"က်ေနာ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ ယင္၊ ျခင္ ႂကြက္၊ ပိုးဟတ္နဲ႔ သန္း၊ ၾကမ္းပိုးေတြ အေၾကာင္း (၁) "

 

ေအးခဲေနတဲ့ ေဆာင္းတတြင္းလံုးေပ်ာက္ေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ျပန္ေပၚလာတယ္။ တေန႔က မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေတာ့ ငံျပာရည္န႔ံ၊ ငါးညႇီနံ႔ရလို႔နဲ႔တူတယ္ ယင္ေကာင္ေတြ ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္လာလည္း မသိ၊ တေကာင္ၿပီးတေကာင္။

ေႏြဆို ပန္းဝတ္ရည္စုတ္တတ္တဲ့ ပ်ားေကာင္ေလးေတြ အိမ္ထဲ အလည္ေရာက္တတ္လို႔ ပ်ား႐ိုက္တံေလးတခု အိမ္မွာေဆာင္ထားတာ ပ်ားမ႐ိုက္ရဘဲ ယင္ခ်ည္း သတ္ေနရတယ္။ အခုလည္း ပူလို႔ ေနာက္ေဖးတံခါး ဖြင့္ထားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ယင္တေကာင္ ဝွီးခနဲ ပ်ံလာတယ္။ သားက သူ႔မိုက္ခ႐ိုစကုတ္နဲ႔ ယင္ေကာင္႐ိုက္ၿပီး အႏုစိတ္ၾကည့္တတ္တယ္။ မွန္ဘီလူးနဲ႔ အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးရဲရဲ၊ အေမႊးအမွ်င္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္စရာ့ယင္ေကာင္ကို သမီးနဲ႔သားက စိတ္ဝင္တစား အလုအယက္ ၾကည့္ၾကတယ္။ 

ဒီယင္ေကာင္ေတြကလည္း အနံ႔ခံတာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ငပိ၊ ငါးေျခာက္ေလး ထုတ္လိုက္႐ံုရိွေသးတယ္ ခ်က္ခ်င္း ဝီခနဲ အေျပးေရာက္လာတယ္။ သိပ္ျမန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ပို႔လိုက္လည္းမသိ။ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ အေကာင္ေတြ တိုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အလုပ္ေတြ ခဏဖယ္ ယင္စစ္ဆင္ေရး အရင္လုပ္ရေတာ့တယ္။ 

ေနာ္ေဝးေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုး သတိထားမိတာက အိမ္ထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္၊ ယင္ေကာင္၊ ျခင္၊ ပိုးဟတ္ နဲ႔ ႂကြက္ေတြကို လံုးဝ မေတြ႔ရတာပဲျဖစ္တယ္။ သိပ္ထူးဆန္းသြားတယ္။ ဒီမေရာက္မီ အိႏိၵယမွာ အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး ျခင္၊ ယင္၊ ႂကြက္၊ ပိုးဟတ္ေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္ခဲ့ရေတာ့ သူတို႔ကိုပဲ လြမ္းမိသလိုလို ခံစားလိုက္ရေသး...။ ေအာ္စလိုမွာ ႂကြက္၊ ပိုးဟတ္၊ ၾကမ္းပိုး၊ သန္းေတြကိုျမင္ရၿပီဆို အဲဒီလူဟာ အင္မတန္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနၿပီလို႔သာမွတ္။ 

