“ေဒါက္တာ က်ေနာ့္ကုိ တစ္ခု ကူညီပါအုံး” (ဟာသ)

 
“ေဒါက္တာ က်ေနာ့္ကုိ တစ္ခု ကူညီပါအုံး”
“ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲ။ ေျပာပါအုံး”
“ဒီလုိပါ . . . ညညအိပ္တဲ့အခါက်ရင္ က်ေနာ့္ကုတင္
ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနတယ္လုိ႔ခံစားရတယ္။
အဲဒါ ထၿပီး ကုတင္ေအာက္ ဆင္းၾကည့္ရင္ ဒီေကာင္ ကုတင္
ေပၚ ေရာက္ေနျပီလုိ႔ ထင္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ကုတင္ေပၚျပန္
တက္လုိက္၊ ေအာက္ဆင္းလုိက္နဲ႔ တစ္ညလုံး အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ
အိပ္ကုိမအိပ္ရေတာ့ဘူး။ တစ္ညလဲမဟုတ္ ႏွစ္ညလဲမဟုတ္နဲ႔
အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းလဲမ်ားလွပါၿပီ အဲဒါပါ။”
ဤကား
ရာဂ်စ္တစ္ေယာက္ ေဒါက္တာ အုိဟာရာ ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး
သူအခက္အခဲ ကို ေျပာျပ အကူအညီ ေတာင္းေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာက ျပန္ေျပာသည္။
“အင္း . . ဒါက ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္ပါတယ္။ နဲနဲေတာ့ အခ်ိန္ယူရလိမ့္မယ္။
မင္း ဆရာ့ဆီကို တစ္ပတ္ကို သုံးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ လာျပရမယ္။
ျဖစ္မလား။”
“တစ္ခါ လာျပရင္ စမ္းသပ္ခ ဘယ္ေလာက္က်မလဲဆရာ”
“စမ္းသပ္ခလား . . တစ္ခါျပရင္ ေဒၚလာ ၁၀၀ က်မယ္”
“ဒါဆုိ က်ေနာ္ စဥ္းစားပရေစအုံး ဆရာ။ ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္ေနာ္”
ရာဂ်စ္တစ္ေယာက္ ေဒါက္တာ အုိဟာရာကုိ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည္။
ေနာက္၆လခန္႔အၾကာ တြင္ ေဒါက္တာ ႏွင့္ ရာဂ်စ္တုိ႔ လမ္းေပၚတြင္ ခေတၱခဏ
ေတြ႕ဆုံမိသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဒါက္တာက
ရာဂ်စ္၏ ေရာဂါ အေျခအေနကုိ ေမးသည္။
“ရာဂ်စ္ . . မင္းေရာဂါ ေပ်ာက္သြားၿပီလား? ဘာေၾကာင့္ ငါ့ဆီ ဆက္မလာ
ေတာ့တာလဲ။”
“ဒီလုိ ဆရာေရ။ ဆရာဆီ တစ္ခါလာရင္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေပးရမယ္ေလ။
အခုေတာ့ လမ္းထိပ္က ဘားဆုိင္က ဘားတင္ဒါ က ၁၀ ေဒၚလာထဲနဲ႔
ကုေပးလုိက္တယ္။ တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္ကေရာ။”
“ေဟ . . ဘယ္လုိကုေပးလုိက္လုိ႔လဲ”
“သူက ေျပာတယ္ေလ။ ကုတင္ေျခေထာက္ေတြကို ျဖတ္ပစ္လုိက္တဲ့။
အဲဒီထဲက က်ေနာ္ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတာ ခုထိ . . ”
“အမ္ !!!!”





Credit : https://www.facebook.com/searchmyanmar?fref=nf