“ စိန္ထြားကို ဖုတ္ဝင္ပူးေနလို႕ … ဟုတ္လား ”

 

ဖုတ္ (သရဲ) ဝင္ပူးခံရသူ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

တစ္ေန႕သ၌ ရြာ၏ ေနညိဳခ်ိန္ ထန္းတဲတစ္ခုတြင္ လူတစ္စု ထန္းရည္ ေသာက္ေနၾကေလသည္။ ထိုသူတို႕အနက္ ကိုလူႀကီး ဆိုသူမွာ အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုလူႀကီးမွာ လြန္စြာ လူေကာင္ ႀကီးမားသူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္အျပင္ မည္သည္ကိုမွ် မေၾကာက္တတ္၊ မည္သူ႕ကိုမွ် မေၾကာက္တတ္သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ၎တို႕၏ ထန္းရည္ဝိုင္း အရွိန္ရလာခ်ိန္တြင္ လူပုေလး ဆိုသူက ကိုလူႀကီး အား ဤသို႕ စကားစေလသည္။

“ဘုိလူ ေရ … မင္းကိုေတာ့ တစ္ခုေလာက္ သတိေပးရဦးမယ္ကြ”

“ဘာမ်ားလဲ … ဘယ္ေကာင္က ငါ့ကို မေက်နပ္လို႕လည္း ေျပာစမ္းပါဦး”

“ဘယ္ေကာင္ကမွ မင္းကို မေက်နပ္လို႕ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကို သတိေပးခ်င္တယ္ဆိုတာက မင္းအေမ ေဒၚစိန္ထြား ကို ေျပာတာ”

“မင္းကလည္း အေမက အိပ္ယာထဲ လဲေနတာျဖင့္ ၾကာလွၿပီ။ ဒီေန႕မဟုတ္ နက္ျဖန္ ေသခ်င္ေသမွာပါပဲကြာ …”

“ငါ ေျပာခ်င္တာ အဲဒါ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္းအေမ ပံုစံက မရိုးဘူးလို႕ ၾကားရလို႕ မင္းကို သတိေပးခ်င္တာ”

“ဘာမရိုးတာလဲ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ ငပုရာ …”

“ေအး … မင္းအေမ ဖုတ္ဝင္ေနတာလို႕ ၾကားတယ္”

“ငါ့အေမ ဖုတ္ဝင္ေနတယ္ … ဟုတ္စ”

“ေအး… ရြာထဲက လူေတြကေတာ့ အဲဒီအတိုင္း ေျပာေနၾကတာပဲ၊ မင္းကလည္း အိမ္ကပ္တဲ့အေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ မင္းအိမ္က ကေလးေတြေတာင္မွ မင္းအိမ္မွာ မရွိရင္ မင္းအေမနား မကပ္ဘူးတဲ့ကြ”


x x x x x x x x x x

ကိုလူႀကီး၏ အေမျဖစ္သူ ေဒၚစိန္ထြား တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ေျခာက္လခန္႕ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းသုိ႕ ေဒၚစိန္ထြား တစ္ေယာက္ တေရွာင္ေရွာင္ (ေနမေကာင္းသည္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။) ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အစား စားသည့္အခါတြင္မူ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ စားေသာက္တတ္ပါသည္။ ေနမေကာင္းေသာ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္ စားသည့္ အစာမွာ ေၾကာင္စာေလာက္သာ ရွိသင့္ေသာ္လည္း ယခုမူ ထုိသုိ႕မဟုတ္ဘဲ ေယာက္က်္ားႀကီး ႏွစ္ေယာက္စားေလာက္ကိုပင္ ကုန္ေအာင္ စားေသာက္ႏိုင္ျခင္းသည္ စင္စင္ မရုိးဟု ဆိုႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