က်ေနာ္တို႔မေရာက္လာမီ အျဖစ္အပ်က္တခုကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ သတင္းစာထဲပါလာတဲ့ သတင္းတပုဒ္ တဲ့။ ထိုင္းဘက္ကေနေရာက္လာတဲ့ မိသားတစုနဲ႔အတူ ေစာင္၊ အဝတ္အစားတခုခုကေန ၾကမ္းပိုးပါလာလို႔တဲ့...။ ေန႔တြင္းခ်င္း ခ်က္ခ်င္း ၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ံုနဲ႔ အင္းဆက္၊ ဘက္တီးရီးယား ႏွိမ္နင္းတဲ့အဖဲြ႔ေတြအျပင္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တေယာက္ပါ အဲဒီအိမ္ေရာက္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေနအိမ္တြင္း ေမႊ႔ရာ အဝတ္အစား ေခါင္းအံုးေတြသာမက ဆိုဖာထိုင္ခံုေတြပါ အကုန္ထုတ္ ေဆးျဖန္းမီး႐ိႈ႔သတဲ့၊ တအိမ္လံုးလည္း ေဆးေတြျဖန္းၿပီး တပတ္ၾကာတဲ့အထိ ေန႔စဥ္ လာေရာက္မွတ္တမ္းလုပ္ခဲ့သတဲ့...။ ၾကားၾကားခ်င္း အံ့ၾသလိုက္တာ၊ အျဖစ္သဲလြန္းတယ္ေပါ့...။ ဗမာျပည္ကအေျခအေန သူတို႔ ျမင္ေစ့ခ်င္တယ္။ ဗမာျပည္မေျပာနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကိုသြားတာနဲ႔တင္ သူတို႔ ျပႆနာေပၚမယ္။

ေျပာလက္စနဲ႔ အိႏိၵယက ျခင္၊ ယင္နဲ႔ ႂကြက္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ေႏြအခါဆို ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဒလီမွာ ယင္ေတြလည္း
အပူေရွာင္ၾကတယ္။ ေနေရာင္မက်တဲ့ တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကား၊ သစ္ရိပ္က် လမ္းနံေဘးနဲ႔ အိမ္ခန္း သံမံသလင္းေပၚနဲ႔ အုတ္နံရံတေလွ်ာက္ ယင္ေကာင္ေတြ ႁပြတ္ခဲေနေအာင္ ေအးေအးလူလူ နားေနတတ္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ညစ္ပတ္ၿပီး အနံ႔အသက္ေတြရိွေနတာကိုး...။ လမ္းၾကားေလးေတြက ျဖတ္သြားရင္ အုပ္စုလိုက္ အံုခဲေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ဝူးခနဲ ဝူးခနဲ ထျပန္သြားတာမ်ား ႐ုတ္တရက္ ဂါဇာကို ၾကဲခ်လိုက္တဲ့ အစၥေရး ဒံုးက်ည္ေတြအလား...။ အိပ္ေကာင္းျခင္းလည္း မအိပ္ရ မ်က္ႏွာအနား တဝီဝီ၊ စားလည္း ယပ္တေခ်ာင္းနဲ႔ ခတ္ထုတ္ေနရတဲ့ ယင္ေမာင္းေဝဒနာဟာ အေတာ္ဆိုးရြားတယ္။

ျခင္အေၾကာင္း ေျပာရအံုးမယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ညစ္ေပပြေနတဲ့ ေရေျမာင္းေတြနဲ႔ ေရဆိုးပိုက္လိုင္းေတြ၊ ပုတ္အဲ့ ေရကန္ေတြေၾကာင့္ နယူးေဒလီဟာ ပူခ်စ္သေလာက္ ျခင္ေတြလည္း တေထာႀကီး ေပ်ာ္ပါးက်က္စားတယ္။ ဗမာျပည္လိုပဲ ျခင္ေထာင္နဲ႔အိပ္မွ ျခင္ေရာ၊ ယင္ေရာ ကာကြယ္ရာေရာက္တယ္။ ဒါေတာင္ ျခင္ေထာင္စေလး နည္းနည္းေလးလြတ္တာနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ေထာင္ဇာေပါက္ကေန ေခါင္းျပဴဝင္ၿပီး လက္ေျခေတြကို ေသြးစုတ္ေတာ့တာပဲ။ တခါက အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္နဲ႔အိပ္ေနရင္း ျခင္ေထာင္နဲ႔လက္ ကပ္မိသြားရင္ ႁပြတ္ခဲၿပီး ေသြးစုတ္လိုက္တာ မနက္က်ေတာ့ ကိုယ့္လက္က လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကစၿပီး လက္ေမာင္းရင္းထိ ၾကက္ဟင္းခါးသီးလို အဖုအပိန္႔ေတြကို အံ့မခန္းေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ သံုး ေလးရက္ၾကာထိ လက္တဖက္လံုး ဝဲေပါက္ေနသလိုပဲ။

