"ပခန္းသား ငလက္တိုႏွင့္ ခ်ည္ပါသား ငညိဳ"

 ေရွးအခါက အလြန္ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတတ္ေသာ ပခန္းသား ငလက္တိုႏွင့္ ခ်ည္ပါသား ငညိဳ-ဟူ၍ လူလိမ္ႏွစ္ဦး ရွိ၏။ တေန႔ေသာ္ အ၀ျမိဳ႔ေတာ္ႀကီး၌ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေသာ သူေ႒း ဦးေျပာင္ ကြယ္လြန္၍ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေကာင္းဇန္မွာ အဖဦးေျပာင္၏ အေမြအႏွစ္ အားလံုးကို လက္ခံရရွိေၾကာင္း သတင္းစကား ၾကားသိရသျဖင့္ ငလက္တိုႏွင့္ ငညိဳသည္ သူေ႒းကေလး ေမာင္ေကာင္းဇန္အား လွည့္ဖ်ားလိမ္လည္၍ ပစၥည္းမ်ားယူရန္ က်ိတ္၍ ၾကံစည္ၾကေလသည္။ 

 ေနာက္တေန႔တြင္ ငလက္တိုသည္ ေရာင္တလံုးကို အဆံုးခံကာ သကၤန္း၀တ္၍ ဘုန္းႀကီးအသြင္ယူျပီး ငညိဳကား ကပၸိယ အျဖစ္ စာထုပ္ႏွင့္ သကၤန္းထုပ္မ်ားကို ထမ္းလ်က္ ေနာက္မွလိုက္ပါယင္း အ၀ျမိဳ႔တြင္းရွိ သူေ႒းကေလး ဦးေကာင္းဇန္အိမ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ သူေ႒းကေလး ဦးေကာင္းဇန္လည္း ဘုန္းႀကီး ငလက္တိုအား ရိုေသစြာ ေနရာထိုင္ခင္းမ်ားေပးလ်က္-အရွင္ဘုရား အဘယ္အေၾကာင္း အဘယ္ကိစၥျဖင့္ ၾကြလာေတာ္မူပါသနည္း-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ 

ထိုအခါ ဘုန္းႀကီး ငလက္တိုက-တကာကေလး၊ တကာကေလး၏ ဖခင္ သြားေလသူ တကာႀကီး သူေ႒းဦးေျပာင္ ထံတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ၃-ႏွစ္ေလာက္က ေငြတတင္းအပ္ႏွံ၍ ထားခဲ့ပါသည္။ ထိုေငြကို အသံုးလို၍ ေတာင္းခံမည္ ၾကံစည္ေနစဥ္ တကာႀကီး ေသဆံုးေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းကို ၾကားသိသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလာ၍ ေတာင္းမည္ျပဳပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ တကာကေလးမွာ ဖခင္ႀကီးအတြက္ ပရိေဒ၀မီး ေတာက္၍ေနေပေသးမည္- ဟု ထင္စားသည္ကတေၾကာင္း၊ စ်ာပနကိစၥ သျဂႋဳဟ္ရမည့္အေရးကလည္း ရႈပ္ေထြး၍ေနေပမည္ဟု ေတြးမိသည္ကတေၾကာင္း၊ တဖန္ ငါတို႔ရဟန္းမ်ားသည္ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးေနသည့္အခါ မပင့္ဘဲ မလာစေကာင္း သိကၡာပုဒ္ကိုငဲ့၍ တေၾကာင္း၊ ဆိုင္းငံ့ေနခဲ့ျပီး ယခုမွသာ ေငြေတာင္းရန္ လာေရာက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တမလြန္ဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသူ ဖခင္ႀကီး၏ ေကာင္းေမြကို တကာကေလး ရယူခံစံရသည့္အတိုင္း ေသသူထံ ဘုန္းႀကီးယံုၾကည္၍ အပ္ႏွံထားခဲ့သည့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ေငြကေလးတတင္းကို ေသသူ တကာႀကီးက မွာၾကားရစ္ခဲ့ပါလွ်င္လည္း ယခု ျပန္ေပးေစလိုပါသည္-ဟု ခပ္တည္တည္ ေတာင္းဆိုေလသည္။ 

ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ သူေ႒းကေလး ဦးေကာင္းဇန္က -အရွင္ဘုရား၊ ရဟန္းပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း အရွင္ဘုရား ယခုမိန္႔ဆိုသည့္စကားကို တပည့္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တပည့္ေတာ္၏ ဖခင္ႀကီးကလည္း တခါမွ် မေျပာမဆို မမွာမၾကားခဲ့ဘူးပါ။ အရွင္ဘုရား၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကိုလည္း တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ တပည့္ေတာ္၏ ဖခင္ ရွိစဥ္အခါကလည္း အရွင္ဘုရား ၾကြေရာက္လာသည္ကို မေတြ႔ဘူးပါ။ အရွင္ဘုရား၏ စကားသည္ ယုတၱိယုတၱာမရွိ၍ တပည့္ေတာ္ မေပးႏိုင္ပါဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ 

ထိုအခါ ဘုန္းႀကီး ငလက္တိုသည္ အလြန္စိတ္ဆိုးဟန္ျပဳလ်က္ တကာကေလး တကာကေလးသည္ မိဘ၏ အေမြကိုေတာ့ ခံစားသည္။ မိဘတြင္ တာ၀န္ရွိေသာ ပစၥည္းကိုကား မေပးလိုသေလာ။ ထိုေငြတတင္းကို အိမ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ငါထမ္းပို႔သည္မဟုတ္၊ တကာႀကီး ဦးေျပာင္ ငါ့ေက်ာင္းသို႔ ခဏခဏလာ၍ ဆရာရင္း တကာရင္း ျဖစ္ရံုမက ေငြကိုလည္း ရဟန္းတို႔လက္၀ယ္ ထားေကာင္းသည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေဟာသည္ကပၸိယ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္၍ေပးအပ္လိုက္ရသည္-ဟု ယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေလသည္။ ထိုအခါ ကပၸိယက ကိုယ္ေတာ္-ေဒါသေရွ႔ထားျပီး စကားမဆိုပါနဲ႔၊ စဥ္းစား၍ မိန္႔ေတာ္မူပါ၊ ရဟန္းတို႔မည္သည္ မုသားမဆိုစေကာင္းပါ၊ သူတပါးပစၥည္းကိုလည္း ပို၍ မယူေကာင္းပါ၊ သူေ႒းဦးေျပာင္ ေက်ာင္းသို႔လာစဥ္က တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ျခင္၍ေပးလိုက္ေသာေငြမွာ တတင္းအျပည့္မဟုတ္၊ နခမ္းအကြပ္ေအာက္တြင္သာ ရွိပါသည္။ တတင္းမျပည့္ပါဘဲလ်က္ တတင္းျပည့္သည္ဟု ေျပာလွ်င္ ထိုေငြကေလး မျဖစ္စေလာက္ျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္အေပၚ အျပစ္ေရာက္တတ္ပါသည္ဘုရား-ဟု မမွန္သည္ကို မလုပ္၊ မဟုတ္လွ်င္ မခံလိုသည့္ဟန္ျဖင့္ ယုတၱိတန္တန္ ေျပာေလသည္။ 

ဤတြင္ သူေ႒းကေလး ဦးေကာင္းဇန္လည္း ယံုၾကည္လာကာ-အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားက ေငြတတင္းဟူ၍ အမိန္႔ရွိသည္၊ အရွင္ဘုရား၏ ကပၸိယကမူ တတင္းမျပည့္၊ အကြပ္ေအာက္မွ်သာရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ တပည့္ေတာ္၏ဖခင္ သံသရာ၀ဋ္ေၾကြး ကင္းေစအာင္ အရွင္ဘုရားေငြကို အကြပ္ေအာက္မွ်သာ ေပးႏိုင္ပါမည္။ ေက်နပ္ေတာ္မူပါ-ဟု ေလွ်ာက္ထားျပီး တင္းေတာင္း အကြပ္ေအာက္မွ် အေရအတြက္ ပမာဏရွိေသာ ေငြကို ထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ဘုန္းႀကီး ငလက္တိုႏွင့္ ကပၸိယ ငညိဳလည္း စိတ္ထဲတြင္က်ိတ္၍ ၀မ္းသာလ်က္ ေငြအိတ္ကိုထမ္းကာ ဆင္းလာၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ငလက္တုိႏွင့္ ငညိဳ တက်ိတ္ထဲ-ဟူ၍ ယခုတိုင္ ဆိုစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။

