"မိန္းမလား.. ကိုယ္ဒီည အိမ္မျပန္ျဖစ္ဘူး.. တပ္ထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္ (သရဲတေစၦအေၾကာင္း) "

ကိုဖိုးလံုးဆုိရင္ သူ႔ကို အဲဒီဘက္မွာ သိသူ ခင္သူ မ်ားတယ္ေလ..။ သူက ခရကေတြေကာ၊ ဘာေတြေကာ၊ ညာေတြေကာနဲ႔ပါ အဆက္အဆံရွိတဲ့သူကိုး..။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ေတာ့ တပ္ထဲက သူ႔ကို ေခၚပါေလေရာ..။ တပ္ရင္းမွဴ းက ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိလို႔..။ အဲဒါနဲ႔ တပ္ထဲသြားဖို႔ ျပင္ရတာေပါ့..။ သူကိုယ္တုိင္ကလဲ ရံုးနဲ႔ တစ္ဖက္ဆုိေတာ့ ရံုးဆင္းေတာ့မွပဲ တပ္ထဲကို သြားဖုိ႔ျပင္ရတယ္..။
တပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေနကဝင္ၿပီးေနၿပီ..။ ေနာက္ၿပီး နယ္ဘက္ဆုိေတာ့ ေတာ္ယံုတန္ယံု မီးေတြ သိပ္မထြန္းဘူးေလ..။ အဲဒီေတာ့ လမ္းမတုိ႔ေလာက္ ဘာတုိ႔ေလာက္ မီးက လင္းတာကိုး..။ အေဆာင္ေတြ၊ တန္းလ်ားေတြကိုေက်ာ္ၿပီး တပ္ရင္းမွဴ း ေနတဲ့ဘက္ကို သြားရတာ..။ ကားလမ္းက ပတ္ရတယ္။
လူသြားလမ္းကေတာ့ တုိတယ္..။ တပ္သားေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္ေဘးကေန တံတားေလးအတုိင္း ဆင္းသြားလိုက္ယံု..။ မီးေတာ့ မရွိဘူး..။ အခ်ိန္ကလဲ ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီေလ..။
တစ္ေယာက္ထဲ သြားရတာ မဟုတ္တာေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့..။ ကိုဖိုးလံုးနဲ႔အတူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ပါလာတယ္..။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာရင္း ဝင္လာလိုက္တာ တံတားထိပ္ကိုေရာက္လာတယ္..။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာက အပင္ေတြနဲ႔..။ အဲဒီမွာ ကုန္းဆင္းေလးအတုိင္း လူတစ္ေယာက္ တက္လာတာေတြ႔လိုက္ရတယ္..။ ကိုဖိုးလံုးတို႔ကို ျမင္ေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ကုန္းေပၚကို ေျပးတက္သြားတယ္..။ မၤီးမရွိေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိေပမယ့္ သြားလာပံုအရ စစ္သားတစ္ေယာက္ဆုိတာေတာ့ သိလိုက္တယ္ေလ..။
တံတားအတုိင္း တပ္ရင္းမွဴ းအိမ္ဘက္ ဆင္းလာေတာ့ ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုက္လာသလုိ ခံစားရတယ္..။ အဲဒါနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြၾကားထဲ လွစ္ခနဲ ဝင္သြားတာ ျမင္လိုက္ရတယ္..။ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ေနာက္က ေခါင္းျပဴၿပီး လွမ္းၾကည့္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္..။ ကိုဖိုးလံုး စိတ္ထဲမွာ တင္းခနဲေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္...။ တပ္ထဲကို လာေနၾကပဲကို အခုလို လိုက္ၿပီး ေခ်ာင္းခုိင္းထားတာေတာ့ လြန္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္ေလ..။ ဘာမွ ေျပာမေနပဲ ဆက္သြားလိုက္တယ္..။
တပ္ရင္းမွဴ းအိမ္ေရာက္ေတာ့ စကားေျပာရင္း မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔ ကိုဖိုးလံုးလဲ စကားစလိုက္တယ္..။
(တပ္ရင္းမွဴ းႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ကို စိတ္မခ်ဘူးထင္ပ..။ အေထာက္ေတာ္ေတြ လႊတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ခုိင္းထားတယ္)
ကိုဖိုးလံုးစကားလဲဆံုးေရာ
(ဟာ.. ကိုဖိုးလံုးကလဲ က်ဳပ္ဘာမွ မေစာင့္ခိုင္းဘူး...။ ဆုိဘာဦး ဘာေတြ ျမင္လာလုိ႔လဲ)
ကိုဖုိးလံုးလဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပလိုက္တယ္..။ တပ္ရင္းမွဴ းက ျပန္ေျပာတယ္...
