" ျပတင္းေပါက္ထဲက အဖိုးအို "

 

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့ ေနခဲ့တဲ့အိမ္က အခုေျပာမယ့္ အဖိုးအိုအိမ္ရဲ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းမွာေနၾကတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ အဲ့ဒီအဖိုးအိုရဲ့အသက္က ၈၀ ႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ သူကအျမဲတမ္း သူ႔ရဲ့အိမ္အိုျပတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္နဲ႔ ကၽြန္မအခန္းက အနီးဆုံးအေနအထားေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအသက္က ငါးႏွစ္ရွိၿပီ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မသူ႔ကိုနည္းနည္းေၾကာက္လာတာနဲ႔ ေျပးၿပီး ကၽြန္မအေမကိုသြားေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္။ ကၽြန္မအေမက “ရိုးရိုးသားသားၾကည့္တာပါ စိုးရိမ္စရာမလိုဘူး” လို႔အျမဲေျပာတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့အခါမွာ သူ႔ရဲ့အသားေရေတြက ညစ္ေနတာကိုသတိထားမိလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ရဲ့မ်က္ကြင္းညိဳေနတဲ့ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ အၾကည့္မလႊဲ မ်က္ေတာင္လုံးဝမခတ္ဘဲ သူ႔ရဲ့ျပတင္းေပါက္ကေနလွမ္းၾကည့္ေနတက္တယ္။

ညဘက္နိုးလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အဖိုးအိုရဲ့ျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ သူကအျမဲတမ္း အဲ့ဒီေနရာမွာဘဲရွိေနတယ္။ တစ္ညေတာ့ ကၽြန္မေၾကာက္လာတာနဲ႔ အဖိုုးအိုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေလးလံတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တစ္လွမ္းျခင္း သူ႔အိမ္တံခါးေရွ႕ကို သြားခဲ့တယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက တံခါးကေသာ့မခတ္ထားတာနဲ႔ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီးဝင္လိုုက္တယ္။ ဝင္ဝင္ျခင္းမွာဘဲ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ စိမ့္ကနဲေအးသြားတာနဲ႔ အထဲကိုနည္နည္းလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနားထဲမွာ အျခားအခန္းတစ္ခုစီကေန အသံတိုးတိုးေလးရြတ္ေနတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ထဲေနတာေသခ်ာတယ္ဆိုၿပီးေတြးမိတယ္။ အသံ လာရာဆီကို ကၽြန္မလည္း အရမ္းစြန္႔စားၿပီး
သြားမယ္ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအသံက အရမ္းျမန္ေနၿပီး နာမည္ကိုေခၚေနတာလား ထြက္သြားလို႔ေျပာေနတာလားဆိုတာ မသဲကြဲလို႔။ ကၽြန္မရဲ့ေရွ႕မွာေျခရာအနည္းငယ္ကိုေတြ႕ေပမယ့္ ဘယ္သူေျခရာလည္းေတာ့ ေသခ်ာ မေျပာနိုင္ပါဘူး ။ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို အရမ္းေၾကာက္သြားေစတာတစ္ခုက ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနတဲ့ အဖိုးအိုက ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ေနေပမယ့္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ၾကမ္းျပင္နဲ႔မထိဘဲ ေလထဲလြင့္ေနတယ္။
ျမင္ျမင္လိုက္ျခင္း ကၽြန္မအရမ္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မေနာက္ကေန အသံတစ္ခုၾကားလိုက္ရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စာအုပ္ေတြေရာ စာအုပ္တင္တဲ့စင္က ကၽြန္မေပၚက်ဖို႔ နည္းနည္းအလို မွာ ျပဳတ္က်ကုန္တယ္။ ကၽြန္မလည္းေအာ္ၿပီးထြက္ေျပးလာလာျခင္းမွာဘဲ ကၽြန္မအေမနဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ေခြးကို တံခါးအေရွ႕မွာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ့ေခါင္းေတြေစာင္းၿပီး အထဲကိုလည္းလွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ သူတို႔ပုံက အရမ္းေၾကာက္စရာတစ္ခုကိုျမင္ၿပီး အံ့ၾသေနၾကသလိုမ်ိဳး။
ကၽြန္မရဲ့ေခြးကလည္းမေဟာင္ဘူး ကၽြန္မအေမကလည္းစကားတစ္လုံးမွမေျပာဘဲ မွင္ေသေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း အျမန္ေျပးၿပီး ကၽြန္မအေမကိုဆြဲလႈပ္ၿပီး “အေမ ကယ္ပါအုံး”ဆိုၿပီး။ ဒါေပမယ့္ အေမေကာ ေခြးေကာ မတုန္မလႈပ္ရပ္ျမဲရပ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အိမ္ထဲကေန ႐ုတ္တရက္ဝုန္းကနဲဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ျပန္သတိရလာေတာ့ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ ။ ဘယ္လို ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္း ေတာ့ မသိလိုက္ေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ လုံးဝေမ့လို႔မရတဲ့ အမွတ္တရအတိတ္တစ္ခုဆက္လက္ ရွိေနမွာပါ ။

Credit : http://www.ayesay.com.mm/%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%90%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%91%E1%80%B2%E1%80%80-%E1%80%A1%E1%80%96%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%A1%E1%80%AD%E1%80%AF/