တစ္ခါက ကိုလူႀကီးမွာ အမဲသား ခ်က္ရာတြင္ အမဲသားဟင္းအုိးအား မီးဖုိေပၚတင္၍ ခေတၱခဏ အိမ္ေအာက္ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ဟင္းအုိး ႏူးေလာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုလူႀကီး အမဲသားဟင္းအုိး သြားၾကည့္ေသာအခါ ဟင္းအုိးမွာ တက္တက္ ေျပာင္စင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ကိုလူႀကီးမွာ ေခြးမ်ား တက္၍ ေမႊသြား၊ စားသြားသည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေလသည္။ ကိုလူႀကီးမွာ ၎၏ အေမ အေပၚတြင္ အထင္မွားျခင္း မရွိခဲ့ပါေခ်။

အထက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး သကဲ့သုိ႕ ကုိလူႀကီး၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာဖန္မ်ားလာေသာအခါတြင္ ကိုလူႀကီးမွာ စတင္ စမ္းသပ္ပါေတာ့သည္။ တစ္ေန႕တြင္ ကိုလူႀကီးမွာ ထမင္းဇလံု အႀကီးႀကီးျဖင့္ ထမင္းအျပည့္ထည့္၍ ၎၏ အေမအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေကၽြးခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါ ေဒၚစိန္ထြားမွာ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္နွင့္မွ် မလိုက္ေအာင္ အဆိုပါ ထမင္းဇလံုအား ကုန္စင္ေအာင္ စားေသာက္သည့္အျပင္ ဇလံုတြင္ ကပ္ေနသည့္ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္မ်ားကို လွ်ာျဖင့္ပင္ လွ်က္လိုက္ေသး၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္၍ ကိုလူႀကီးမွာ ၎၏အေမ ဖုတ္ဝင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ၎၏အေမအား ဝင္ပူး၍ စားေသာက္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္အား ကိုလူႀကီးမွာ ဓားက်ိန္း က်ိန္းထားေလေတာ့သည္။

ကိုလူႀကီး၏အိမ္တြင္ ကိုလူႀကီး၏ ဇနီး ဆံုးသြားၿပီးကတည္းက လူႀကီးဆို၍ ကိုလူႀကီး တစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ ကိုလူႀကီး၏ ကေလး ၃ ေယာက္မွာလည္း အသက္ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႕သာ ရွိေလသည္။ ေဒၚစိန္ထြားအား ဝင္ပူးကပ္စားေနသူ ဖုတ္ေကာင္သရဲမွာ အဆိုပါ ကေလး ၃ ေယာက္အား ဒုကၡ မေပး၍သာ ေတာ္ေရာ့သည္ဟု ဆိုရေတာ့မည္။

ေဒၚစိန္ထြားတြင္ ပူးဝင္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္သရဲမွာ ကိုလူႀကီး အိမ္တြင္ ရွိခိုက္တြင္ ကိုလူႀကီးအား ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ကိုလူႀကီး အိမ္တြင္ မရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ အိပ္ယာထက္မွ ထ၍ ေမႊပါေတာ့သည္။ ေဒၚစိန္ထြား အိပ္ယာထက္မွ ထသည္ႏွင့္ အိမ္ရွိ ကေလးမ်ားမွာ အိမ္ေပၚတြင္ မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းၾကပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ ကေလးမ်ားအား ေဒၚစိန္ထြားက “ေျမးေလးတို႕ေရ … ဘြားဘြားနား လာၾကပါဦး” ဟူ၍ လွမ္းေခၚတတ္၏။ ကေလးမ်ားက အိမ္ေအာက္မွေန၍ ေဒၚစိန္ထြားအား “ဘြားဘြားက ဘြားဘြားမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႕၊ မလာဘူး” ဟူ၍ ျပန္ေအာ္ေျပာတတ္ေလသည္။ ယင္းသုိ႕ ကေလးမ်ားက ျပန္ေအာ္သည့္အခါ ေဒၚစိန္ထြားက “ေျမးေလးတုိ႕ကလည္း ဟင္း … ဟင္း … ဟင္း” ဟူ၍ ေလွာင္ရီသံျဖင့္ ျပန္ေျပာတတ္ေလ၏။