 ငလက္တိုႏွင့္ ငညိဳတို႔သည္ တေနရာတြင္ ေငြကို ခြဲေ၀ယူၾကရန္ စီစဥ္ရာ၌ ငလက္တိုက-ငါသည္ ေရာင္တလံုး အဆံုးခံျပီး စကားမ်ားစြာ ေျပာဆိုရသူျဖစ္၍ ငါက ၃-ပံု ၂-ပံု ရထိုက္သည္ဟု ဆို၏။ ကပၸိယ ငညိဳကလဲ-မင္းေျပာသည္ကို ယံုၾကည္၍ေပးသည္ မဟုတ္ပါ၊ ငါေျပာသည္ကိုသာ ယံုၾကည္သျဖင့္ ငါေျပာသည့္အတိုင္း ရခဲ့ေသာ ေငြမ်ားျဖစ္သည္။ ငါသာလွ်င္ ၃-ပံု ၂-ပံု ရထိုက္သည္ဟု ေျပာ၏။ ယင္းသို႔ ျငင္းခံုၾကရင္း ေငြအိတ္ကို ထမ္းပိုးရေသာငညိဳသည္ အခင္းႀကီး သြားလိုဟန္ျဖင့္ ေတာတန္းကေလးသို႔ ၀င္ကာ ေကာက္ရိုးပံုတပံုတြင္ ပုန္းေနေလသည္။ ငလက္တိုကလည္း အခ်ိန္တန္၍ ငညိဳ ျပန္မလာသျဖင့္ မယံုသကၤာျဖစ္ကာ လိုက္လံရွာေဖြေသာ္လည္း မေတြ႔ရသည္ႏွင့္ အျခားသို႔ေျပးစရာ လမ္းလည္းမျမင္၊ အမွန္ေကာက္ရိုးပံုထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းေနသည္ျဖစ္မည္-ဟု ဆင္ျခင္ေတြးေတာမိျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ တဲအိမ္တခုမွ ကၽြဲခေလာက္တခုကို ငွါးရမ္းလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာက္ရိုးပံုသို႔ ကၽြဲ၀င္ေရာက္စားဟန္ျဖင့္ ကၽြဲခေလာက္ကို လႈပ္ရမ္း၍ အသံျပဳေလေသာ္ ေကာက္ရိုးပံုတြင္းမွ ငညိဳလည္း တကယ့္ကၽြဲထင္မွတ္ကာ နင္းမိမည္စိုး၍ ဟဲ့ကၽြဲ-ဟဲ့ကၽြဲ-ဟု အသံေပး ေမာင္းႏွင္ေလသည္။ 
ဤတြင္မွ ငလက္တိုက-ေဟ့ ငညိဳ၊ လာခဲ့၊ ထြက္ခဲ့၊ ဟုေခၚသျဖင့္ ငညိဳလည္း ေကာက္ရိုးပံုထဲမွ ထြက္လာခဲ့ရေလသတည္း။ 

( နီတိ ) ဤအျဖစ္အပ်က္ကို မူတည္၍- ေလာကီလူသား၊ လူအမ်ားတြင္၊ လွည့္ဖ်ားလိမ္လည္၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္၊ က်င့္ပ်က္သသူ၊ လြန္ေပါထူ၍၊ ေတြးယူတြက္ဆ၊ ေျပာသမွ်ကို၊ မုခ်အမွန္၊ ျဖစ္ေလတန္ဟု၊ ဧကန္မမွတ္၊ မယံုအပ္ေပ၊ ယံုမိေခ်က၊ ပ်က္ေၾကြဥစၥာ၊ ဒုကၡျဖာသည္၊ မကြာသတိ ရွိေစတည္း။ 
( တကၠသိုလ္ တင္ေအး )


Credit : http://www.lubo601.com/2012/10/blog-post_9790.html?m=0