ဒီအိမ္ကိုလံုး၀ျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ အျပင္မွာ တေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားေနတာ ဗိုက္ကလဲ ဂလုဂလု ျမည္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ့သူ ပိုက္ဆံမပါဘဲ ထြက္လာခဲ့တာ၊ အိမ္ျပန္ျပီးထမင္းစားဖို႔ မ်က္ႏွာလဲ မရွိေတာ့ဘူး။
ညေရာက္ေတာ့ သူေခါက္ဆြဲဆိုင္တဆိုင္နား ေရာက္လာခဲ့တယ္… ေခါက္ဆြဲအနံ႔ကလဲ ေမႊးၾကိဳင္ေနေတာ့ တစ္ပြဲေလာက္စားခ်င္စိတ္ကအရမ္းကိုျပင္းျပေနတယ္။ ပိုက္ဆံပါမလာေတာ့ တံေတြးကိုဘဲျပန္ျပန္ မ်ိဴခ်ေနရတာေပါ့။
ရုတ္တရက္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ပိုင္ရွင္က “သမီး ေခါက္ဆြဲစားမလို႔လား” လို႔ ေမးေတာ့ သူကလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ “အင္း… ဒါေပမဲ့ သမီးမွာ ပိုက္ဆံမပါလာဘူး” လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကလဲ “ရတယ္။ ဒီေန႔ ငါေကၽြးတာလို႔ဘဲ ထားလိုက္ပါေတာ့” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ မိန္းကေလးကလဲ ကိုယ့္နားကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ျပီး ဆိုင္ထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။
မၾကာခင္မွာဘဲ ေခါက္ဆြဲ ေရာက္လာျပီးသူ ျမိန္ရည္ ရွက္ရည္ စားျပီး“ဦးေလး က အရမ္းသေဘာေကာင္းတာဘဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္က
“အဲ… ဘာလို႔လဲ?”
သူက “ဟုတ္တယ္ေလ၊ သမီးတို႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘဲနဲ႔ ဦးေလးက သမီးေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ၊ သမီးေမေမနဲ႔ မတူဘူး၊ သမီးဘာလိုခ်င္လဲ ဘယ္လိုစဥ္းစားေနတာလဲဆိုတာကို နားမလဲေပးႏိုင္ဘူး။
အရမ္းစိတ္ဆိုးတာဘဲ” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ရယ္ျပီးျပန္ေျပာတယ္ “သမီးေလး… ငါက နင့္ကို ေခါက္ဆြဲေလးတစ္ပြဲေကၽြး႐ံုနဲ႔ နင္ငါ့ကို အဲေလာက္ေက်းဇူးတင္ေန… နင့္အေမက နင့္ကို အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ထမင္းခ်က္ေကၽြးလာတာ နင္သူ႔ကို ပိုျပီးေက်းဇူးမတင္သင့္ဘူးလား?”
ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဒီလိုေျပာျပီးေနာက္မွာ ေကာင္မေလးဟာ အိပ္မက္ထဲက ႏိုးလာသလို သေဘာေပါက္ျပီး မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာတယ္။ က်န္ေနေသးတဲ့ ေခါက္ဆြဲကိုဆက္မစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကို ျပန္ေျပးခဲ့တယ္။
အိမ္ေရွ႕လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေမေမဟာ ပူပန္ေသာကမ်ားစြာနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေမွ်ာ္ေနတာကို အေ၀းကေနလွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ ေတာင္ပန္းစကားေတြ လိႈက္ဖိုေနတယ္။ ပါးစပ္ဟဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘူး။ သူ႔ေမေမက ေျပးလာျပီးေတာ့“တေနကုန္ ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ? ငါ့မွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာ။ လာ… လက္ေဆးျပီး ထမင္းစားေတာ့” လို႔ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းကေလးဟာ မိခင္ရဲ႕ေမတၱာကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခံစားမိျပီး မ်က္ရည္ေတြဟာေရလွိဳင္းလိုက်လာတယ္။
အျမဲတမ္း သင့္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဂရုစိုက္ေနတဲ့ သူကို ေတာ့ သင္ကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုဘဲ။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကိုယ့္ေပၚေကာင္းျပလိုက္ရင္ ဒီလူဟာအရမ္းကို ေကာင္းတဲ့လူ လို႔ထင္မိလိမ့္မယ္။
အျမဲတမ္း သင့္ အေပၚမွာေကာင္းေနတာဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ဒါဟာ အက်င့္တစ္ခုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္အက်င့္ ကေန ဒါဟာလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာျဖစ္သြားေရာ။ ဒီေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဂရုစိုက္မႈေလ်ာ့သြားတာနဲ႔ သင္ဟာ စျပီး မေက်နပ္ေတာ့ဘူး။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဂရုစိုက္မႈေတြေလ်ာ့သြားတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈဟာ ပိုမ်ားလာလို႔ပါဘဲ။
ရယူမႈကို အက်င့္ပါသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ေက်းဇူးသိတတ္မႈေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္ ။
Credit to Original Writer
Credit : လြင္ျပင္
No comments:
Post a Comment