမ့္မယ္၊ ဒါကို မင္းနားထဲမွာ ရိုင္းတယ္လို႕ မေအာက္ေမ့နဲ႕ ေအာင္ေမာ္ “

” ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး “

” အဲဒီ ဘီလူးေလးေတြ ေမြးလာတဲ့ကိစၥက ေတာ္ရုံကိစၥ မဟုတ္ေပဘူး၊ အခုလို သူတို႕ အရြယ္မေရာက္ေသးခင္မွာ ျပႆနာ မရွိႏိုင္ေပမယ့္ ႀကီးလာတဲ့အခါက်ရင္ တစ္ရြာလံုး ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဦးႀကီး အႀကံျပဳခ်င္တာကေတာ့ … “

ဦးႀကီးတင္ျမသည္ သူ၏ စကားအား ဆက္ေျပာရေကာင္းႏုိး၊ မေျပာရေကာင္းႏုိးျဖင့္ ကုိေအာင္ေမာ္၏ မ်က္ႏွာအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထုိအခါ ကိုေအာင္ေမာ္က -

” ဦးႀကီး ေျပာခ်င္တာကို ဆက္ေျပာပါ ဦးႀကီး “

” ေအးကြယ္ … ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာလို႕ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး၊ ဒီဘီလူးေလးေတြကို အခုခ်ိန္ကတည္းကပဲ သုတ္သင္ ရွင္းလင္းသင့္တယ္လို႕ ဦးႀကီးကေတာ့ အႀကံျပဳခ်င္တယ္ “

ဦးႀကီးတင္ျမသည္ လူႀကီးပီပီ စကားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္း၍ ေျပာေလသည္။ ထိုသုိ႕ ဦးႀကီးတင္ျမက အႀကံျပဳလိုက္သည္တြင္ သူႀကီးမွ ဦးႀကီးတင္ျမ၏ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဘႀကီးရန္ေအး အား လွမ္း၍ ေမးလိုက္သည္။

” ဘႀကီးရန္ေအးကေရာ ဘယ္လိုမ်ား အႀကံျပဳခ်င္ပါေသးလဲ ခင္ဗ်ာ”

ထုိအခါ ဘႀကီးရန္ေအးသည္ ကိုေအာင္ေမာ္အား တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူႀကီး ဘက္သုိ႕ မ်က္ႏွာမူကာ -

” ဘႀကီးကေတာ့ျဖင့္ ဘီလူး ေမြးလာတဲ့ကိစၥကို ၾကားဖူးပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေတာ့ မျမင္ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ အခုမွသာ ျမင္ဖူးတာ “

” ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါဦး ဘႀကီး “

သူႀကီးျဖစ္သူ ဦးသာေအးမွ ဝင္ေထာက္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

” ဘႀကီး ၾကားဖူးတဲ့အတုိင္းဆိုရင္ ေစာေစာက ကိုတင္ျမ ေျပာသြားတဲ့အတိုင္း လုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတာပဲ “

ထို႕ေနာက္ ဘႀကီးရန္ေအးသည္ ကိုေအာင္ေမာ္ဘက္သုိ႕ လွည့္၍ -

” ေအာင္ေမာ္၊ အႏၱရာယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ၿပီး အႏိုင္ယူရတယ္ဆိုေပမယ့္ ခံတပ္ေတြ အထပ္ထပ္ခ်ၿပီး ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာထက္ စာရင္ အဲဒီ အႏၱရာယ္က ကိုယ္နဲ႕ လက္တစ္ကမ္းမွာလည္း ရွိေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အင္အားနည္းေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခံတပ္ေတြ ေဆာက္ထားဖုိ႕ထက္ အဲဒီအႏၱရာယ္ ႀကီးထြားမလာခင္ ေခ်မႈန္းပစ္သင့္တယ္လို႕ ဘႀကီးကေတာ့ ထင္တယ္ “

ထိုသို႕ ဘႀကီးရန္ေအးမွ ကိုေအာင္ေမာ္အား ေျပာလိုက္သည့္အခါ သူႀကီးဦးသာေအး၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ဘႀကီးထြန္းေငြက -