(အင္း ဒါဆို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဆရာေက်ာ္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၿပီထင္တာပဲ...။ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ နာမည္ကို ေသခ်ာမွတ္ထား..။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔လာတဲ့လမ္းမွာ က်ဳပ္တစ္ေကာင္မွ အေစာင့္ခ်မထားဘူး..။ ဒီအခ်ိန္ ဒီဘက္ကိုလဲ က်ဳပ္မေခၚပဲ ဘယ္သူမွ ဝင္လို႔မရဘူး..။ အဲ.. ဆရာေက်ာ္ကေတာ့ အရင္ကတည္းက လာတတ္တယ္..။ အခု သူ ေရွ႕တန္းမွာ က်သြားေတာ့ ပိုေတာင္ အလာစိပ္ေသးတယ္..။)
ကိုဖုိးလံုး လန္႔သြားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ယံုေတာ့ မယံုဘူး..။ တပ္ရင္းမွဴ းက တမင္ ေျခာက္တာလုိ႔ပဲ ထင္လိုက္တာကိုး..။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ဘူး..။ တပ္ရင္းမွဴ းကလဲ
(ကဲ ... လာ ကိုဖုိးလံုး..။ နာမည္ကို ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္..။ နာမည္အျပည့္အစံုက ................... တဲ့...။ လာ.. ။ က်ဳပ္ ကင္းလိုက္စစ္လုိက္ဦးမယ္..။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လိုက္ခဲ့...)
အဲဒါနဲ႔ ကိုဖုိးလံုးတုိ႔လဲ တပ္ရင္းမွဴးနဲ႔ လိုက္သြားတယ္..။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွင္းေနတာပဲ..။ အဲ.. တပ္သားေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္နားေရာက္ေတာ့ ကင္းတဲတစ္ခု ရွိတယ္..။ အေစာင့္တပ္သားကို တပ္ရင္းမွဴးက လွမ္းေမးလိုက္တယ္..
(ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ဘယ္သူ႔ကို ငါ့အိမ္ဘက္ လႊတ္လိုက္ေသးလဲ)
(မလႊတ္ပါဘူးဆရာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ)
(ေအး.. ဒီက ကိုဖုိးလံုးက ဟိုအပင္ေတြၾကားမွာ လူတစ္ေယာက္ သူ႔ကို လိုက္ေခ်ာင္းလို႔တဲ့...)