ျခင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေမ့ႏိုင္စရာေလးေတြအမ်ားႀကီးထဲက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ တခ်ဳိ႕ေျပာရအံုးမယ္။ တခါက က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဒလီအေနာက္ဘက္ျခမ္း ပါခ်င္းဗီဟာဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ငွားေနတယ္။ အိမ္အေနာက္ဘက္မွာ ေပ ၂၀၀ ေက်ာ္က်ယ္တဲ့ တူးေျမာင္းႀကီးႀကီးတခု ရိွတယ္။ ေရက ညိဳမဲပုတ္အဲ့ေနတာပဲ။ ေရဆိုးေျမာင္းပါ။ တအိအိနဲ႔ စီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ ေရေသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကန္ေဘာင္တေလွ်ာက္ ေျမပတ္ၾကားေတြမွာ ျခင္ေတြ အသိုက္ဖဲြ႔ခိုၾကတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ျခင္ေခါပဏီတပ္ႀကီးအုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ မဲနက္ လံုးခဲၿပီး ေလထဲ ေဝ့ဝဲေနရင္း အနီးနားက လူေနတိုက္တန္းေတြဆီ ပ်ံသန္းလာၾကတယ္။ 

ရပ္ကြက္ေန အိမ္အားလံုး ျပဴတင္းတံခါးမွာ ျခင္လံုသံဇကာေတြ ကာထားတယ္။ ဒါလည္း မရဘူး အေသခံတိုးဝင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိုးခ်ဳပ္တာနဲ႔ ျပဴတင္းမွန္တံခါးေတြ၊ တံခါးေပါက္ေတြကို အျမန္ပိတ္ထားရတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ တညလံုး ျခင္တပ္ႀကီးနဲ႔ နဘမ္းလံုးရမယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ တံခါးမႀကီးကို ေနခင္းဆိုဖြင့္ထားတတ္ေတာ့ အုတ္နံရံနဲ႔ တခါးၾကားမွာ ျခင္ေတြ ခိုေနတတ္တယ္။ နံရံကလည္း ေအးစိမ့္ေနသလို အလင္းေရာင္လည္းမရိွ ေမွာင္ေနေတာ့ နံ႔ရံအၾကား ျခင္သိုက္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္။ 

ဘယ္ေလာက္အထိ ျခင္အုပ္ကမ်ားလည္းဆိုရင္ ႐ုတ္တရက္ျမင္ရင္ ပ်ားေတြ အံုဖဲြ႔ေနသလိုပဲ အုပ္နံရံအျဖဴေတာင္ မေပၚဘူး၊ ျခင္ေတြ ႁပြတ္သီးၿပီး ခဲေနတာ အုပ္နံရံေတာင္ မဲနက္ညိဳေမာင္းေနတယ္။ တကယ္ေျပာတာ၊ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အဲဒီေလာက္ ျခင္ေတြကို တလံုးတခဲႀကီး ႁပြတ္သိပ္ေနတာ မျမင္ဖူးဘူး။ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ျခင္ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ မွတ္ထင္ခဲ့တာ နယူးေဒလီေရာက္မွ မႏၱေလးဟာ အကင္းေလးျဖစ္သြားတယ္။ ပူတာေရာ၊ ျခင္ေပၚတာေရာ စံနမူနာတင္ရမယ္။ 