” ဟုတ္တယ္ ေအာင္ေမာ္၊ ဘႀကီးထြန္း လည္း ကိုရန္ေအး ေျပာသလုိ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ ထင္တယ္ “

” ဟုတ္ကဲ့ ဘႀကီးထြန္း “

” ဦးႀကီးတင္ျမတို႕၊ ဘႀကီးရန္ေအးတုိ႕၊ ဘႀကီးထြန္းတုိ႕ကေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳ ၊ အေျမာ္အျမင္ေတြနဲ႕ အခုကိစၥမွာ ျဖစ္သင့္တယ္ ထင္တာကို ေျပာၿပီးသြားၾကၿပီ ၊ ဒီဘက္က ဦးႀကီး၊ ဘႀကီး တို႕ရဲ႕ အႀကံညဏ္ေတြကိုလည္း သိပါရေစဦး ခင္ဗ်ာ “
သူႀကီးမွ က်န္သည့္ လူႀကီးမ်ားအား ေမးျမန္းလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ က်န္သည့္ လူႀကီးမ်ားမွ အထူးအေထြ ေျပာစရာ မရွိသည့္အေၾကာင္း၊ ဦးႀကီးတင္ျမႏွင့္ ဘႀကီးရန္ေအးတို႕၏ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားအတုိင္း လုပ္သင့္ေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေလသည္။

” ကဲ … ေအာင္ေမာ္ေရ၊ ဒီကလူႀကီးေတြရဲ႕ စကားကို မင္းလည္းၾကားၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႕ လုပ္သင့္တာဟာ ….. “

သူႀကီးမွာ စကားကို မဆက္ေသးဘဲ ကိုေအာင္ေမာ္ကို ၾကည့္ကာ အားနာေနသေယာင္ ရွိေလသည္။ သို႕ရာတြင္ မေျပာ၍လည္း မၿပီးသည့္ ကိစၥျဖစ္သည့္အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာရမွာပဲ ဟူေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ -

” ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာေတာ့မယ္ ေအာင္ေမာ္၊ ဒီဘီလူးေလး သံုးေကာင္ကို ငါတို႕ေတြ အခုကတည္းက သတ္ၿပီး ေျမျမဳပ္ပစ္တာဟာ အေကာင္းဆံုး၊ ဒါဟာ ေရရွည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္ဆိုတာ မင္းလည္း သိတာပဲ၊ အခုကစၿပီး မင္းမိန္းမ ခင္ၾကည္ကိုလည္း ဘီလူးေလးေတြကို ႏုိ႕မတုိက္ဖုိ႕ ေျပာလိုက္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ရြာအေနာက္ဘက္က က်ီးအာရုိးနားမွာ ေျမျမဳပ္ၾကမယ္ “

” ဟုတ္ကဲ့ပါ သူႀကီး “

မွတ္ခ်က္     ။    ။ ရုိး ဆိုသည္မွာ ေရေကာေနသည့္ ေခ်ာင္းက်ဥ္းတစ္ခုႏွင့္ တူေလသည္။

က်ီးအာရုိး ……….။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ရြာ၏ အမိႈက္သရိုက္မ်ားကို စြန္႕ပစ္ရာ ေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိက်ီးအာရုိး၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ လူတစ္စု တလႈပ္လႈပ္ တရြရြျဖင့္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ၎လူစုထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ဓားႀကီးတစ္လက္အား ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ ၎၏ ေရွ႕၌ ေမြးဖြားစ ကေလးငယ္ နီတာရဲေလး သံုးေယာက္ကို ပက္လက္ အေနအထားျဖင့္ ေတြ႕ရေလသည္။