ကိုလူႀကီးမွာ ၎၏ အေမတြင္ ဖုတ္ဝင္ေနေၾကာင္း ကိုယ္တုိင္ သိရွိၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ ဖုတ္ေကာင္သရဲအား ေမာင္းထုတ္ရန္ မည္သုိ႕ ျပဳလုပ္ရမည္ကို ႀကံရပါေတာ့၏။ ကိုလူႀကီး၏ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေရာက္ ေလ်ွာက္ထားရန္ ကိုလူႀကီးအား တိုက္တြန္းၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကိုလူႀကီးတစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံသုိ႕ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့သည္။

x x x x x x x x x x

“ဟဲ့ … ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမာင္လူႀကီးက ဘယ္ကေန ေက်ာင္းထဲ လွည့္လာတာတုန္းကြယ့္”

“ဒီလိုပါ ဘုရား … တပည့္ေတာ္ အေမ ဖုတ္ဝင္ေနလို႕ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ ဆရာေတာ္ထံ လာေရာက္ေလ်ွာက္ထားတာပါ ဘုရား”

“စိန္ထြားကို ဖုတ္ဝင္ပူးေနလို႕ … ဟုတ္လား”

“မွန္ပါ … တစ္ေန႕က တပည့္ေတာ္ အေမ့ကို ဇလံုထဲ ထမင္းေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ၿပီး ေကၽြးၾကည့္တာ ကုန္တယ္ဘုရား၊ လွ်ာနဲ႕ေတာင္ လွ်က္လိုက္ေသးတယ္ ဘုရား … ”

“အိမ္း … ေတာ္ေတာ္ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ပါလား …။ မင္းအိမ္က အစားအေသာက္ေတြ မ်ားေနလုိ႕သာ ေတာ္ေရာ့တယ္။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ မင္းကေလးေတြေတာင္ စားပစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္ ေမာင္လူႀကီး”

“မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကလည္း အိမ္ကပ္တဲ့အေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ စိုးရိမ္ရပါတယ္ ဘုရား”

“ေအာင္မာ … မင္းက အခုမွ လာစိုးရိမ္ေနရသလား … ေမာင္လူႀကီးရဲ႕ …”

“အရင္က သူမ်ားေတြေျပာတာ တပည့္ေတာ္ မယံုခဲ့ပါဘူး ဘုရား၊ အခုမွ ကိုယ္တုိင္ သိေတာ့မွ စိုးရိမ္မိတာပါ ဘုရား”

“ေအးကြာ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါကြယ္၊ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ငါ လာခဲ့မယ္၊ အိမ္ကေစာင့္ေန ၾကားလား ေမာင္လူႀကီး”

“မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ျပန္ပါဦးမယ္ ဘုရား”

x x x x x x x x x x

ေနာက္တစ္ေန႕ မုိးေသာက္ မနက္ခင္း ေရာက္ေသာအခါတြင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္မွာ ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္အတူ ကိုလူႀကီး၏ အိမ္သို႕ ၾကြလာခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ အိမ္ေပၚသုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေဒၚစိန္ထြားမွာ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္ ဆရာေတာ္အား စူးစူးၾကည့္၍ “ေဟ့ … ဘယ္က ကတုံးက ငါ့အိမ္ေပၚ ေရာက္လာတာတံုး၊ သြား … အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းသြား” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ကိုလူႀကီးမွာ အိမ္ထရံတြင္ ထုိးထားေသာ ဓားအား ဆြဲယူလိုက္ၿပီး “ေခြးမသား ဖုတ္ေကာင္ …၊ ဓားနဲ႕ ပိုင္းလိုက္လို႕ အမ်ိဳးပါ ျပဳတ္သြားမယ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း” ဟူ၍ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။