ေန႔စဥ္ အိပ္ရာမဝင္ခင္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေမာ္စကြီးတိုး ေအာ္ပေရးရွင္း အရင္ဆံုးလုပ္ရတယ္။ ပထမဆံုး သမံသလင္းၾကမ္းခင္းေပၚ သတင္းစာေတြ ျဖန္႔ခင္းရတယ္။ ေဒလီေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အိမ္တိုင္းနီးပါး သတင္းစာယူတယ္။ သတင္းသိဖို႔တင္မက အဂၤလိပ္လိုလည္း အေလ့အက်င့္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထမင္းစားေတာ့ သတင္းစာက အခင္းျဖစ္တယ္။ သတင္းစာဆိုဒ္ေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြ။ အခ်ပ္ပိုေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ မဂၢဇင္းဖတ္ရသလို က႑လည္းအစံု၊ ၿပီးေတာ့ ပိႆခ်ိန္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းစားလို႔ရတယ္။ 

ညမအိပ္ခင္ ခန္းလံုးျပည့္ သတင္းစာခင္း ၿပီးတာနဲ႔ ျခင္သတ္ေဆးျပား ေလးေဒါင့္အျပာျပားေလးေတြ၊ နာမည္က ႏိုက္ကြင္း၊ ဂြတ္ႏိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အမွန္က တညလံုး အဲဒီေဆးျပားေတြကို စက္ကေလးေပၚတင္ အပူေပးၿပီးထြန္းထားေတာ့ အနံ႔နဲ႔ ျခင္ေတြမခံႏိုင္ဘဲ ေျပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက ျခင္ေတြက အဲေလာက္နဲ႔ မျဖံဳဘူး။ အဲဒီ ျခင္ေဆးျပားေလးကို တခါထဲ မီး႐ိႈ႕လိုက္တာ..။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ျခင္ေဆးနံ႔က ေထာင္းခနဲထၿပီး မီးခိုးတေငြ႔ေငြ႔ ထြက္ေတာ့တာပဲ။ အခန္းတံခါးကို လံုေအာင္ပိတ္ထားတယ္။ တံခါးေအာက္ သမံသလင္းနဲ႔ လြတ္ေနတာေလးကိုေတာင္ အဝတ္ေတြ ဆို႔ကာထားေသးတယ္။ မီးလည္း ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ လူလည္း ျခင္ေဆးနံ႔နဲ႔ မူးမိုက္ေနတာပဲ။ 

အာ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ျခင္ေတြ မူးမိုက္ၿပီး သတင္းစာ စာရြက္ေတာ္ေပၚ ျပဳတ္က်ေနတဲ့အသံက တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ နန္းစေတာ့ပ္၊ မရပ္မနား။ မိုးသီး မိုးေပါက္ေတြ က်ေနသလိုပဲ...။ မိုးေပါက္က်သံ စဲသြားၿပီဆိုမွ တံပ်က္စီးနဲ႔ အမိႈက္ေကာ္ေလးယူၿပီး လွဲက်င္းေတာ့တာပဲ။ အမေလး ျခင္ေထြးႀကီးက ေၾကာင္ေခါင္းေလာက္ နီးပါးရိွတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔တေတြ ဖက္ဆစ္ရန္သူတပ္ေတြကို ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခြင့္မရခဲ့ေပမယ့္ စစ္အစိုးရလိုပဲ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေသြးစုတ္အျမတ္ထုတ္ၿပီး ရွင္သန္ေနတဲ့ အဲေလာက္မ်ားတဲ့ျခင္ေတြကိုေတာ့ ညစဥ္မျပတ္ သတ္ျဖတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ရတယ္။ 

ဝဋ္ေႂကြးေတြ ႀကီးမားပါေပ့...။ 

(ခဏ ဒီမွာနားၿပီးမွ အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ နက္ဖန္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္၊ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ မဏိပူရက အင္ဖားေဆး႐ံု၊ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ နယူးေဒလီ မီးရထားဘူတာ႐ံုႀကီးက ႂကြက္၊ ပိုးဟတ္ ဂ်ပိုးနဲ႔ သူတို႔လို လူေတြအေၾကာင္းလည္း က်န္ေသးတယ္) 

ကိုညိဳ (ေအာ္စလို) 
၂၃ ဇူလိုင္ ၂၀၁၄ 

Credit : http://oothandar.blogspot.co.uk/2014/07/blog-post_23.html?m=1