အဆိုပါ ျမင္ကြင္းအား ေဘးသူစိမ္း တစ္ေယာက္သာ ျမင္ပါက အလြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္ေသာ လူတစ္စု ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ျပဳသြား ေပလိမ့္မည္။ အမွန္စင္စစ္မွာမူ ေနာက္အခါတြင္ လာလတၱံ႕ေသာ လြန္စြာႀကီးမားသည့္ အႏၱရာယ္အား ႀကိဳတင္ ဖယ္ရွားျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ရြာတြင္ အမဲသား ေပၚရာ၌ ႏြားမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေပးေလ့ ရွိသည့္ ကိုဖုိးေထာင္သည္ ၎၏ ဓားႀကီးအား အားျဖင့္ မဟုတ္ဘဲ အသာအယာ ေျမွာက္ကာ နီတာရဲ ကေလးသံုးေယာက္၏ ခ်က္အနားဆီသုိ႕ ဦးတည္၍ ခုတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထုိအခိုက္ အနီးအနားရွိ လူႀကီးမ်ားမူ မ်က္စိအား အသာ ပိတ္ထားလိုက္ၾကသည္။ မလုပ္ မျဖစ္၍ လုပ္သင့္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရျခင္း ျဖစ္ေစကာမူ ေမြးဖြားစ ကေလးငယ္ သံုးဦးအား ဓားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္ေသာ ျမင္ကြင္းအား အဘယ္သို႕ မ်က္လံုးျပဴး၍ ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါလိမ့္မည္နည္း။

” ဟာ ….. “

ကိုဖုိးေထာင္၏ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ အနီးအနားတြင္ ရွိေသာ လူႀကီးမ်ား မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

” ဘာျဖစ္တာလဲ ဖိုးေထာင္ … မင္းဟာက အလန္႕တၾကား “

” သူႀကီး … ဒီဘီလူးေလးေတြကို ခုတ္လုိ႕မရဘူးဗ် “

” ေဟ … ဘာျဖစ္လို႕ ခုတ္လို႕မရတာလဲဟ၊ အသားက မာေနလုိ႕လား “

” မဟုတ္ဘူး သူႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုတ္ၿပီး ဓားကိုလည္း ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ေရာ ခုတ္ထားတဲ့ ေနရာက ျပန္ဆက္သြားတယ္ သူႀကီး “

” ေဟ ….. “

သူႀကီးပါမက လူႀကီးမ်ား အပါအဝင္ ကေလးမ်ား၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုေအာင္ေမာ္ပါ အံ့ၾသစြာ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။

” ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး စမ္းၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ … “

” ဟုတ္ကဲ့ သူႀကီး “

ကိုဖုိးေထာင္မွာ ယင္းကဲ့သုိ႕ သူႀကီးအား ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ အစကဲ့သုိ႕ မဟုတ္ဘဲ ဓားကို အားျဖင့္ ေျမွာက္ကာ ကေလးမ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္ အလယ္တည့္တည့္သုိ႕ ခုတ္ပိုင္း ခ်လိုက္ေလသည္။ ၎၏ ဓားခ်က္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ႏွစ္ပိုင္းစီ ျပတ္သြားေလသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေသြးကေတာ့ ထြက္မလာေပ။ သူႀကီး အပါအဝင္ ေဘးနားမွ လူႀကီးမ်ားမွာ မည္သုိ႕ မည္ဖံု ျဖစ္လာမည္ကို ေတြ႕ျမင္လုိေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ပိုင္း ျပတ္သြားသည့္ ကေလးငယ္ သံုးဦးအား ဝုိင္းဝန္း ၾကည့္ရႈေနၾကသည္။

ကိုဖုိးေထာင္သည္ ၎၏ ဓားႀကီးအား ေျမျပင္မွ ျပန္ႏုတ္သည့္အခုိက္ အလြန္ ထူးဆန္းစြာပင္ ႏွစ္ပိုင္းျဖစ္ေနေသာ အႏွီ ဘီလူးေလးမ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္ဆက္သြားၾကသည္ကို အထင္းသား ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ေၾသာ္ … အံ့ဖြယ္ရွိစြတကား။

အနီးအနားမွ လူမ်ားလည္း အဆုိပါ ျမင္ကြင္းအား လက္ေတြ႕ ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသ မွင္သက္ သြားၾကသည္။ ခဏ အၾကာတြင္ သူႀကီး၏အသံ ထြက္လာသည္။

” ဘႀကီးရန္ေအး က်ဳပ္တုိ႕ ဘယ္လိုလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ “

” အေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသား၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တစ္ခုကို ေလးနက္ေစခ်င္ရင္ သံုးႀကိမ္ လုပ္ရတယ္၊ ဘႀကီးတို႕ ၾသကာသကို သံုးႀကိမ္ ဆုိတာပဲ ၾကည့္ပါလား၊ ဒီေတာ့ … ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္စမ္းၾကည့္ကြာ၊ မရေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး ႀကံၾကေသးတာေပါ့ “