“ေနပါေစ ေမာင္လူႀကီးရယ္ …။ အဲဒီေကာင္ကို ဓားဆြဲစရာ မလိုပါဘူး၊ ထားလိုက္စမ္းပါ” ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႕ၾကားလိုက္သည့္ အခါတြင္ ကိုလူႀကီးမွာ ျပန္၍ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ကိုလူႀကီး ၿငိမ္သြားသည္ႏွင့္ ဖုတ္ေကာင္ ဝင္ပူးေနေသာ ေဒၚစိန္ထြားမွာ အိမ္ယာထက္က ဆင္းရုံတင္မက ဆရာေတာ္ ေရွ႕တြင္ပါ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ခါးေထာက္လ်က္ “ဒီကတံုးက ဘာမို႕တုန္း၊ ေသသြားခ်င္လို႕လား … ဟင္း … ဟင္း .. ဟင္း၊ အခုခ်က္ခ်င္း ငါ့အိမ္ေပၚက ဆင္း” ဟူ၍ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္အား ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေမာင္းထုတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္မွာ မိမိေရွ႕တြင္ ေရာက္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ ေဒၚစိန္ထြားအား အနီးတြင္ ရွိေသာ ေရခြက္ျဖင့္ ျဖန္းခနဲ ပက္လိုက္ေလ၏။

“အမေလး … ပူတယ္ … ပူတယ္ … အား ” ဟု မည္တမ္းကာ ဖုတ္ေကာင္ ေဒၚစိန္ထြား မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွိမ့္ေနရပါေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္က အနီးမွ ဦးဇင္းအား အသင့္ပါလာေသာ ပရိတ္ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားရန္ ေစခုိင္းေလသည္။ ပရိတ္ႀကိဳး ခ်ည္ၿပီးေသာအခါ ဖုတ္ေကာင္မွာ “ေၾကာက္ပါၿပီ ၊ အမေလး … အမေလး .. ပူတယ္ .. ပူတယ္ .. ေၾကာက္ပါၿပီ ဘုရား ” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေနပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္မွ ေဒၚစိန္ထြားတြင္ ပူးဝင္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ သရဲအား …

“ ေဟ့ နင္က က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ရြာထဲလာၿပီး ပူးကပ္ စားေသာက္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား … ။ ”

“ ငတ္လြန္းလို႕ ပူးကပ္ စားမိတာပါ … ခြင့္လြတ္ပါ၊ ခြင့္လြတ္ပါ … ”

“ေအး … ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လြတ္လိုက္မယ္ … ေနာက္တစ္ခါ ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ၾကားလား ..”

“ဟုတ္ပါၿပီ … ဟုတ္ပါၿပီ … လြတ္ပါေတာ့ … လြတ္ပါေတာ့ … ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ..”

“ေအး … ေအး … နင္တို႕ ဘဝနဲ႕ ငါတို႕ ဘဝက ျခားေနတယ္ … ၾကားလား … ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလို မွီခုိမစားနဲ႕ … ဦးဇင္းေလး ပရိတ္ႀကိဳး ျဖည္ေပးလိုက္ပါေတာ့ ..”

ပရိတ္ႀကိဳး ျဖည္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေဒၚစိန္ထြားမွာ လြန္စြာ ရြံရွာ၊ စပ္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အေလာင္းေကာင္ အျဖစ္သို႕ ရုပ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲ သြားေလေတာ့သည္။ ဤေနရာတြင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ အေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္ ေရးသားခဲ့ေသာ “သိမ္ဝင္ သပိတ္ကြဲႏွင့္ အသက္ဝင္လာေသာ ဘီလူးအင္း” ပို႕စ္တြင္ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပ ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းေန႕ ယင္းအခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုလူႀကီးမွာ ၎၏မိခင္ အေလာင္းကို ရြာအျပင္ သခ်ိဳင္းတြင္ သြားေရာက္ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ တြင္မူ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ သံဃာ (၅) ပါးအား ဆြမ္းကပ္ကာ မိခင္ ေဒၚစိန္ထြားအတြက္ အမွ်အတမ္း ေပးေဝခဲ့ပါေတာ့သတည္း …… ။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ခန္႕က စာေရးသူ၏ ဇာတိရပ္ရြာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ….. ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး
Credit : mandalaygazette.com