(ဟာ.. ဒါဆုိရင္ ဆရာေက်ာ္နဲ႔ တုိးခဲ့ၿပီထင္ပ)
တပ္သားရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကိုဖိုးလံုး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထသြားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ မယံုေသးဘူး...။ ဒါကို တပ္ရင္းမွဴးက သိတယ္ထင္ပါတယ္..။ သူ႔ေနာက္ ဆက္လိုက္ဖုိ႔ေခၚတယ္..။ ေနာက္ က္ငးတဲတစ္ခုဆီအကူးမွာ အေဆာင္ေလးငါးေဆာင္ကို ျဖတ္သြာ။ရတယ္..။ အေဆာင္တစ္ခုက မီးလင္းေနၿပီး စကားသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ၊ ခြက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတယ္..။ ေနာက္ကင္းတဲေရာက္လို႔ တပ္ရင္းမွဴးက ေမးေတာ့လဲ ထင္ေၾကးက ဆရာေက်ာ္ကေန က်မလာဘူး..။
(ကဲ.. ကိုဖုိးလံုး ျပန္ရေအာင္... )
တပ္ရင္းမွဴးေခၚေတာ့ ျပန္လိုက္လာလိုက္တယ္..။ ခုနက ဆူညံေနတဲ့အေဆာင္က တပ္ရင္းမွဴးလာတာ သိသြားပံုပဲ..။ ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။
(ကိုဖုိးလံုး.. က်ဳပ္တုိ႔ ဒီေဘးက ျဖတ္သြားတာ မွတ္မိတယ္ေနာ္..။ ဟိုဘက္အသြားတုန္းက ခင္ဗ်ား ဘာေတြ႔လိုက္ေသးလဲ)
(မွတ္မိပ တပ္ရင္းမွဴးရာ..။ တပ္သားေတြ ဆူညံေနတာ..။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ မဟုတ္တဲ့အတုိင္းပဲ..)
(ေအး... ဟုတ္တယ္..။ ခင္ဗ်ားသိေအာင္ ေျပာျပမယ္..။ အဲဒီအေဆာင္က ပစၥည္းပဲ ထားတာ..။ လူမေနဘူး..။ ခင္ဗ်ားၾကားတယ္ဆုိတာ တစ္ေလာကက အုပ္စုလိုက္က်သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္ထဲ ျပန္လာေနေနတာ..)
တပ္ရင္းမွဴးစကားအဆံုးမွာ ကိုဖိုးလံုး တုန္သြားတယ္..။ ေခါင္းေတြႀကီးလာတယ္...။ ဒီလိုနဲ႔ ျပန္လာလိုက္တာ တံတားနားျပန္ေရာက္လာတယ္..။
(ကိုဖိုးလံုး.. ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ သစ္ပင္ကြယ္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ဟုတ္လား...)
(ဟုတ္တယ္ေလ..)
(ဒီသစ္ပင္ေတြလား လူကြယ္လို႔ရမွာ...)
ေျပာေျပာဆုိဆုိ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ေသခ်ာ ထုိးျပလိုက္ေတာ့ အရင္က သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ရွင္းထားၿပီး သစ္ပင္အသစ္စိုက္ထားတာကို သတိထားမိလုိက္တယ္.။ သစ္ပင္ရဲ႕ ပင္စည္ေတြကလဲ အလြန္ဆံုးရွိမွ လက္ေမာင္းေလာက္..။ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္လို ပုန္းမွာလဲ..။
(ခင္ဗ်ား မယံုရင္ သူ႔နာမည္ေခၚၾကည့္ဗ်ာ... ကိုဖုိးလံုး)
တပ္ရင္းမွဴးက ခြင့္ေပးေပမယ့္ ကိုဖိုးလံုး မေခၚရဲေတာ့ဘူး..။ ဘယ့္ႏွယ္ မေတာ္လုိ႔ တစ္ကယ္ထြက္လာရင္ ဘယ္ေျပးရမွာလဲ..။ အိမ္လဲ ျပန္ရဦးမွာ..။ ဒါေပမယ့္ ကိုဖုိးလံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္တယ္..။ အိတ္ေထာင္ထဲက လက္ကိုင္ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္...
(မိန္းမလား.. ကိုယ္ဒီည အိမ္မျပန္ျဖစ္ဘူး.. တပ္ထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္....)

စိုင္းမြန္း
(၁၈၊ ၀၆၊၂၀၁၄)
စာၾကြင္း.. နာမည္မ်ားကို လွီးလႊဲေရးသားထားပါသည္။ ရွမ္းျပည္ဘက္က ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို အဆင္ေျပသလို ျပန္ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။


Credit : http://www.luckymyotaw.com/2014/06/blog-post_1829.html