ယင္းသို႕ ဘႀကီးရန္ေအးမွ ေျပာလုိက္သည့္အခါ သူႀကီးမွ ႏြားသတ္သမား ကိုဖုိးေထာင္အား လွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။

” ေဟ့ … ဖုိးေထာင္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လုပ္ကြာ “

ကိုဖုိးေထာင္ ထပ္ပိုင္းလိုက္ေသာ္လည္း ယခင္ အတုိင္းပင္ ျပန္ဆက္သြားၾကသည္။ ေရာ္ … ခက္ၿပီ။ ဒီလုိသာ ျပန္ျပန္ၿပီး ဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ အလုပ္က ၿပီးေတာ့မည္မဟုတ္။ ေဘးနားမွ လူႀကီးမ်ားလည္း မည္သုိ႕ လုပ္ၾကရမည္ကို ႀကံဆေနပံုရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ၎တုိ႕၏ မ်က္လံုးမ်ားသာမက စကားသံမ်ားပါ တိတ္ဆိတ္ ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

” သူႀကီး ၊ ဒီလုိ လုပ္ၾကည့္ပါလား … “

” ဘယ္လိုလဲ၊ ဘႀကီးထြန္း “

” အရင္ဆံုး တြင္းႏွစ္တြင္းကို ခပ္ေဝးေဝးမွာ တူး၊ ၿပီးေတာ့ ဘီလူးေလးေတြကို ခုတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း တစ္ပိုင္းစီကို ယူၿပီး တူးထားတဲ့ တြင္းႏွစ္တြင္းထဲမွာ ျမွဳပ္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ ဒီလုိဆုိ ျပန္ဆက္လို႕လည္း မရေတာ့သလုိ ျမွဳပ္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သြားတာေပါ့ “

” ဟာ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဘႀကီးထြန္း ေျပာသလုိဆိုရင္ ျပန္မဆက္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဒီလုိဆုိ တြင္းႏွစ္တြင္း အရင္တူးၾကရေအာင္ေဟ့ “

သူႀကီးဦးသာေအးမွ ထိုသို႕ ေလာေဆာ္ ေျပာၾကားရင္း ၎ကိုယ္တုိင္ ေပါက္ျပားတစ္လက္အား ေကာက္ယူကာ တူးေလေတာ့သည္။ တြင္းႏွစ္တြင္းမွာ ေျခလွမ္းငါးဆယ္ခန္႕ ကြားေဝးေလသည္။

” ေဟ့ အသင့္ျပင္ထားၾကေနာ္၊ ခုတ္ၿပီးတာနဲ႕ တစ္ခါတည္းယူၿပီး ပစ္ၾက “

သူႀကီးမွ ကိုေအာင္ေမာ္ အပါအဝင္ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေလးေယာက္အား ေျပာလိုက္သည္။ သူႀကီးအပါအဝင္ ထုိေျခာက္ေယာက္ လူစုသည္ နီတာရဲ ဘီလူးေလး သံုးေယာက္၏ ေခါင္းပိုင္းႏွင့္ ဖင္ပိုင္းတြင္ သံုးေယာက္စီ ေနရာယူထားၾကသည္။ ဤေနရာ၌ သူႀကီးမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ ၎ကိုယ္တုိင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသနည္း ဟူမူ သူႀကီးေအာက္ ငယ္ေသာ သူမွာ ကုိေအာင္ေမာ္၊ ကိုဖုိးေထာင္ႏွင့္ အျခား ေလးေယာက္သာ ရွိၿပီး က်န္သည့္ လူမ်ားမွာ သူႀကီးထက္ အသက္ႀကီးေသာ ရြာ၏ ရပ္မိရပ္ဖ လူႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ကေလး၊ လူငယ္၊ မိန္းမ စသူတုိ႕အား ယခု ေနရာသို႕ မလာရန္ သူႀကီးမွ တားျမစ္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

