ကြ်န္မက ကေလးတစ္ေယာက္။ မိဘေတြ မ႐ွိဘဲနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါ႔ေၾကာင္႔လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ၊ စိတ္ေက်နပ္စရာ ဘ၀မ်ိဳး ကြ်န္မအတြက္ ေပးႏိုင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ ကေလးတုန္းကဆို သူတို႔ကို တစ္ခါမွေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး။ ကြ်န္မ ၄တန္းေရာက္တဲ႔ အထိပဲ။
ကြ်န္မအသက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၁၁ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာေတာ႔ သူတို႔ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ အဲ႔ဒါ သူတို႔ကို ဦးဆံုး စေတြ႔ဖူးျခင္းပဲ။ အဲ႔ဒါ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သင္႔တဲ႔ ကိစၥလို႔ ထင္လား။ ဒါေပမဲ႔ ေနစမ္းပါ။ ဘာလို႔ ေပ်ာ္ရမွာလဲ။
သူတို႔ျပန္ေရာက္လာကတည္းက ကြ်န္မကို အိမ္ျပင္ထြက္ခြင္႔ မေပးေတာ႔ဘူး။ ဆိုလိုတာ ကြ်န္မက ဘာႀကီးတုန္း။ ေသာက္႐ူး အက်ဥ္းသားလား။ ကြ်န္မ ေဖေဖက ေက်ာင္းကို ကားေမာင္းၿပီးပို႔တယ္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးရင္လည္း အိမ္ထဲမွာပဲ ျပန္ဥေနရတယ္။
သူတို႔ ကြ်န္မကို ဘယ္မွ ေပးမထြက္ဘူး။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ဖို႔ေတာင္ မရဘူး။ အိမ္ထဲမွာ ေသာ႔ခတ္ခံထားရတာ ခုဧၿပီဆို ကြ်န္မ အသက္ ၁၇ႏွစ္ျပည္႔ၿပီး ၁၈ထဲေတာင္ ၀င္ၿပီ။ ေတြးၾကည္႔၊ ျမင္ၾကည္႔ၾကပါဦး။ သူတို႔ျပန္မေရာက္လာခင္ကမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္႐ွိေသးတယ္။
ခု တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ကို ကြ်န္မ တက္ေနၿပီ။ ကြ်န္မ ေဖေဖက တကၠသိုလ္ကို ကားေမာင္း လုိက္ပို႔ေနတုန္းပဲ။ ေသစမ္း။ တကၠသိုလ္မွာ ဆိုရင္ေတာ႔ နည္းနည္းအားတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒါကို ကြ်န္မမိဘေတြ မသိလို႔ေလ၊ သိလို႔ကေတာ႔ ေဒါသပုန္ထၾကမွာ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကြ်န္မလဲ ဘာဆက္လုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔က လြန္လြန္းေတာ႔ ကြ်န္မလည္း မြန္းၾကပ္ေနရပါၿပီရယ္။
ကြ်န္မဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ တစ္ခါမွ် မရခဲ႔ဘူး။ အိမ္ထဲမွာဆိုလည္း အထီးက်န္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ စိတ္ပ်က္စရာ ဘ၀ႀကီးကိုလည္း မုန္းေနပါၿပီ။ တစ္ေန႔ေန႔ ဆိုတာကိုေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိပါေသးတယ္။ ဒီေလာက္ လိုက္က်ပ္ဖို႔၊ ခ်ဳပ္ဖို႔ မသင္႔ဘူးဆိုတာကို သူတို႔ နားလည္လာတဲ႔ တစ္ေန႔ေပါ႔။
ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္မ ေမေမ။ ဘာမဟုတ္တဲ႔ကိစၥေလးေတြနဲ႔ လိုက္ပြားေနတာ။
ကြ်န္မလဲ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကို ကြ်န္မ ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က နားလည္ေပးရမွာေပါ႔။ ကြ်န္မဘ၀မွာ ေပ်ာ္ဖို႔၊ ကြ်န္မဘ၀နဲ႔ ကြ်န္မ ေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ နားလည္ေပးရမွာေပါ႔။ ဘာအေတြ႔အၾကံဳမွ မ႐ွိဘဲ ေသသြားရတာမ်ိဳးေတာ႔ မလိုခ်င္ပါဘူး။
စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကြ်န္မဘ၀ႀကီးရယ္။ (ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ)
ခ်မ္ေျမ့ (ေကာင္းကင္ေကာင္ေလးမ်ားအဖြဲ႕) ေလ့လာမိသမွ်၊ စုစည္းမိသမွ် မွ်ေ၀ျခင္းတစ္ခုဟာလည္း ေစတနာတစ္ခုပါ....။
Credit : skyboysgroup.blog
No comments:
Post a Comment