” ေဟ့ ဖုိးေထာင္၊ ခုတ္ကြာ “

ကိုဖုိးေထာင္သည္ ၎၏ ဓားႀကီးအား ဘီလူးေလးမ်ားကို ခုတ္ပိုင္းရန္ အသင့္ျပင္လုိက္သည္။ သနားၾကင္နာမႈ မရွိ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မရွိသည့္ ႏြားသတ္သမား ကိုဖုိးေထာင္ အတြက္မူ ယခုကိစၥသည္ ထမင္းစား ေရေသာက္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ပိုင္းျပတ္သြားမည့္ ဘီလူးေလးမ်ား၏ ေျခပိုင္းမွ ဆြဲရမည့္ လူမ်ားမွာ ခၽြန္သည့္ သ႑ာန္ရွိေသာ ေျခသည္းရွည္ႀကီး မ်ားကို ၾကည့္၍ အနည္းငယ္ ရြံ႕ေနဟန္ ရွိေလသည္။     ထုိ႕ထက္ ဘီလူးေလးမ်ား၏ ေခါင္းပိုင္းကို ယူရမည့္ လူမ်ားမွာ နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးႀကီး မ်ားႏွင့္ လက္သည္း ရွည္ႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ပို၍ ရြံ႕ေနဟန္ ရွိၾကသည္။ အႏွီ ဘီလူးေပါက္စေလးမ်ားမွာ မူကား ၎တုိ႕အား သတ္ျဖတ္ ခံရျခင္းထက္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္သည့္ အသံမ်ားျဖင့္ ” အူဝဲ ” ဟူေသာ ေမြးဖြားစ ကေလးငယ္တို႕၏ အစြမ္းထက္ ဂါထာ မႏၱာန္ကိုသာ တြင္တြင္ႀကီး ရြတ္ဆိုေနေတာ့သည္။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ဘီလူးေလးမ်ား၏ အေပၚပိုင္း သံုးပိုင္းကို တြင္းတစ္တြင္း၌ လည္းေကာင္း၊ ေအာက္ပိုင္းကို တြင္းတစ္တြင္း၌ လည္းေကာင္း ျမွဳပ္ႏွံၿပီး ရြာဆီသုိ႕ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ ယင္းကိစၥမွာလည္း ရြာထဲ၌ ေရပန္း အစားဆံုး သတင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားက စိုးရိမ္လြန္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာၾကေသးသည္။

” ဘီလူးေလးေတြ ေျမႀကီးထဲမွာ ျပန္ဆက္သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ “

” ေအ ညည္းကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး “

” မျဖစ္ႏုိင္ဘူး မေျပာနဲ႕ေတာ္ေရ … ၊ တကယ္လို႕သာ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အတုိင္း ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ဳပ္တို႕ရြာေတာ့ ျပာက်မွာပဲ “

” ဖြဟဲ့ ..၊ လြဲပါေစ ၊ ဖယ္ပါေစ “

ထုိရက္ပုိင္းက ကိုေအာင္ေမာ္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တုိ႕မွာလည္း အိမ္ျပင္သုိ႕ မထြက္ဝံ့ၾကေပ။ ယင္းသို႕ အိမ္ျပင္ မထြက္ရျခင္း၏ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းမွာလည္း မီးဖြားၿပီးစ မခင္ၾကည္အား စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ရန္ ကိုေအာင္ေမာ္က အားေပးစကားမ်ား ေျပာရင္း မခင္ၾကည္၏ ေဘးတြင္ အေနမ်ားေနျခင္း ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ၎တုိ႕၏ သားဦးျဖစ္သူ ေမာင္ေကာင္းေက်ာ္ကို ေလာေလာဆယ္ ဘြားေအ၏ အိမ္၌သာေနရန္ မွာထားေလသည္။

ဤကဲ့သုိ႕ ဘီလူးေလးမ်ားအား ျမွဳပ္ႏွံၿပီး တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာ တစ္ခုေသာ ေနဝင္ၿဖိဳးဖ် အခ်ိန္တြင္ သူႀကီးျဖစ္သူ ဦးသာေအး၏ အိမ္ဆီသုိ႕ တစ္ေယာက္ေသာ လူတစ္ဦးသည္ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေလသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ သူႀကီးဦးသာေအးမွာ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးအား ေရွ႕၌ခ်ကာ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္တြင္ ေအးေအးလူလူ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသည့္အခုိက္ ျဖစ္သည္။

” ေအာင္ေမာ္ပါလား၊ လာေလကြယ္ “

” မင္းလက္ထဲမွာ ေပါက္ျပားႀကီးနဲ႕ ပါလား၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲကြယ့္၊ ယာထဲကလား “

” မဟုတ္ပါဘူး သူႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ …. “

ကိုေအာင္ေမာ္မွာ စကားအား ေရွ႕ဆက္မေျပာေသးဘဲ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္အား ေကာက္ယူ၍ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ -

” ကၽြန္ေတာ္ က်ီးအာရုိးက ျပန္လာတာ သူႀကီး “

” ေဟ … မင္းက ဘာသြားလုပ္တာလဲ “

” ကၽြန္ေတာ့္ သားေလးေတြျဖစ္တဲ့ ဘီလူးေလးေတြကို သြားေဖာ္ၾကည့္တာပါ သူႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ …. “

” ဒါေပမယ့္၊ ဘာျဖစ္လဲ ေအာင္ေက်ာ္၊ ဘာေတြ႕ခဲ့လို႕လဲ “

သူႀကီးဦးသာေအးမွ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ အေလာတႀကီး ေမးလုိက္သည္။ ကိုေအာင္ေမာ္၏ စကားမ်ားတြင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္းမ်ား ပါေနသည္ကို သူႀကီးဦးသာေအး သိေနသည္။

” ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေတြ႕ခဲ့ဘူး သူႀကီး၊ တြင္းႏွစ္တြင္းလံုးကို ေဖာ္ၾကည့္ခဲ့တာ ေျမစာေတြက လြဲလို႕ ဘာမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး သူႀကီး “

” ေဟ …. “

” ေခြးေတြ ဘာေတြမ်ား တူးယက္ၿပီး စားသြားတာလားကြယ္ “

” မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး သူႀကီး၊  ကၽြန္ေတာ္တို႕ တူးခဲ့တဲ့တြင္းကလည္း နက္ေတာ့ ေခြးေတြ တူးယက္ဖုိ႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး သူႀကီး၊ ဒါ့ထက္ တြင္းႏွစ္တြင္းလံုးက လက္ရာ ေျခရာ မပ်က္ဘူး “

သူႀကီး ဦးသာေအးသည္ အေဝးသုိ႕ေငးၾကည့္ရင္း စဥ္းစား ေတြးေတာဟန္ျဖင့္ ဤသို႕ ေျပာလိုက္ေလသည္။

” ဒါဆုိ အေတာ္ စဥ္းစားဖုိ႕ေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ … “

+++++++++++++++++++++++++++++++

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ သူႀကီးသည္ ရြာထဲမွ ကိုေအာင္ေမာ္ အပါအဝင္ လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းမ်ားအား ေခၚေဆာင္ကာ ဘီလူးေလးမ်ားကို ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ့ရာ တြင္းႏွစ္တြင္းအား သြားေရာက္ တူးေဖာ္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ကိုေအာင္ေမာ္ ေျပာသည့္အတုိင္းပင္ ဘီလူးေလးမ်ားမွာ ရွိမေနေတာ့ေပ။ အဆိုပါ တြင္းႏွစ္တြင္း ၾကားကိုလည္း တူးေဖာ္ၾကည့္ၾက သကဲ့သုိ႕ ဘီလူးေလးမ်ားကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရာ က်ီးအာရုိးနားတစ္ဝုိက္ တူးေဖာ္ျဖင့္ ရွာေဖြ ခဲ့ၾကေလသည္။

သို႕ရာတြင္ ဘီလူးေလးမ်ား၏ အစအနကိုပင္ မေတြ႕ခဲ့ရေပ။ ထုိေန႕ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ကိုေအာင္ေမာ္ႏွင့္ မခင္ၾကည္တုိ႕မွ သံုးျမႊာပူး ေမြးဖြားလာခဲ့ေသာ ဘီလူးေလးမ်ားမွာ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလေတာ့သတည္း။
 
By – မဟာရာဇာ အံစာတံုး
Credit : http://anzartone.blogspot.co.uk/2014/01/blog-post_8856.html?m=1